នៅឯភូមិឈើទាល ស្ថិតនៅចម្ងាយប្រហែល២គីឡូម៉ែត្រចុះទៅភាគខាងត្បូងនៃផ្លូវជាតិលេខ៤១ នៅចន្លោះគីឡូម៉ែត្រលេខ៧៤និងលេខ៧៥ ក្នុងឃុំជំពូវ័ន្ត ស្រុកជុំគិរី ខេត្តកំពត គ្រួសារមួយទើបតែរៀបចំទុកដាក់កៅអីនិងតុមូលៗបញ្ឈរនៅក្រោមដំបូលរោងមួយ ក្រោយពីបញ្ចប់កម្មវិធីបុណ្យខួប១ឆ្នាំ រំឭកសាច់ញាតិ២រូបរបស់ពួកគេដែលបានស្លាប់បាត់បង់ជីវិតនៅក្នុងឧបទ្ទវហេតុបាក់រលំសំណង់អគារកម្ពស់៧ជាន់នៅខេត្តកែបកាលពីថ្ងៃទី៣ ខែមករា ឆ្នាំមុន។
សមាជិកនៃក្រុមគ្រួសារមួយនេះដែលនៅរស់រានមានជីវិតពីហេតុការណ៍បាក់រលំអគារដ៏តក់ស្លុតនោះ កំពុងប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាសុខភាពរាងកាយមិនរឹងមាំដូចដើម ប៉ុន្តែវិលត្រឡប់ទៅធ្វើការងារនៅតាមការដ្ឋានសំណង់ឡើងវិញ បើទោះបីជាមានការជំទាស់ពីសមាជិកដទៃទៀតនៃក្រុមគ្រួសារក៏ដោយ។
នៅក្រោមរោងបុណ្យដែលត្រូវបានសាងសង់ឡើងនៅក្នុងដីស្រែមួយប្លង់ស្ថិតនៅផ្នែកខាងជើងផ្ទះរបស់គាត់ អ្នកនាង ឡែ ស៊ីនួន អាយុ២៨ឆ្នាំ បានឱ្យដឹងថា រូបគាត់គឺជាជនរងគ្រោះម្នាក់នៃឧបទ្ទវហេតុបាក់រលំសំណង់អគារកម្ពស់៧ជាន់នៅខេត្តកែបកាលពីមួយឆ្នាំមុន ដែលសម្លាប់មនុស្ស៣៦នាក់ ក្នុងនោះកុមារ៦នាក់ផងដែរ ហើយក៏បណ្ដាលឱ្យមនុស្ស២៣នាក់ទៀតរងរបួសធ្ងន់ស្រាលផងដែរ។
អ្នកនាង ស៊ីនួន បានរំឭកឡើងវិញថា រូបគាត់បានទៅធ្វើការជាអ្នកជញ្ជូនកំបោរស៊ីម៉ង់ត៍ និងបោសសម្អាតនៅក្នុងការដ្ឋាននៃសំណង់អគារនោះទើបតែបាន៦ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ មុននឹងអគារនោះបានដួលរាបដល់ដី។
អ្នកនាង ស៊ីនួន រៀបរាប់បន្តថា មុនកើតហេតុការណ៍ គាត់កំពុងស្ថិតនៅជាន់ទី៣នៃសំណង់អគារនោះជាមួយស្ត្រីម្នាក់ជាមិត្តរួមការងារ ដែលក្រោយមកគាត់បានដឹងថា មិត្តរួមការងាររូបនោះបានស្លាប់បាត់បង់ជីវិតនៅក្នុងហេតុការណ៍នោះដែរ។
អ្នកនាង ឡែ ស៊ីនួន រៀបរាប់ថា៖ «ខ្ញុំសន្លប់។ ពេលងើបពីសន្លប់មក ដឹងថាជាប់នៅក្នុងហ្នឹងតែម្ដង។ ពេលដឹងខ្លួនមក ជាប់ [ក្នុងគំនរអគារ] ហើយ។ អត់មានអីសង្កត់ពីលើទេ ប៉ុន្តែពេលមកដល់ពេទ្យ មានស្នាម មានរបួស»។
បើតាមកំណត់ត្រារបស់មន្ទីរពេទ្យខេត្តកែប ស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះ ឡាយ ស៊ីនួន ដែលមានទីលំនៅក្នុងភូមិឈើទាល បានរងរបួសបាក់ដៃទាំងសងខាង ហើយត្រូវបានបញ្ជូនទៅសង្គ្រោះនិងព្យាបាលនៅឯមន្ទីរពេទ្យបង្អែកខេត្តកំពត បន្ទាប់ពីត្រូវបានក្រុមសង្គ្រោះទាញយកចេញពីគំនរសំណង់បាក់បែកនៅវេលាម៉ោងជិត៧យប់ ថ្ងៃទី៥ ខែមករា ២ថ្ងៃក្រោយឧបទ្ទវហេតុបានកើតឡើង។
អ្នកនាង ស៊ីនួន បានប្រាប់ថា ស្ត្រីរូបនោះគឺជារូបគាត់ ប៉ុន្តែប្រាប់ថា គាត់បានរងរបួសក្បាលបែកហូរឈាម៣កន្លែង ដែលបន្សល់ទុកនូវស្លាកស្នាមរបួសទំហំប៉ុនម្រាមដៃនៅលើក្បាលរបស់នាងរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ ក្រោយពីត្រូវបានព្យាបាលជាសះស្បើយ។ ស៊ីនួន ក៏រងរបួសនៅត្រង់ចង្កេះ និងត្រកៀកផងដែរ។
ស្ត្រីរូបនេះប្រាប់ឱ្យដឹងទៀតថា របួសនៅលើក្បាលរបស់គាត់តែងតែធ្វើឱ្យនាងឈឺក្បាល ហើយរបួសត្រង់ចង្កេះនិងត្រកៀកបានធ្វើឱ្យគាត់ឈឺចាប់នៅពេលចាប់កាន់បន្ទុកឬធ្វើការងារណាធ្ងន់ៗ។
ទោះបីជាប្រឈមមុខនឹងអាការបែបនេះក្ដី ក៏ស្ត្រីរូបនេះមិនបានទៅពិនិត្យសុខភាពនិងស្វែងរកការព្យាបាលតាមលក្ខណៈវេជ្ជសាស្ត្រអស់រយៈពេលជាច្រើនខែមកហើយ ក្រៅពីទទួលទានឱសថបំបាត់ការឈឺចាប់មួយចំនួនដែលគាត់អាចរកទិញបាននៅទីកន្លែងលក់ឱសថនៅក្បែរៗផ្ទះរបស់គាត់។
អ្នកនាង ស៊ីនួន និយាយថា៖ «ប៉ុន្តែ១ឆ្នាំនេះ មិនដែលទៅ [ជួបពេទ្យ] ផង។ ក្បាលជួនអីទៅនៅស្ពឹកៗ។ ពេលហូបអីទៅ នៅស្ពឹកៗ ដូចជាហូបសាច់គោសាច់អី នៅស្ពឹក»។
ខណៈដែល ស៊ីនួន មានភ័ព្វសំណាងបានរស់រានមានជីវិតពីគ្រោះថ្នាក់ដ៏រន្ធត់នោះ បងស្រីបង្កើតម្នាក់និងក្មួយស្រីម្នាក់របស់គាត់ មិនមានសំណាងបែបនេះទេ។ ស្ត្រីរូបនេះប្រាប់ថា បងស្រីរបស់គាត់ឈ្មោះ ឡែ ណា និងក្មួយស្រីឈ្មោះ មីន វណ្ណៈ បានស្លាប់ភ្លាមៗនៅក្នុងគំនរបាក់បែកនៃសំណង់អគារនោះ។
បើតាមបញ្ជីឈ្មោះជនរងគ្រោះនៃហេតុការណ៍បាក់រលំអគារដែលកត់ត្រាដោយមន្ទីរពេទ្យខេត្តកែប អ្នកស្រី ឡែ ណា អាយុ៤០ឆ្នាំ និងកូនស្រីរបស់គាត់ឈ្មោះ មីន វណ្ណៈ ដែលទើបតែមានអាយុ១៦ឆ្នាំនៅឡើយ នាពេលនោះគឺស្ថិតក្នុងចំណោមកម្មករសំណង់៣៤នាក់ផ្សេងទៀតដែលបានស្លាប់បាត់បង់ជីវិតនៅក្នុងហេតុការណ៍បាក់រលំសំណង់អគារនៅខេត្តកែបកាលពី១ឆ្នាំមុន។
បើតាមបញ្ជីដដែលនេះ ក្រៅពីអ្នកនាង ស៊ីនួន បងស្រី និងក្មួយស្រីរបស់នាង អ្នកភូមិឈើទាល២នាក់ផ្សេងទៀត បានស្លាប់ ហើយអ្នកភូមិឈើទាល ២នាក់ទៀតក៏បានរងរបួសនៅក្នុងហេតុការណ៍បាក់រលំអគារនោះផងដែរ។
អធិការរងនគរបាលស្រុកជុំគិរី លោក ត្រួយ ណាគ្រី បានប្រាប់ឱ្យដឹងថា អ្នកភូមិចំនួន៤នាក់បានស្លាប់ ហើយ៥នាក់ផ្សេងទៀតនៅក្នុងស្រុកជុំគិរីនេះ បានរងរបួសនៅក្នុងហេតុការណ៍បាក់រលំអគារនៅខេត្តកែបដែលបានកើតឡើងកាលពី១ឆ្នាំមុន។
អ្នកនាង មីន សុខនី អាយុ២០ឆ្នាំ គឺជាកូនស្រីច្បងរបស់អ្នកស្រី ឡែ ណា និងជាបងស្រីរបស់យុវតី មីន វណ្ណៈ ដែលបានស្លាប់ភ្លាមៗនៅក្នុងគំនរបាក់បែកនៃសំណង់អគារនេះ ហើយក៏ត្រូវជាក្មួយស្រីរបស់អ្នកនាង ស៊ីនួន ផងដែរ។
នៅពេលរំឭកដល់ហេតុការណ៍ដ៏សោកសៅនេះ អ្នកនាង សុខនី បានឈ្ងោកមុខចុះក្រោម ហើយយកដៃខ្ទប់មុខសម្រក់ទឹកភ្នែក។ ស្ត្រីរូបនេះនិយាយថា រូបគាត់និងសាច់ញាតិដទៃទៀតនៃក្រុមគ្រួសារនាង បានធ្វើដំណើរតាមម៉ូតូលើផ្លូវចម្ងាយប្រហែល៥០គីឡូម៉ែត្រទៅកាន់ទីក្រុងកែប ដើម្បីស្វែងរកដំណឹងម្ដាយ ប្អូនស្រី និងមីងម្នាក់។
អ្នកនាង មីន សុខនី និយាយថា៖ «ខ្ញុំ[គិត]ថា មិនមែនជាអគារកន្លែងគាត់ធ្វើទេ តែក្នុងចិត្តខ្ញុំចង់ទៅមើល។ ខ្ញុំបួងសួងតាមផ្លូវរហូត កុំឱ្យម៉ែខ្ញុំ និងប្អូនខ្ញុំកើតអី»។
នៅថ្ងៃគម្រប់ខួប១ឆ្នាំ នៅចំថ្ងៃអាទិត្យចុងសប្ដាហ៍កន្លងមកនេះ អ្នកនាង សុខនី និងសាច់ញាតិរបស់នាង បានរៀបចំពិធីបុណ្យតាមគន្លងពុទ្ធសាសនានៅគេហដ្ឋានរបស់នាង ដោយបាននិមន្តព្រះសង្ឃសូត្រធម៌ និងរៀបចំម្ហូបអាហារសម្រាប់ឧទ្ទិសកុសលផលបុណ្យទៅដល់វិញ្ញាណក្ខន្ធម្ដាយនិងប្អូនស្រីរបស់នាង។
អ្នកស្រី សន សារ៉ែន អាយុ៣៥ឆ្នាំ ដែលជាម្ដាយមីងរបស់អ្នកនាង សុខនី និងជាបងស្រីរបស់អ្នកនាង ស៊ីនួន បានរៀបរាប់ថា ក្រុមគ្រួសារបានរៀបចំបុណ្យតាមបែបពុទ្ធសាសនាជាបន្តបន្ទាប់នៅក្នុងរយៈពេល១ឆ្នាំកន្លងមកនេះ ដូចជា បុណ្យគម្រប់ខួប៧ថ្ងៃ បុណ្យគម្រប់ខួប១០០ថ្ងៃ និងបុណ្យគម្រប់ខួប១ឆ្នាំ។
អ្នកស្រី សន សារ៉ែន ប្រាប់ថា៖ «ធ្វើបុណ្យរហូត កាលគ្រប់៧ថ្ងៃ ១០០ថ្ងៃ។ ឥលូវគម្រប់១ខួប ធ្វើឱ្យគាត់ទៀត។ និយាយរួមទៅ រំឭកខួបថ្ងៃគាត់ស្លាប់ ធ្វើឱ្យក្នុងចិត្តយើងម្នាក់ៗបំភ្លេចមិនបាន ក៏រំឭកឱ្យគាត់។ នឹកឃើញថ្ងៃគាត់ស្លាប់ហ្នឹង ម្នាក់ៗទទួលយកមិនបានទេ។ គម្រប់ខួប១ឆ្នាំ ចេះតែធ្វើឱ្យគាត់ទៅ ឱ្យដឹងថា លុយកាក់ផ្ទះល្វែងអីហ្នឹងបានមកដោយសារគុណគាត់ស្លាប់»។
នៅពេលរំឭកដល់ហេតុការណ៍បាត់បង់បងស្រីនិងក្មួយស្រីរបស់គាត់ អ្នកស្រី សារ៉ែន បានយកដៃជូតទឹកភ្នែកដែលបានស្រក់ចុះភ្លាមៗ ហើយនិយាយបន្តថា៖ «នៅនឹកឃើញដូចទើបកើតឡើងអ៊ីចឹង។ បើគេអត់សួរ អត់និយាយអី អត់សូវនឹកឃើញទេ។ នឹកឃើញឡើងអួលតែម្ដង។ ស្ដាយបង ស្ដាយក្មួយ»។
ខ្ញុំប្រាប់គេថា ខ្ញុំមានរបួសអ៊ីចឹង គេដាក់ឱ្យតិចៗ ធ្វើការណាស្រាលៗ
ឧបទ្ទវហេតុដ៏តក់ស្លុតកាលពី១ឆ្នាំមុន ដែលបង្កឱ្យសមាជិកក្រុមគ្រួសារ២នាក់បាត់បង់ជីវិតនេះ បានជំរុញឱ្យគ្រួសារមួយនេះសម្រេចរារាំងសមាជិកក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្លួនមិនឱ្យវិលត្រឡប់ទៅធ្វើការងារសំណង់វិញនោះឡើយ។
អ្នកនាង សុខនី ដែលបាត់បង់ម្ដាយនិងប្អូនស្រីនោះ ប្រាប់ថា គាត់មិនអនុញ្ញាតឱ្យនរណាម្នាក់នៅក្នុងគ្រួសារគាត់ទៅធ្វើការងារសំណង់ទៀតនោះទេ ដោយថា គាត់នៅតែភ័យខ្លាចនិងព្រួយបារម្ភពីគ្រោះថ្នាក់ដូចដែលបានកើតឡើងនៅខេត្តកែបកាលពី១ឆ្នាំមុន។
អ្នកនាង សុខនី ប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំអត់ឱ្យទៅទេ ព្រោះពេលខ្ញុំឃើញម៉ែស្លាប់ពេលធ្វើសំណង់ហ្នឹង ខ្ញុំអត់ចង់ឱ្យគ្រួសារខ្ញុំទៅធ្វើទេ ព្រោះខ្ញុំខ្លាច»។
ប៉ុន្តែម្ដាយមីងរបស់ សុខនី គឺអ្នកនាង ស៊ីនួន ដែលបានរងរបួសនៅក្នុងហេតុការណ៍បាក់អគារនោះ ប្រាប់ថា គាត់បានវិលត្រឡប់ទៅធ្វើការជាអ្នកជញ្ជូនកំបោរលាយនៅការដ្ឋានសំណង់មួយឯខេត្តព្រះសីហនុ កាលពីខែតុលាកន្លងមកនេះ ដោយប្រាប់ថា ព្រោះតែគាត់មិនមានចំណេះដឹងនិងជំនាញអ្វីនោះឡើយ ក្រោយពីការងារស្រែចម្ការនៅរដូវវស្សាបានបញ្ចប់ទៅ។
អ្នកនាង ស៊ីនួន ប្រាប់ទៀតថា សម្រាប់ការងារសំណង់លើកនេះ គាត់លែងហ៊ានឡើងទៅជាន់ខ្ពស់ៗនៃអគារហើយ ហើយក៏លែងហ៊ានស្នាក់នៅក្រោមការដ្ឋានសំណង់ផងដែរ។ គាត់បានប្រាប់បន្តថា គាត់អាចជញ្ជូនកំបោរស៊ីម៉ង់ត៍បានតិចៗប៉ុណ្ណោះ ព្រោះតែសុខភាពមិនរឹងមាំដូចមុនជួបគ្រោះថ្នាក់នោះឡើយ។
អ្នកនាង ស៊ីនួន និយាយថា៖ «កំបោរយួរតិចៗហ្នឹង! ខ្ញុំប្រាប់គេថា ខ្ញុំមានរបួសអ៊ីចឹង គេដាក់ឱ្យតិចៗ។ [ខ្ញុំ] ធ្វើការណាស្រាលៗ»។
អ្នកស្រី សារ៉ែន ដែលជាបងថ្លៃរបស់អ្នកនាង ស៊ីនួន ក៏ជំទាស់នឹងបងស្រីរបស់គាត់ដែលបានវិលត្រឡប់ទៅធ្វើការងារសំណង់វិញដែរ ដោយគាត់ថា មិនចង់ឃើញសមាជិកណាម្នាក់ទៀតបាត់បង់ជីវិតនៅក្នុងការងារមួយនេះទៀតទេ។
ប៉ុន្តែស្ត្រីរូបនេះប្រាប់ថា ក្រៅពីការងារធ្វើស្រែចម្ការនៅស្រុកកំណើត ប្អូនស្រីគាត់ក៏ដូចជាអ្នកភូមិជាច្រើននាក់ទៀត គ្មានមុខរបរអ្វីនោះឡើយ ហើយក៏សម្រេចចិត្តជ្រើសរើសយកការងារនៅក្នុងការដ្ឋានសំណង់ឡើងវិញ។
អ្នកស្រី សារ៉ែន និយាយថា៖ «មិនចង់ឱ្យវាទៅធ្វើការទេ ខ្លាចមានរឿងអ៊ីចឹងកើតឡើងទៀត ក៏ប៉ុន្តែវាមិនដឹងមានអីរកស៊ី មានតែមុខរបរហ្នឹង ចេះតែនាំគ្នាទៅ។ បើចិត្តខ្ញុំតែម្ដង ខ្ញុំមិនចង់ឱ្យទៅទេ តែវាកុន វាទាល់ ចេះតែរកអ៊ីចឹងទៅ។ បើចិត្តខ្ញុំតែម្ដង ខ្ញុំអត់ចង់ឱ្យចេញទៅតែម្ដង ខ្ញុំខ្លាចតែមានរឿងអ៊ីចឹងកើតឡើងទៀត។ បងប្អូនក៏តិច បើសិនជាទៅ មានរឿងអ៊ីចឹងកើតឡើង មានគ្រោះថ្នាក់ទៀត អស់តែម្ដង បងប្អូនខ្ញុំអស់តែម្ដង»។
គិតត្រឹមថ្ងៃបុណ្យខួប១ឆ្នាំកាលពីចុងសប្ដាហ៍កន្លងមកនេះ ស៊ីនួន បានសម្រេចចិត្តវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញអស់រយៈពេលជាងកន្លះខែហើយ ក្រោយពីបានធ្វើការសំណង់អស់រយៈពេលជាង១ខែនៅឯខេត្តព្រះសីហនុ ដោយថា នាងមិនទទួលបានប្រាក់ឈ្នួលគ្រប់គ្រាន់ពីថៅកែសំណង់នោះឡើយ។
អ្នកនាង ស៊ីនួន និយាយថា៖ «គាត់ថា ចាំផ្ញើតាមវីងមកឱ្យ តែអត់ឃើញទេ។ តេ [ទូរសព្ទ] ទៅ ក៏អត់លើក»៕