ស៊ើបអង្កេត

ស៊ើបអង្កេត៖ ជំនួញកូនក្រមុំទៅចិននៅតែមាន ខណៈសមត្ថកិច្ចថាក្រុមឧក្រិដ្ឋជនមានបណ្តាញច្រើន

លោក ហ៊ុន សិរីវឌ្ឍន៍
| ១៤ មេសា ២០២១
ម៉ោង ០៨:៤៤

ដាណា កំពុងបែរខ្នងបីកូនក្នុងដៃ រៀបរាប់ប្រាប់អ្នកយកព័ត៌មាន VOD ពី រឿងរ៉ាវដែលកើតឡើងលើនាងក្នុងពេលដែលនាងបានប្ដីនៅប្រទេសចិន ថ្ងៃទី២៥ ខែមករា ឆ្នាំ២០២១។ (ហេង វិចិត្រ)

តើថ្ងៃណាទើបចេញផុតនិងមានសេរីភាពដូចគេ?

នេះជាសំណេររបស់ស្ត្រីខ្មែរម្នាក់ដែលរស់នៅក្នុងខេត្តក្រចេះ ត្រូវបានចាញ់បោកមេខ្យល់យកទៅលក់នៅប្រទេសចិនដែលបានសរសេរបង្ហោះលើបណ្ដាញសង្គមហ្វេសប៊ុកនៅថ្ងៃទី១១ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០។ នាងត្រូវបានមេខ្យល់បោកយកទៅលក់នៅប្រទេសចិន ទៅឱ្យគ្រួសារចិនមួយនៅក្នុងខេត្តហឺណាន។

នៅថ្ងៃទី២៨ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២០ នាងបានសរសេរបង្ហោះថា៖ «ខ្ញុំជាប់នៅប្រទេសចិន ចាញ់បោកមេខ្យល់ គ្មានសេរីភាពទេ ហើយគេបង្ខំឱ្យខ្ញុំយកប្ដីនៅទីនេះ គេថាបើខ្ញុំមិនយកប្ដីគេទេ គេនឹងយកខ្ញុំទៅលក់ក្នុងហាងស្រីខូច។ ហើយទូរសព្ទគ្មានស៊ីមប្រើទេ ហើយទូរសព្ទក៏ត្រូវកាត់ផ្ដាច់ខ្សែសំឡេងទៀត និយាយអត់កើតទេ បានតែសសេរសូមឱ្យពុកម៉ែបងប្អូនជួយស៊ែរ[ចែករំលែក]ឱ្យបានដល់ខាងបងៗសិទ្ធិមនុស្ស និងសម្ដេច ហ៊ុន សែន សូមមេត្តាជួយយកខ្ញុំចេញឱ្យមានសេរីភាពផង។ គេមិនឱ្យខ្ញុំចេញក្រៅផ្ទះ ឬក៏និយាយជាមួយគ្រួសាទេ ខ្ញុំគ្មានសេរីភាពទេ»។

កាលពីអំឡុងខែធ្នូ ឆ្នាំ២០២០ ក្មេងស្រីខ្មែរម្នាក់ទៀតដែលទើបតែមានអាយុ១៤ឆ្នាំ ត្រូវបានចាញ់បោកមេខ្យល់យកទៅលក់នៅប្រទេសចិន បានរត់ទៅរកជំនួយពីប៉ូលិសចិនដែរ។ នាងបានប្រាប់ VOD នៅក្នុងខែមករា ឆ្នាំ២០២១ ថាពេលនេះនាងកំពុងមានផ្ទៃពោះចំនួន៤ខែហើយ ដោយស្នើដល់រដ្ឋាភិបាលឱ្យពន្លឿននីតិវិធីនាំនាងមកខ្មែរវិញ ដោយសារនាងមិនអាចទ្រាំទៅនឹងអាកាសធាតុនៅ និងស្ថានភាពកណ្ដោចកណ្ដែងនៅប្រទេសចិនបាននោះទេ។

នាងបាននិយាយប្រាប់ VOD តាមសារអេឡិចត្រូនិច Messenger ថា៖ «ធ្វើយ៉ាងម៉េចជួយខ្ញុំឱ្យបានដល់ស្ថានទូតខ្មែរក៏បានដែរបង! ខ្ញុំចាញ់រងារនៅស្រុកគេមែនទែន ខ្ញុំពោះកាន់តែធំ ហូបម្ហូបគេនៅនេះក៏អត់កើត ដៃជើងខ្ញុំឡើងហើមអស់ហើយ»។

បើទោះបីអ្នកទាំងពីរនាក់នេះត្រូវបានជួយសង្គ្រោះបានមកដល់កម្ពុជាវិញកាលពីចុងខែមករាក្ដី តែរឿងរ៉ាវនៃការជួញដូរកូនក្រមុំនៅមិនទាន់បញ្ចប់នោះទេ។

មន្រ្តីកម្មវិធីការពារសិទ្ធិពលករចំណាកស្រុកនៃការអង្គការ Central លោក ឌី ថេហូយ៉ា មានប្រសាសន៍ថា៖ «វាពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងប្រសិទ្ធភាព។ ចំពោះយន្តការគឺយើងអាចប្រើប្រាស់ បានយើងមានយន្តការ គណៈកម្មការប្រឆាំងការជួញដូរ យើងមាននាយកដ្ឋានប្រឆាំងការជួញដូរ និងការពារអនីតិជននៃក្រសួងមហាផ្ទៃ យើងមានស្ថានទូត ស្ថានកុងស៊ុល យើងមានក្រសួងការបរទេស យើងមានអីជាដើមអ៊ីចឹង។ ប៉ុន្ដែប្រសិទ្ធភាពវានៅតែជាសំណួរនៅឡើយ ថាតើយ៉ាងម៉េចបានមិនអស់ វានៅតែមានហូរហែបែបនេះ?»

នៅមិនទាន់មានឯកសារបញ្ជាក់ជាក់លាក់ណាមួយពីការជួញដូរមនុស្សទៅធ្វើកូនក្រមុំនៅចិនដំបូងកើតនៅពេលណានោះទេ។

លោក ឌី ថេហូយ៉ា មានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំបានជួបករណីដំបូងនៅចុងឆ្នាំ២០១៤ ចូល២០១៥។ ករណីដែលក្មេងស្រីខ្មែរម្នាក់ដែលចាញ់បោកគេទៅចិនតាមរយៈមេខ្យល់ ទៅខ្វាងចូវ! ហើយរឿងហ្នឹងគឺជារឿងដែលធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងមែនទែន កាលណោះគាត់យកទៅប្រមាណ២០នាក់ជាង។ […] ដែលទៅពីនេះទៅ គេថាទៅរកការងារធ្វើទេ តែពេលទៅដល់ស្រុកចិន គេឱ្យគាត់អង្គុយតម្រៀបជួរក្នុងទូរកញ្ចក់អញ្ចឹងណា! ហើយមួយសន្ទុះក្រោយមក មានបុរសហ្នឹងមកតថ្លៃអញ្ចឹងទៅ អ៊ីចឹងវាបានបង្ហាញនូវបណ្ដាញនៃមេខ្យល់ខាងនេះទៅខាងនោះផង មេខ្យល់ខាងនេះរកស្រី ហើយមេខ្យល់ខាងនោះរកប្រុសខ្វះស្រីឬប្រពន្ធនោះ ឱ្យរង់ចាំនៅហ្នឹង» ។

លោកបន្តថា ចាប់ពីឆ្នាំនោះហើយដែលករណីមេខ្យល់បោកក្មេងស្រីយកទៅធ្វើជាកូនក្រមុំនៅប្រទេសចិន ចាប់ផ្ដើមមានជាបន្តបន្ទាប់រហូតមកដល់ពេលនេះ។

អនុប្រធានអចិន្ត្រៃយ៍គណៈកម្មការធិការជាតិប្រយុទ្ធប្រឆាំងការជួញដូរមនុស្ស លោកស្រី ជូ ប៊ុនអេង មានប្រសាសន៍ថាក្នុងឆ្នាំ២០២០ រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាបានជួយសង្គ្រោះពលរដ្ឋដែលបានចាញ់បោកគេទៅលក់ធ្វើកូនក្រមុំនៅចិនមានប្រមាណ១១៨នាក់ ដែលចំនួននេះមានការកើនឡើង៧នាក់ បើធៀបទៅនឹងឆ្នាំ២០១៩ ដែលមាន១១១នាក់។

គោលនយោបាយកូនមួយរបស់ចិនអាចជាមូលហេតុដែលបុរសចិនត្រូវរកកូនក្រមុំពីក្រៅប្រទេស

នៅឆ្នាំ១៩៧៩ បក្សកុម្មុយនីស្តចិនបានដាក់ចេញនូវគោលនយោបាយ«គ្រួសារមួយកូនមួយ» ដើម្បីគ្រប់គ្រងចំនួនដ៏ច្រើនគំហុកនៃពលរដ្ឋដែលមានស្រាប់ជិត១ពាន់លាននាក់ទៅហើយនោះ។ គោលនយោបាយនេះតម្រូវឱ្យប្តីប្រពន្ធចិនមានកូនតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ អ្នកដែលមានកូនលើសពីមួយត្រូវចាត់ទុកថាបានបំពានច្បាប់។ គ្រួសារណាដែលហ៊ានបំពាននូវគោលនយោបាយ ត្រូវប្រឈមនឹងការដាក់ទណ្ឌកម្មសេដ្ឋកិច្ច បង្ខំឱ្យរំលូតកូន និងក្រៀវ ជាដើម។

អ្នកស្រាវជ្រាវនៅមជ្ឈមណ្ឌល Ritsumeikan ដើម្បីការសិក្សាកិច្ចការតំបន់អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក លោក សេក សុផល មានប្រសាសន៍ថា៖ «មុននឹងឆ្នាំ១៩៧៩ ប្រជាជនចិនមានប្រមាណ៨០០ទៅ៩០០លាននាក់។ ប៉ុន្ដែនៅវ័យក្មេងជាមនុស្សដែលក្នុងវ័យមួយដែលមានថាមពលមានការចូលរួមចំណែកកសាងប្រទេសជាតិ តែពេលហ្នឹងប្រជាជនច្រើន ហើយចិននៅក្រ វាមានការខ្វះខាតស្បៀងអាហារ ខ្វះខាតការឧបត្ថម្ភរបស់រដ្ឋច្រើន។ អ៊ីចឹងតម្រូវឱ្យមានគោលនយោបាយមួយ បន្ថយកំណើនប្រជាជន។ អ៊ីចឹងពេលហ្នឹងឆ្នាំ១៩៧៩ តេង ស៊ីវពីង ដាក់គោលនយោបាយកូនមួយឡើង ដែលធ្វើឱ្យប្រជាជនថយមែន តែចិនគាត់កាន់លទ្ធិ ខុងជឺ ដែលនិយមកូនប្រុសជាងកូនស្រី។ អ៊ីចឹងពលរដ្ឋគាត់ជ្រើសរើសការបង្កើតកូនប្រុស»។

គោលនយោបាយកូនមួយរបស់ចិនបានបញ្ចប់នៅឆ្នាំ២០១៦ ពោលគឺមានរយៈពេល៣៧ឆ្នាំ។ យោងតាមទិន្នន័យរបស់ធនាគារពិភពលោក ឱ្យដឹងថា នៅពេលនោះ ប្រជាជនចិនមានជាង១ ៣៧៩លាននាក់ ក្នុងនោះបុរសមាន៧០៧ ៨៨៤ ០៩៧នាក់ និងស្ត្រីមាន៦៧០ ៧៨០ ៩០៣នាក់ តិចជាងបុរសជាង១រយលាននាក់។

គោលនយោបាយកូនមួយ បូករួមនឹងការនិយមរបស់ប្រជាជនចិនទៅលើបុរសនេះ វាបានបង្កើតអតុល្យភាពរវាងភេទនៅចិន ដែលធ្វើឱ្យបុរសនៅពេលដែលដល់វ័យបង្កើតគ្រួសារ ត្រូវប្រជែងគ្នាដើម្បីរកប្រពន្ធ ស្របពេលដែលសេដ្ឋកិច្ចប្រទេសចិនកើនឡើងផងនោះ លក្ខខណ្ឌក្នុងការបានប្រពន្ធនៅប្រទេសចិនមិនងាយស្រួលនោះទេ។

លោក សេក សុផល មានប្រសាសន៍ថា៖ «នៅប្រទេសចិនហ្នឹងតែម្ដង មុននឹងបុរសអាចរៀបការបាន គាត់ត្រូវមានផ្ទះមានឡាន ដែលជាលក្ខខណ្ឌតម្រូវ ដែលគេថា មុននឹងអាចកសាងគ្រួសារមួយបាន ត្រូវមានផ្ទះ មានឡាន ដែលអាចធ្វើឱ្យគ្រួសារមានស្ថិរភាពរស់នៅបាន អាចមានគ្រួសារមួយមានផ្ទះមានអីត្រឹមត្រូវអ៊ីចឹងទៅ។ នេះមិនមែនជាលក្ខខណ្ឌដែលជាលក្ខខណ្ឌផ្លូវការមែន តែវាជាលក្ខខណ្ឌដែលកំណត់ដោយសង្គម ហើយគាត់ត្រូវស្វះស្វែងក្រាញននៀលសន្សំលុយ ដើម្បីទិញឡាន និងផ្ទះ ដើម្បីមានលទ្ធភាពទៅរកប្រពន្ធបាន។ មួយទៀត បើសិនជាករណីកូនប្រុសមានដែរ តែគាត់សតិអត់គ្រប់ ក៏គាត់មានការលំបាកក្នុងការដណ្ដឹងប្រពន្ធដែលជាជនជាតិរបស់គាត់ដែរ។ អ៊ីចឹងការដែលដណ្ដឹងប្រពន្ធមកពីក្រៅប្រទេស ប្រហែលជាអាចកាត់បន្ថយរឿងហ្នឹងបាន អាចដោយសារអ្នកមកពីក្រៅ គាត់អត់ដឹងអីអ៊ីចឹងទៅ ព្រោះគោលបំណងរបស់គេ គឺជាការស្នងត្រកូលតែប៉ុណ្ណោះ»។

កូនក្រមុំនៅតំបន់ជនបទជាគោលដៅរបស់ក្រុមឧក្រិដ្ឋជន

ក្នុងភូមិមួយនាខេត្តក្រចេះ ដាណា ជាឈ្មោះដែលអ្នកសារព័ត៌មានដាក់ឱ្យ បច្ចុប្បន្ន អាយុ២៧ឆ្នាំ មានកូនម្នាក់ដែលទើបនឹងមានអាយុមិនទាន់បាន១ខួបនោះទេ។ កូននេះជាដំណក់ឈាមរបស់ប្ដីជនជាតិចិនរបស់គាត់ នៅពេលដែលគាត់ត្រូវបានគេបោកយកទៅលក់នៅប្រទេសចិនក្នុងឆ្នាំ២០១៥។

ក្នុងឆ្នាំ២០១៥ ក្នុងពេលដែលគាត់ទៅរៀនផ្នែកជាងអ៊ុតសក់ និងធ្វើសក់នៅក្នុងខេត្តរតនគិរី ម្ដាយចុងរបស់គាត់បានមកទាក់ទងគាត់ ដើម្បីឱ្យទៅយកប្ដីនៅប្រទេសចិន ដោយថា រៀបការជាមួយប្តីនៅប្រទេសចិនអាចជួយដល់ក្រុមគ្រួសារបាន។ នៅពេលដែលទៅដល់ប្រទេសចិន គាត់ត្រូវបានមេខ្យល់លក់ទៅឱ្យប្ដីទី១របស់ខ្លួន នៅក្នុងខេត្តអាងហួយ ក្នុងតម្លៃ២ ៥០០ដុល្លារ។ លុះដល់ឆ្នាំ២០១៨ ដោយសារមិនអាចទ្រាំនឹងអំពើហិង្សា និងមិនអាចរស់នៅបាន នាងក៏រត់ទៅរកមេខ្យល់ឱ្យជួយចេញពីប្ដីនេះ តែត្រូវបានបញ្ជូនទៅលក់ឱ្យប្ដីទី២បន្តទៀត។

នៅផ្ទះរបស់គេមិនដូចផ្ទះរបស់ខ្លួនឡើយ រាល់ថ្ងៃ ដាណា ត្រូវក្រោករៀបចំផ្ទះសម្បែង និងត្រូវដាំបន្លែនៅចម្ការ ខណៈប្ដីក្រោយមិនបានផ្គត់ផ្គង់លុយកាក់ដល់នាងនោះទេ។ ក្នុងឆ្នាំ២០១៩ នាងបានរត់ទៅប៉ុស្តិ៍ប៉ូលិសនៃខេត្តអាងហួយ ដើម្បីសុំឱ្យប៉ូលិសជួយបញ្ជូនមកកម្ពុជាវិញ ក្រោយរស់នៅជាមួយប្ដីក្រោយទ្រាំនឹងការលំបាកលែងបាន។

នាងបានមកដល់កម្ពុជាវិញនៅខែតុលា ឆ្នាំ២០១៩។

ដាណា កំពុងកាន់កូនក្នុងដៃ រៀបរាប់ប្រាប់អ្នកយកព័ត៌មាន VOD ពី រឿងរ៉ាវដែលកើតឡើងលើនាងក្នុងពេលដែលនាងបានប្ដីនៅប្រទេសចិន ថ្ងៃទី២៥ ខែមករា ឆ្នាំ២០២១។ (ហេង វិចិត្រ)

អ្នកស្រីមានប្រសាសន៍ថា៖ «វាជាសុបិនអាក្រក់ ខកខ្លួននៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ»។

ករណីស្រដៀងគ្នានេះ បានកើតឡើងលើក្មេងស្រីដែលទើបតែមានអាយុ១៤ឆ្នាំម្នាក់ទៀត។ នាងត្រូវបានគេយកទៅលក់នៅប្រទេសចិន ធ្វើជាប្រពន្ធបុរសជនជាតិចិនម្នាក់កាលពីចុងឆ្នាំ២០២០ ខណៈដែលការរឹតបន្តឹងព្រំដែនកំពុងកើតមានឡើង ដោយសារតែការរីករាលដាលនៃជំងឺកូវីដ-១៩។ ដោយមិនអាចស៊ូទ្រាំនឹងការធ្វើបាបពីប្តីបាន នាងក៏បានសម្រេចចិត្តទៅស្វែងរកជំនួសពីប៉ូលីសចិននៃខេត្តហឺណាន ដែលនៅពេលនោះនាងកំពុងពរពោះកូនអាយុ៤ខែ។

នាងបានឱ្យ VOD ដឹងតាមសារអេឡិចត្រូនិច Messenger មុនពេលដែលត្រូវបញ្ជូនមកកម្ពុជាថា អ្នកដែលបញ្ចុះបញ្ចូលនាងឱ្យមកប្រទេសចិន គឺជាប្រពន្ធរបស់បងធម៌នាងដែលបានស្គាល់គ្នាក្នុងពេលដែលនាងរៀនថ្នាក់ទី៥ នៃសាលាបឋមសិក្សាមួយក្នុងខេត្តបន្ទាយមានជ័យ។

នាងបាននិយាយថា៖ «ដំបូង ខ្ញុំនៅប៉ោយប៉ែត ហើយខ្ញុំមកចិនបានក៏ដោយសារបងស្រីខ្ញុំ [ដែលជា] ប្រពន្ធបងធម៌ខ្ញុំ គាត់ពង្វក់ គាត់លួងលោមថា ម៉ាក់អ្ហែងកំពុងពិបាក អ៊ីចឹងអ្ហែងទៅធ្វើការនៅចិនទៅ។ មួយខែបាន១ពាន់ដែរ គាត់ថា អ៊ីចឹង៣ទៅ៤ដង ដល់ពេលខ្ញុំទ្រាំលែងបាន ខ្ញុំក៏ទៅជាមួយគាត់ទៅ»។

ស្រីវីន បន្ថែមទៀតថា៖ «ពេលទៅដល់ចិន គេដាក់ប្ដីឱ្យខ្ញុំ ដល់ខ្ញុំអត់យក មេខ្យល់វាយខ្ញុំទៀត។ ដល់ពេលបានប្ដីៗវាយធ្វើបាប»។

ក្នុងភូមិមួយផ្សេងទៀតដែលមានចម្ងាយ១៣៤គីឡូម៉ែត្រពីទីរួមខេត្តក្រចេះ អ្នកស្រី ឃី អាយុជាង៥០ឆ្នាំ កំពុងរង់ចាំកូនរបស់គាត់ត្រលប់ពីប្រទេសចិនវិញ។ កូនស្រីអ្នកស្រីត្រូវបានមេខ្យល់បោកយកទៅលក់នៅប្រទេសចិនក្នុងឆ្នាំ២០១៩ នៅពេលដែលកូនអ្នកស្រីទៅធ្វើការក្នុងខេត្តរតនគិរី។

អ្នកស្រី ឃី ខំប្រឹងទប់ទឹកភ្នែកនៅពេលដែលរំឭកពី ការចាកចេញរបស់កូនទៅប្រទេសចិន ថ្ងៃទី២៦ ខែមករា ឆ្នាំ២០២១។ (ហេង វិចិត្រ)

អ្នកស្រីមានប្រសាសន៍ថា៖ «អាសូរកូន អាណិតកូនដែរ! វាទៅដល់ភ្នំពេញបានវាតេមកប្រាប់ថាវាទៅ យើងឃាត់ថាកុំឱ្យទៅ តែវាថាវាជ្រុលទៅហើយ។ វាថាវាទៅហ្នឹងគ្រាន់នឹងអាចផ្ញើលុយឱ្យម៉ាក់ឯងបានធ្វើផ្ទះធ្វើសម្បែងនៅ វាថាអ៊ីចឹង»។

អ្នកស្រីប្រាប់ថា មេខ្យល់ពីដំបូងប្រាប់ថា យកកូនគាត់ទៅដើម្បីរកការងារធ្វើប៉ុណ្ណោះ តែនៅពេលទៅដល់បែរជាមេខ្យល់នៅប្រទេសចិនចាប់ឱ្យយកប្ដីនៅទីនោះ។

អ្នកស្រីបន្ថែមថា៖ «ពេលវាទៅហ្នឹង មីងនឹកវាខ្លាំងមែនទែន! នឹកវាពេលណា មីងទន្ទ្រាំជើងទន្ទ្រាំដៃខ្លាំងមែនទែន នឹកតែកូនហ្នឹងរហូតហ្នឹង។ ដល់ពេលវាពិបាក វាឆាតមកយើងហ្នឹង អីមកយើងៗ រឹតតែណាស់ទៀតហើយ បាយក៏មិននឹកទឹកក៏មិននឹកទៀតហើយ។ ដល់ពេលជ្រួលច្របល់ គេបង្ខំឱ្យកូនទៅយកប្ដីទៀត រឹតតែពិបាកទៀត។ បើយើងប្រកែកមិនយក វាថា តើវាអាចយកយើងទៅដាក់នៅឯណា? បើមិនយក គេទុកចោលយើង ហើយយើងមានបាយទឹកឯណា? យើងអត់មានលុយមួយកាក់មួយសេនក្នុងខ្លួនផង អ៊ីចឹងបានខ្ញុំថា កូនឯងយកទៅ ធ្វើយ៉ាងម៉េចឱ្យបានរស់មួយរយៈហ្នឹងទៅ ម៉ែជួយអត់ទាន់ទេ! ម៉ែអត់មានលុយ»។

របាយការណ៍ស្ដីពីការជួញដូរមនុស្សឆ្នាំ២០២០ របស់ក្រសួងការបរទេសអាមេរិក បានឱ្យដឹងថា៖ «នារីនៅតាមជនបទក្នុងចំនួនច្រើន ត្រូវបានគេទាក់ទងក្រោមលេសកុហកឱ្យរៀបការជាមួយបុរសចិន។ ពួកគេច្រើនតែជាប់បំណុលរាប់ពាន់ដុល្លារទៅមេខ្យល់ដែលជួយរត់ការក្នុងការបានរៀបការនេះ។ បុរសចិនបង្ខំឱ្យពួកគេខ្លះធ្វើការនៅក្នុងរោងចក្រ ឬបង្ខំឱ្យធ្វើជាស្រីពេស្យា ដើម្បីដោះបំណុលនេះ។ ស្រ្តីខ្មែរដែលសុខចិត្តពរពោះឱ្យគ្រួសារចិន ងាយរងនឹងការចាប់ឃុំឱ្យនៅមួយកន្លែង និងបម្រើនៅក្នុងផ្ទះដូចជាទាសករ»។

តាមការសម្ភាសន៍ជាមួយជនរងគ្រោះចំនួន៣នាក់ដែលរស់នៅតំបន់ផ្សេងគ្នា ដែលបានចាញ់បោកគេយកទៅលក់ឱ្យធ្វើជាប្រពន្ធបុរសជនជាតិចិន បានឱ្យដឹងថា មេខ្យល់តែងបញ្ចុះបញ្ចូល និងប្រមូលស្ត្រីនៅតាមទីជនបទដាច់ស្រយាលដែលស្ថានភាពគ្រួសារមានការលំបាកឱ្យជឿតាមខ្លួន។ ក្រោយពីយល់ព្រមតាមការបញ្ចុះបញ្ចូលរបស់មេខ្យល់ហើយ ពួកគេត្រូវបញ្ជូនមកភ្នំពេញ ដែលជាទីតាំងប្រមូលផ្ដុំស្ដ្រីដែលមេខ្យល់ប្រមូលបានពីបណ្ដាខេត្តនានា មុននឹងបញ្ជូនទៅព្រំដែនវៀតណាម។

ពួកគេក៏បានឱ្យដឹងផងដែរថា មេខ្យល់នៅកម្ពុជាមានភារកិច្ចត្រឹមព្រំដែនវៀតណាមប៉ុណ្ណោះ ខណៈតពីព្រំដែនវៀតណាមទៅជាភារកិច្ចរបស់មេខ្យល់ដែលមកពីចិនយកទៅ ដោយជិះយន្តហោះពីទីក្រុងហូជីមិញ ទៅចុះនៅទីក្រុងហាណូយ។ តពីក្រុងហាណូយ ពួកគេត្រូវបន្តដំណើរជិះម៉ូតូ ឬឡាន និងថ្មើរជើងឆ្លងព្រំដែនវៀតណាមទៅប្រទេសចិន ដោយត្រូវដេកតាមភ្នំ ក្នុងព្រៃជាច្រើនសប្ដាហ៍ មុនទៅដល់គោលដៅដែលមេខ្យល់យកទៅប្រគល់ឱ្យមេខ្យល់ចុងក្រោយនៅទីនោះ។

មេខ្លោងនៃការជួញដូរកូនក្រមុំជានរណា?

ជនរងគ្រោះដែល វីអូឌី បានសម្ភាសប្រាប់ថា មេខ្យល់នៅប្រទេសចិនដែលជាស្ត្រីជនជាតិខ្មែរ គឺជាមេខ្លោងធំបំផុតនៃការនាំស្រ្តីខ្មែរទៅលក់ធ្វើជាកូនក្រមុំនៅប្រទេសចិននេះ ខណៈមន្រ្តីកម្មវិធីការពារសិទ្ធិពលករចំណាកស្រុកនៃការអង្គការសង់ត្រាល់ លោក ឌី ថេហូយ៉ា យល់ថា គឺជាបណ្ដាញលក់មនុស្សដែលមានខ្សែរយៈច្បាស់លាស់និងធំថែមទៀត។

លោកបានប្រៀបធៀបរបៀបធ្វើការរបស់ក្រុមជួញដូរមនុស្សទៅលក់នៅចិននេះ គឺធ្វើដូចជាក្រុមឧក្រិដ្ឋជនគ្រឿងញៀន ឬម៉ាហ្វៀ ដែលបានន័យថា មេដែលមិនដឹងថាជានរណា តែមានឥទ្ធិពលជាអ្នកបញ្ឆោតមកក្រោម ហើយអ្នកក្រោមបញ្ឆោតមកអ្នកដើររកក្មេងស្រីទៅលក់។

លោករកបានករណីសិក្សាមួយដែលអាចពិចារណាបានថា មូលហេតុអ្វីបានជាក្មេងស្រីមានអាយុត្រឹម១៤ទៅ១៥ឆ្នាំ អាចមានលិខិតឆ្លងដែនគ្រប់អាយុទៅរៀបការនៅចិនបាន?

លោកថា៖ «មេខ្យល់ នៅពេលដែលចរចាបានកូនស្រីមួយនៃគ្រួសារណាបានទៅ។ ប្រញាប់រៀបចំឯកសារទៅតែម្ដង គឺតែមួយថ្ងៃបានហើយ ទាំងប៉ាស្ព័រ ទាំងអត្ដសញ្ញាណបណ្ណ។ បើយើងគិតអំពីនីតិវិធីនៃការធ្វើ ទោះបីក្លែងបន្លំឯកសារមិនផ្លូវការយ៉ាងម៉េចក៏ធ្វើមិនទាន់ដែរ! តែហាក់បីដូចជាមានការត្រៀមទុក។ ឱ្យតែរកបានប៉ុន្មាននាក់មក អនីតិជនប៉ុន្មាននាក់ គេនឹងសារ៉េឱ្យហើយ វាអាចអ៊ីចឹង បានវាលឿន។ ហើយជាទូទៅ ដែលយើងសួរហ្នឹង គឺតែមួយថ្ងៃទេ គឺបានប៉ាស្ព័រហើយនិងអត្តសញ្ញាណបណ្ណ អាយុ១៥ឆ្នាំ ឡើងដល់អាយុ១៨ឆ្នាំ។ អ៊ីចឹងសួរថា ដំណើរការនៃការចេញឯកសារអីនេះ! តើអ្នកណាជាអ្នកចេញឱ្យ?»

មន្រ្តីកម្មវិធីការពារសិទ្ធិពលករចំណាកស្រុកនៃការអង្គការសង់ត្រាល់ លោក ឌី ថេហូយ៉ា មានប្រសាសន៍បន្តថា ការអូសបន្លាយឱ្យបញ្ហានេះនៅតែកើតមាន វានឹងធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់មុខមាត់ជាតិ ក៏ដូចជាពលរដ្ឋដែលជាជនរងគ្រោះនៅតែបន្តកើតមានបន្តទៀត ហើយក៏ប៉ះពាល់ដល់ធនធានមនុស្ស និងការអភិវឌ្ឍជាតិកម្ពុជាផងដែរ។

លោកថា៖ «ស្ត្រីខ្មែរយើងដែលត្រូវបានគេធ្វើបាបអ៊ីចឹង! ពេលត្រលប់មកវិញ សតិស្មារតីរបស់គាត់លែងក្លាយជាមនុស្សធម្មតា ហើយមនុស្សហ្នឹងក្លាយជាបន្ទុករបស់ក្រុមគ្រួសាររហូត តើគាត់មានពេលវេលាឯណាដើម្បីចិញ្ចឹមជីវភាពគ្រួសារ ហើយគាត់មានពេលវេលាឯណាដើម្បីចូលរួមអភិវឌ្ឍប្រទេសជាតិរបស់យើង។ អាហ្នឹងយើងមិនបាច់និយាយអំពីកេតនសព្ទរបស់ប្រទេសក្នុងឆាកអន្តរជាតិនិងតំបន់ទេ!»

លោកឱ្យជាយោបល់ថា រដ្ឋាភិបាលគួរស្រាវជ្រាវអ្នកពាក់ព័ន្ធបន្ថែមជាជាងចាប់បានមេខ្យល់ក្នុងការជួញដូរ បង្កើនការផ្សព្វផ្សាយឱ្យពលរដ្ឋបានយល់ដឹង ឬអាចបិទមិនឱ្យបញ្ជូនមនុស្សទៅចិនតែម្ដង។ លោកបន្ថែមថា ស្របគ្នានោះ មន្ត្រីតាមព្រំដែនគួរបង្កើនការត្រួតពិនិត្យនៅពេលមានមនុស្សឆ្លងដែន ខណៈស្ថានទូតខ្មែរប្រចាំប្រទេសចិន ក៏ត្រូវបង្កើនលក្ខណៈងាយស្រួលដល់ពលរដ្ឋក្នុងការទាក់ទង និងឆ្លើយតបឱ្យមានប្រសិទ្ធភាពនិងឆាប់រហ័សផងដែរ។

ជាងនេះទៅទៀត ត្រូវលុបបំបាត់អំពើពុករលួយឱ្យខានតែបាន ព្រោះវាជាឫសគល់នៃបញ្ហាដែលបង្កឱ្យមានរឿងនេះកើតឡើង។

លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «បើតាមរបាយការណ៍របស់សហរដ្ឋអាមេរិកឆ្នាំ២០២០ ឃើញដូចជា១៧អនុសាសន៍ ក្នុងនោះក៏មាននិយាយអំពីអំពើពុករលួយជាប្រព័ន្ធផងដែរ។ អ៊ីចឹងកាលណាមានអំពើពុករលួយនៅក្នុងបណ្ដាញទាំងអស់ហ្នឹងហើយ វាមិនខុសអីអំពី ឧទាហរណ៍ ខ្ញុំដើរតួនាទីជាអ្នកចាប់ចោរ តែខ្ញុំបានលុយពីចោរប្រចាំខែ រឿងអីខ្ញុំទៅចាប់ចោរព្រោះចាប់ចោរ ខ្ញុំនឹងបាត់ប្រយោជន៍របស់ខ្ញុំ។ អ៊ីចឹងរឿងអំពើពុករលួយនេះ គឺជាឫសគល់រាំងស្ទះដំណើរការនៃការលុបបំបាត់ក្នុងការជួញដូរមនុស្ស»។

របាយការណ៍ស្ដីពីការជួញដូរមនុស្សឆ្នាំ២០២០ របស់ក្រសួងការបរទេសអាមេរិក បានចាត់ថ្នាក់កម្ពុជាឱ្យជាប់ចំណាត់ថ្នាក់លេខ២តាមដាន ដោយសារតែសហរដ្ឋអាមេរិកមើលឃើញថា រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាមិនបានគោរពបានពេញលេញតាមបទដ្ឋានអប្បបរមាក្នុងការលុបបំបាត់ការជួញដូរមនុស្សទេ។ ក្នុងរបាយការណ៍នោះលើកឡើងថា រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាមិនបានបង្ហាញការបង្កើនការខិតខំក្នុងការទប់ស្កាត់ការជួញដូរមនុស្សនោះទេបើធៀបនឹងរបាយការណ៍មុន។ លើសពីនេះអំពើពុករលួយបានរាំងស្ទះដល់ការងាររបស់សមត្ថកិច្ច ដំណើរការកាត់ក្ដីជនល្មើស និងការផ្ដល់សេវាដល់ជនរងគ្រោះ។ ការខកខានរបស់រដ្ឋាភិបាល ក្នុងការបង្កើតនិងអនុវត្តប្រព័ន្ធតាមដានផ្នែកយុត្តិធម៌ឱ្យបានគ្រប់គ្រាន់ ធ្វើឱ្យជនសង្ស័យជាច្រើនគេចខ្លួនមុនសវនាការ ដែលជាការនាំឱ្យមានការកាត់ទោសកំបាំងមុខជាច្រើន។

អនុប្រធានអចិន្ត្រៃយ៍គណៈកម្មការធិការជាតិប្រយុទ្ធប្រឆាំងការជួញដូរមនុស្ស លោកស្រី ជូ ប៊ុនអេង មានប្រសាសន៍ថា ករណីនៃការជួញដូរកូនក្រមុំនេះមានដល់រាប់រយករណី បើគិតមកដល់ពេលនេះ។ លោកស្រីបញ្ជាក់ថា មូលហេតុដែលធ្វើឱ្យបញ្ហានេះនៅមិនអាចបញ្ចប់បាននោះ គឺដោយសារបណ្ដាញនៃការជួញដូរមនុស្សកាន់តែធំនិងមានបណ្ដាញច្រើន លើសពីនោះទៀត ពួកគេមានវិធីសាស្ត្រច្រើនក្នុងការទាក់ទាញនិងបំភាន់ភ្នែកសមត្ថកិច្ច។

លោកស្រីមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពួកនេះគឺវារិះរកមធ្យោបាយទៅមុនរហូត រកគ្រប់វិធី អាហ្នឹងដែលយើងពិបាក។ ហើយឥលូវនេះ អ្វីដែលសំខាន់គឺការទាក់ទងគ្នាតាមប្រព័ន្ធទូរសព្ទក៏យើងមិនអាចឃើញមនុស្ស ក៏យើងទម្រាំនឹងរកតាមដានឃើញហ្នឹង រឿងហ្នឹងវាហួស។ ឥលូវនេះ យើងដឹងបានតាមដែលជនរងគ្រោះហ្នឹងគាត់រងគ្រោះ ហើយបានអំពាវនាវឱ្យយើងជួយ។ ហើយឥលូវនេះ ក៏វាមានរឿងបន្លំទៅទៀត មានការផ្សព្វផ្សាយថា រងគ្រោះអីអ៊ីចឹងទៅ ហើយស្ថានទូតឬភ្នាក់ងារយើងខំតាមរកទៅ ទីបំផុតគឺអត់មានទេ។ អ៊ីចឹងបណ្ដាញហ្នឹងវាបំពុល ធ្វើឱ្យសមត្ថកិច្ចគាត់រវល់ខ្លាំងណាស់!»

ឆ្លើយតបទៅនឹងការលើកឡើងដែលថាមានការរកឃើញថា ក្មេងស្រីខ្មែរអាយុទើប១៤ទៅ១៥ឆ្នាំ មានលិខិតឆ្លងដែនគ្រប់អាយុទៅរៀបការនៅចិនបាននោះ លោកស្រី ជូ ប៊ុនអេង បានបញ្ជាក់ថា ពុំមែនជាឯកសារស្របច្បាប់នោះទេ វាជាការក្លែងបន្លំរបស់បណ្ដាញឧក្រិដ្ឋកម្មជួញដូរមនុស្ស ដែលមានក្រុមការងាររៀបចំជាស្រេចនូវឯកសារក្លែងបន្លំទាំងនោះ។ លោកស្រីបញ្ជាក់ថា ពេលខ្លះ ស្ត្រីខ្មែរដែលត្រូវគេនាំទៅលក់នៅចិន ត្រូវកាន់វីសាចេញពីប្រទេសវៀតណាម ឬប្រទេសភូមា ដែលអាចបញ្ជាក់បានថា បណ្ដាញនៃការជួញដូរនេះមានស្ទើរគ្រប់ប្រទេស ហើយថែមទាំងមានទំនាក់ទំនងល្អនឹងគ្នាថែមទៀត។

លោកស្រីលើកឡើងថា៖ «អត់មានរឿងចេញលិខិតឆ្លងដែនឱ្យគាត់ទេ។ រឿងដែលសំខាន់គឺជាការក្លែងបន្លំ ដោយសារពេលទៅហ្នឹងគាត់បានប្រាប់ហើយថា គាត់ទៅហ្នឹងមិនមែនចូលតាមច្រកផងហ្នឹង។ មានបណ្ដាញចាំទទួលបន្តដៃ ព្រោះព្រំដែនអន្តរជាតិយើងហ្នឹងវាងាយស្រួលណាស់! ព្រំដែនអន្តរជាតិរបស់យើងតែប៉ុន្មានម៉ែត្រ៤ជ្រុងហ្នឹង។ ចុះហួសពីហ្នឹងគាត់ចេញ[រឿងអី]មិនរួច»។

លោកស្រីបានចាត់ទុកបណ្ដាញនៃការជួញដូរមនុស្សនេះ ដូចទៅនឹងបណ្ដាញនៃឧក្រិដ្ឋកម្មគ្រឿងញៀនដូច្នោះដែរ ដូច្នេះហើយការលុបបំបាត់បណ្ដាញនេះ គឺត្រូវការការសហការពីប្រទេសនៅក្នុងតំបន់ ក៏ដូចជាការយល់ដឹងរបស់ពលរដ្ឋផងដែរ។

ពេលណាទើបការជួញដូរកូនក្រមុំទៅចិនត្រូវបញ្ចប់

ប្រទេសចិនទើបតែអនុញ្ញាតឱ្យពលរដ្ឋមានសិទ្ធិបង្កើតកូនលើសពីមួយកាលពីឆ្នាំ២០១៦ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់គោលនយោបាយកូន១ ដែលមានរយៈពេល៣៧ឆ្នាំរបស់ខ្លួន។ ទោះជាយ៉ាងណា បញ្ហាអតុល្យភាពភេទនៅក្នុងប្រទេសចិននៅតែកើតមានដដែលរហូតមកដល់ពេលនេះ ដែលវាត្រូវការពេលយូរថែមទៀតដើម្បីដោះស្រាយ។

ក្នុងអត្ថបទមួយរបស់គេហទំព័រ Global Times ចេញផ្សាយកាលពីថ្ងៃទី១១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០២០ នាយកមជ្ឈមណ្ឌលសិក្សាប្រជាសាស្ត្រ និងគោលនយោបាយអភិវឌ្ឍន៍នៃសាកលវិទ្យាល័យហ្វូដាន របស់ប្រទេសចិន លោក ប៉េង ស៊ីហ្សេ (Peng Xizhe) បានលើកឡើងថា ប្រទេសចិនត្រូវការពេលពី៥០ទៅ៦០ឆ្នាំទៀត ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានៃអតុល្យភាពភេទក្នុងប្រទេសខ្លួន។

ដូច្នេះ តើមានកូនក្រមុំប៉ុន្មាននាក់ទៀតដែលត្រូវជួញដូរទៅចិនក្នុងអំឡុងពេល៥០ទៅ៦០ឆ្នាំនេះ ហើយតើរដ្ឋាភិបាលនៃប្រទេសពាក់ព័ន្ធគួរឆ្លើយតបបែបណា?

ក្នុងនាមជាជនរងគ្រោះម្នាក់ដែលចាញ់បោកទៅប្រទេសចិន ដាណា បានផ្ដាំថា៖ «ខ្ញុំចង់ផ្ដាំដល់អ្នកជំនាន់ក្រោយ បើដឹងហើយសុំកុំប្រាថ្នាទៅប្រទេសគេអី។ ខ្ញុំជួបច្រើននាក់ហើយនៅចិន ត្រូវបានគេវាយដំ ខ្ញុំឃើញ ខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែក! អញ្ចឹងហើយសូមកុំចង់ទៅអី»៕

រក្សាសិទ្វិគ្រប់យ៉ាងដោយ ស៊ីស៊ីអាយអឹម

សូមបញ្ជាក់ថា គ្មានផ្នែកណាមួយនៃអត្ថបទ រូបភាព សំឡេង និងវីដេអូទាំងនេះ អាចត្រូវបានផលិតឡើងវិញក្នុងការបោះពុម្ពផ្សាយ ផ្សព្វផ្សាយ ការសរសេរឡើងវិញ ឬ ការចែកចាយឡើងវិញ ដោយគ្មានការអនុញ្ញាតជាលាយលក្ខណ៍អក្សរឡើយ។
ស៊ីស៊ីអាយអឹម មិនទទួលខុសត្រូវចំពោះការលួចចម្លងនិងចុះផ្សាយបន្តណាមួយ ដែលខុស នាំឲ្យយល់ខុស បន្លំ ក្លែងបន្លំ តាមគ្រប់ទម្រង់និងគ្រប់មធ្យោបាយ។ ជនប្រព្រឹត្តិ និងអ្នកផ្សំគំនិត ត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះមុខច្បាប់កម្ពុជា និងច្បាប់នានាដែលពាក់ព័ន្ធ។