អង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលមួយដែលធ្វើការងារលើបញ្ហាអំពើហិង្សាលើស្ត្រីនិងកុមារនៅកម្ពុជា បានរកឃើញថា ប្រជាជនកម្ពុជាប្រមាណតែ ៨% ប៉ុណ្ណោះដែលដឹងថាអំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារជាបទល្មើសឧក្រិដ្ឋ ខណៈបុរសខ្មែរម្នាក់ក្នុងចំណោម៣នាក់បានសារភាពថាធ្លាប់បានប្រើប្រាស់អំពើហិង្សាទៅលើដៃគូរបស់ខ្លួន។
«អង្គការជីវិត» ឬ «This Life» បានចេញផ្សាយរបាយការណ៍មួយដែល វីអូឌី ទទួលបាននៅថ្ងៃ «ទិវាសិទ្ធិមនុស្សអន្តរជាតិ ១០ធ្នូ» ខួបលើកទី៧៣នេះ ឱ្យដឹងថា ក្នុងរយៈពេល១២ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ អង្គការជីវិត ឬ This Life បានធ្វើការជាមួយប្រជាជនក្នុងសហគមន៍នៅកម្ពុជា និងសាកសួរអំពីបញ្ហាប្រឈមធ្ងន់ធ្ងរបំផុតដែលពួកគេបានជួបប្រទះ។ ជាការឆ្លើយតប ពួកគាត់លើកឡើងថា អំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារជារឿងមួយក្នុងចំណោមរឿងអាក្រក់៣យ៉ាង (ការបាត់បង់ឱកាសអប់រំ និងបញ្ហាគ្រឿងញៀនឬគ្រឿងស្រវឹង) ដែលពួកគាត់ព្រួយបារម្ភបំផុត។
ប្រភពដដែលបានឱ្យដឹងថា តាមរយៈការសិក្សារបស់ខ្លួន បុរសម្នាក់ក្នុងចំណោម៣នាក់បានសារភាពថា ពួកគេធ្លាប់បានប្រើប្រាស់អំពើហិង្សាលើដៃគូរបស់ខ្លួននាពេលកន្លងមក។ ដោយឡែក ក្នុងចំណោមស្ត្រីដែលទទួលរងនូវអំពើហិង្សាវិញ មានតែ ២៤% ប៉ុណ្ណោះ ដែលស្វែងរកជំនួយ។
អង្គការនេះបានលើកឡើងថា ប្រជាជនកម្ពុជាតែ ៨% ប៉ុណ្ណោះដែលដឹងថាអំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារជាបទល្មើសឧក្រិដ្ឋ ខណៈ ៥០% នៃកុមារបានរងនូវអំពើហិង្សាយ៉ាងតិចណាស់ក៏មួយទម្រង់ដែរ មុនពេលគេមានអាយុ១៨ឆ្នាំ។ ចំណែក ៣៣% នៃបុរសដែលធ្លាប់ជាដៃគូបានប្រព្រឹត្តអំពើហិង្សាលើរាងកាយឬដៃគូរួមភេទជាស្ត្រី។
ប្រធានផ្នែកសហគមន៍នៃអង្គការជីវិត (This Life) កញ្ញា ជា បូរ៉ានី ថ្លែងថា ស្ត្រីនៅតែមិនទាន់ត្រូវបានការពារដោយច្បាប់ពេញលេញនៅឡើយទេ នៅពេលពួកគេរងអំពើហិង្សា ដោយសារតែការយល់ដឹងអំពីច្បាប់នៅមានកម្រិត។
កញ្ញាបន្តថា ស្ត្រីដែលរងអំពើហិង្សាមានការភ័យខ្លាចក្នុងការលាតត្រដាងដល់អាជ្ញាធរ ដោយស្ត្រីគិតថា ការរាយការណ៍អាចនឹងមានភាពស្មុគស្មាញ ហើយមិនបានលទ្ធផលអ្វីមកវិញ។ ម្យ៉ាងទៀត ពួកគេក៏ខ្លាចថា ការជូនដំណឹងទៅសមត្ថកិច្ច អាចធ្វើឱ្យបុរសជាប្ដីឬជាដៃគូនឹងប្រើហិង្សាមកលើខ្លួននិងកូនបន្ថែមទៀត ហើយបារម្ភថា ការផ្ដល់ព័ត៌មានទៅខាងក្រៅ កាន់តែធ្វើឱ្យខ្លួនមានភាពអាម៉ាស់។
កញ្ញា ជា បូរ៉ានី បានគូសបញ្ជាក់ថា៖ «មូលហេតុភាគច្រើនដែលនាំឱ្យមានអំពើហិង្សានៅក្នុងគ្រួសារ គឺពាក់ព័ន្ធជាមួយ [បញ្ហាកង្វះ] ការអប់រំ ការសេពគ្រឿងស្រវឹង ការមិនយោគយល់អធ្យាស្រ័យគ្នា ជាដើម។ ហើយមួយទៀត គឺគំរូពីគ្រួសារដែលមានអំពើហិង្សា ដូច្នេះកូនៗរបស់គាត់បានឃើញនិងធ្វើតាមឪពុកម្ដាយ»។
កញ្ញាថា ការអប់រំជាកត្តាសំខាន់ក្នុងការកាត់បន្ថយនិងបញ្ឈប់ការកើតឡើងនៃអំពើហិង្សាផ្អែកលើយេនឌ័រ។
ស្ត្រីជាជនរងគ្រោះពីអំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារម្នាក់រស់នៅខេត្តសៀមរាប ដែលសុំមិនបញ្ចេញឈ្មោះ បានប្រាប់ វីអូឌី ថាអ្នកស្រីធ្លាប់រងអំពើហិង្សាជារឿយៗពីស្វាមីក្នុងរយៈពេល១២ឆ្នាំ។ អ្នកស្រីរម្លឹកថា កាលណោះប្ដីរបស់គាត់តែងតែសេពគ្រឿងស្រវឹង ហើយប្រើហិង្សាមកលើគាត់ ខណៈគាត់មិនហ៊ានរាយការណ៍ទៅសមត្ថកិច្ចទេ ដោយសារស្វាមីរបស់គាត់បានគំរាមថានឹងសម្លាប់គាត់និងកូន បើហ៊ានប្ដឹង។
អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា៖ «កាលណោះ ខ្ញុំមិនហ៊ានប្រាប់អ្នកណា ចេះតែខំអត់ធ្មត់! [កាលណោះ ប្ដីខ្ញុំគំរាមថា] បើខ្ញុំប្រាប់គេ គាត់នឹងសម្លាប់ចោល។ ឥលូវគាត់បានទៅរៀនទៅអី គាត់ឈប់ [ប្រើហិង្សា] ហើយ។ ចង់ឱ្យគ្រួសារផ្សេងៗឈប់អំពើហិង្សា ពេលមាន [ហិង្សា] យើងពិបាកចិត្ត ដេកក៏មិនបាន កូនរៀនក៏មិនចូល។ អ៊ីចឹងពេលមានអំពើហិង្សា យើងរាយការណ៍ប្រាប់ទៅខាងភូមិឃុំ និងអង្គការឱ្យគាត់ជួយផ្ដល់មតិ»។
យ៉ាងណា អ្នកស្រីថា ពេលនេះគាត់មិនបានរងអំពើហិង្សាទៀតទេ បន្ទាប់ពីគាត់រាយការណ៍សុំអន្តរាគមន៍ពីអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាននិងអង្គការពាក់ព័ន្ធ និងបន្ទាប់ពីស្វាមីរបស់អ្នកស្រីបានទទួលការអប់រំណែនាំ។
វីអូឌី មិនអាចទាក់ទងអគ្គនាយក នៃអគ្គនាយកដ្ឋានអភិវឌ្ឍន៍សង្គមនៃក្រសួងកិច្ចការនារី លោកស្រី ញាណ សុចិត្រា បានទេ នៅថ្ងៃទី១០ ខែធ្នូនេះ។
របាយការណ៍ដដែលបានឱ្យដឹងថា អំពើហិង្សាបានបង្កមហន្តរាយដល់គ្រួសារ និងរារាំងសហគមន៍ទាំងមូលមិនឱ្យរីកចម្រើនតាមការគ្រោងទុក ហើយវិធីតែមួយគត់ដែលអាចបញ្ចប់បញ្ហានេះបាន គឺស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធត្រូវរួមគ្នាការពារជនរងគ្រោះពីអំពើហិង្សា និងចាត់វិធានការច្បាប់លើអ្នកប្រព្រឹត្ត។
អង្គការនេះថា កម្ពុជាមានច្បាប់ហាមឃាត់អំពើហិង្សាដោយផ្អែកលើយេនឌ័រ ហើយមានច្បាប់សម្រាប់ការពារស្ត្រីនិងកុមារ ខណៈច្បាប់ទាំងនេះមានចែងនៅក្នុងរដ្ឋធម្មនុញ្ញកម្ពុជា ក្រមព្រហ្មទណ្ឌកម្ពុជា និងច្បាប់ស្ដីពីការទប់ស្កាត់អំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ និងការការពារជនរងគ្រោះផងដែរ។
ប៉ុន្តែអង្គការមួយនេះអះអាងថា បើទោះជាមានច្បាប់ស្ដីពីអំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារត្រូវបានដាក់ឱ្យប្រើប្រាស់នៅក្នុងឆ្នាំ២០០៥ក្ដី ក៏អំពើហិង្សាលើរាងកាយនិងផ្លូវចិត្តទៅលើសមាជិកគ្រួសារនៅតែកើតឡើងយ៉ាងទូលាយ ខណៈសហគមន៍ជាច្រើននៅកម្ពុជាគិតថា អំពើហិង្សានៅក្នុងគ្រួសារគឺជារឿងធម្មតា៕