ជាមួយ​សេដ្ឋកិច្ច​បើក​ឡើង​វិញ អ្នក​​បម្រើការ​ក្នុង​សេវា​កម្សាន្ត​ចង់​បាន​ការគាំពារ​សង្គម​ដូច​គេ​ដែរ

ពលរដ្ឋធ្វើចរាចរណ៍លើស្ពានអាកាសក្បែរទីកម្សាន្តមួយកន្លែងក្នុងក្រុងភ្នំពេញ។

មានការប៉ាន់ប្រមាណថា ស្ត្រីដែលបម្រើនៅក្នុងវិស័យសេវាកម្សាន្តប្រមាណ៨០ភាគរយបានក្លាយជាជន​​រងគ្រោះ តាមរយៈការធ្លាក់ចុះ​​ចំណូលនិងវិបត្តិការងារនៅអំឡុងពេលជំងឺ​កូវីដ-​១៩រីករាលដាលនៅដើម​​ឆ្នាំ​​២០២០។

ក្រសួងទេសចរណ៍ កាលពីខែមីនា ឆ្នាំ២០២០ បានបង្ហាញថា ស្រ្តី​​ដែល​​​កំពុងបម្រើការនៅក្នុងវិស័យ សេវា​​កម្សាន្ត​សព្វថ្ងៃនេះ មានប្រ​​​មាណ៨ម៉ឺននាក់នៅទូទាំង​ប្រទេស​​។ ចំណែកក្រុមសហជីពដែល​​គាំពារ​​ផ្នែក​​វិស័យសេវាកម្សាន្តនេះវិញ សង្កេតឃើញថា ប្រហែល៨០ភាគរយ ភាគច្រើនជាស្រ្តី ដែលកំពុង​​បម្រើការនៅ​ក្នុងវិស័យមួយនេះ ត្រូវជួបឧបសគ្គ ក្រោយពេលក្លឹបកម្សាន្តនិងហាងម៉ាស្សាជាដើម​ត្រូវផ្អាក​​ដំ​​ណើ​​រការអាជីវកម្មបណ្ដោះអាសន្នក្នុងរយៈពេលវែងនៅ​​​ទូ​​ទាំង​​ប្រទេស។ 

​​​អ្នក​​ស្រី ឡេង សុខរឿន អាយុ៥៨ឆ្នាំ ធ្លាប់ធ្វើការផ្នែកអនាម័យក្នុង​ក្លឹបកម្សាន្តមួយនៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ។ គាត់ទទួលបានប្រាក់កម្រៃគោលប្រមាណ៤០ម៉ឺនរៀលក្នុងមួយខែ ហើយបើខែណាមានសំណាង គាត់ប្រមូលបានលុយធីបប្រ​ហែល១២ម៉ឺនរៀលបន្ថែមទៀតពីភ្ញៀវដែលចូលប្រើប្រាស់បន្ទប់ទឹក។ ដូច្នេះ សរុបទៅ គាត់រកចំណូលបានជាង៥០ម៉ឺនរៀលក្នុងមួយខែដែរ។

​បន្ទប់ស្នាក់នៅរបស់​​អ្នក​​ស្រី ឡេង សុខរឿន អាយុ៥៨ឆ្នាំ ដែលធ្លាប់ធ្វើការផ្នែកអនាម័យក្នុង​ក្លឹបកម្សាន្តមួយនៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ។
​បន្ទប់ស្នាក់នៅរបស់​​អ្នក​​ស្រី ឡេង សុខរឿន អាយុ៥៨ឆ្នាំ ដែលធ្លាប់ធ្វើការផ្នែកអនាម័យក្នុង​ក្លឹបកម្សាន្តមួយនៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ។

អ្នកស្រីពោលដូច្នេះថា៖ «ប្រាក់ខែហ្នឹងសម្រាប់ថ្លៃផ្ទះ។ ដល់ពេលខ្ញុំរកក្រៅហ្នឹងសម្រាប់ម្ហូប វាអស់តិចដែរទេ។ ម្ហូប​​ពេលខ្លះទៅ ថៅកែគាត់ឱ្យទៅ ថ្ងៃខ្លះក៏រួចមួយគ្រាអ៊ីចឹងដែរទៅ តែថ្ងៃខ្លះក៏ត្រូវចំណាយអស់ជា​​ង​​១ម៉ឺនរៀលអ៊ីចឹងទៅ វាមិនទៀងទាត់ទេ។ ហើយលុយដែលសល់បន្តិចបន្តួចគឺទុកសម្រាប់តែឈឺ​​ស្កា​​ត់យប់ព្រលប់អ៊ីចឹងទៅ »។

អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំដែលអ្នកស្រី ឡេង សុខរឿន ជា​កម្មករក្រៅប្រព័ន្ធមួយរូបបានប្រឹងត្រដររស់ក្នុងជីវភាពអត្តខាត់។ មិនយូរប៉ុន្មាន ស្ថានភាពខ្វះមុខខ្វះក្រោយរបស់គាត់ត្រូវធ្លាក់យ៉ាប់​យ៉ឺនខ្លាំងថែមទៀត ក្រោយ​​ពីប្រទេសត្រូវ​បាន​ដាក់ឱ្យនៅ​ក្រោម​វិធានការបិទខ្ទប់ដើម្បីទប់ស្កាត់ការឆ្លងជំងឺកូវីដ-១៩ តាំងពីដើមឆ្នាំ​២០២០។​

ពេលនេះ ប្រទេសកម្ពុជា​កំពុងបើកសេដ្ឋកិច្ចឱ្យមានសកម្មភាពពេញទំហឹងឡើងវិញ ក្រោយពី​មានភាពរអាក់​រអួល​នៅស្ទើរតែគ្រប់វិស័យ​អស់រយៈពេលជិតពីរឆ្នាំ។​ ទន្ទឹមគ្នានេះ កម្មករក្រៅប្រព័ន្ធដូចអ្នកស្រី ឡេង សុខរឿន និង​មេដឹកនាំសហជីព បានអំពាវនាវឱ្យរដ្ឋា​ភិបាល​បញ្ចូលពួកគេ​ទៅ​ក្រោមប្រព័ន្ធសំណាញ់សេវាគាំពារសង្គមផង ដើម្បីសម្រាលទុក្ខលំបាករបស់ពួកគេក្នុងស្ថាន​ភាព​ប្រទេស​ជួប​វិបត្តិផ្សេងទៀតនាពេលអនាគត។​ ​

អ្នកនាង កូ ម៉ៅ អាយុ២០ឆ្នាំ មានប្រសាសន៍ដូច្នេះ៖ «ខ្ញុំយល់ថាល្អ ប្រសិនបើរដ្ឋមានសេវាគាំពារសង្គមចំពោះការងារដូចជារូបគេ។ ម្យ៉ាងបើមានសេវានេះ វារឹតតែល្អ អាចជួយការពារដល់ស្រ្តីដែលធ្វើការងារយប់ដូចជារូបគេជាដើម»។

ជាអ្នកមានស្រុកកំណើតនៅជិតស្ពានអ្នកលឿង ក្នុងខេត្តកណ្ដាល នាង កូ ម៉ៅ ធ្លាប់ធ្វើការនៅក្លឹបកម្សាន្តមួយក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញដែរ ដោយរកបាន​ចំណូលពី៥ទៅ១០ដុល្លារក្នុងមួយយប់។ នៅពេលជំងឺកូវីដ-១៩ ចាប់ផ្ដើមរាតត្បាតក្នុងប្រទេស រូបនាងក៏ដូចជា​កម្មករច្រើនសែននាក់នៅតាមវិស័យនានាត្រូវ​បាត់បង់ការងារ។ នាងនិង​កូនម្នាក់​បានក្លាយជា​បន្ទុកទាំងស្រុងលើប្ដីដែលជាកម្មករសំណង់ ដែលជាវិស័យមួយនៅមានសកម្មភាពខ្លះៗក្នុងអំឡុងពេលនៃការបិទខ្ទប់។

រដ្ឋាភិបាល ចាប់​តាំងពីខែមិថុនា ឆ្នាំ២០២០មក​ បាន​ធ្វើ​អន្តរាគមន៍​តាម​រយៈកម្មវិធីផ្ដល់សាច់ប្រាក់ សម្រាប់​​​​ឧបត្ថម្ភជនក្រីក្រនិងងាយរងគ្រោះដោយសារវិបត្តិកូវីដ-១៩ ដើម្បីជួយដល់គ្រួសារក្រីក្រ​កាន់​បណ្ណ​សមធម៌​​​ប្រភេទក្រ-១ និង ក្រ-២។ កម្មកររោងចក្រកាត់ដេរសម្លៀកបំពាក់ ស្បែក​ជើង និង​កាបូបទេសចរណ៍ ព្រម​ទាំងកម្មករនៃផ្នែកមួយចំនួនទៀតក្នុងវិស័យទេសចរណ៍ ក៏​ទទួល​បាន​ការ​ឧបត្ថម្ភតាមរយៈវិធានការ​អន្តរាគមន៍​របស់​រដ្ឋា​ភិបាល​ដែរ។

ការសម្ភាសជាមួយកម្មករជាច្រើននាក់នៅតាមសេវាកម្សាន្ត ដូចជា ក្លឹបម៉ាស្សា និងក្លឹបខារ៉ាអូខេ បានឱ្យដឹងថា ពួកគេ​គ្មានសំណាងដូច​កម្មករនៅក្នុងវិស័យដទៃ អំឡុងពេលមានការរាតត្បាតជំងឺ​កូវីដ-១៩ទេ​​។ មូលហេតុមានបី។ ទីមួយ ក្រុមកម្មករសេវាកម្សាន្តនេះ ដែលត្រូវ​បាន​ចាត់​ទុកថាជាក្រុម​​ងា​យ​​រង​​គ្រោះ​​មួយដែរ ត្រូវបានគេផាត់ចេញឱ្យនៅក្រៅការគ្រប​​ដណ្ដប់ទូលំទូលាយរបស់ច្បាប់​។ ទីពីរ និយោជកឬ​​ម្ចាស់​​សេវាកម្មកម្សាន្តព្យាយាមមិន​ចុះបញ្ជី​ជាសមាជិក​​របស់​បេឡា​​ជាតិរបបសន្តិ​​សុខ​​ស​ង្គ​​ម​​។ ទីបី ការចុះ​​បញ្ជី​​ដើម្បីទទួល​​បានបណ្ណមូលនិធិសមធម៌​​សុ​ខា​ភិបាលនិងប្រាក់ឧបត្ថម្ភផ្សេងៗពីកម្មវិធីរបស់រដ្ឋ មាន​​ភាព​​ស្មុគ​ស្មាញនិង​​ចង្អៀ​ត​​​។

បទសម្ភាសន៍បានឱ្យដឹងទៀតថា ខុសពីវិស័យរោងចក្រកាត់ដេរ និង​វិស័យឯកជនដទៃទៀត អ្នកបម្រើការ​​ផ្នែក​​​​សេវា​កម្មកម្សាន្តនិងវិស័យ​​សំ​ណ​​ង់​​ដែលជាមុខរបរងាយ​​រងគ្រោះ​​ជាង​​គេបំផុត ទោះ​​មាន​ច្បាប់ស្ដីពី​​ការ​​ងារក្ដីឬយន្ត​ការ​ដែល​​កំ​​ណ​​ត់​​​​​​​ពី​ការ​​ទទួលបានសេវាគាំពារសង្គមក្ដី ពុំមាន​នីតិវិធីផ្លូវច្បាប់គ្រប​​ដណ្ដប់​​ឱ្យបាន​​ពេញ​​លេ​ញទេ។

អ្នក​បម្រើការនៅតាម​​វិស័យសេវា​​កម្មកម្សាន្ត ទទួលបានប្រាក់​​ឈ្នួល​​តាម​​ម៉ោ​ងធ្វើឬទទួលបាន​​ប្រាក់​​ឈ្នួល​​តាមថ្ងៃក៏​​មានដែរ ហើយ​​ពេល​ខ្លះ​ទៀតសឹងមិនដឹងថាអ្នកណាជា​​ថៅកែ​​របស់​​ពួក​គេ​ថែមទៀតផង នេះបើ​​និយាយ​ពីវិស័យ​​សំ​ណង់​​​​វិញ។ លើសពីនេះ ប្រសិនបើនិយោជករបស់ពួកគេមិន​​បាន​ចុះបញ្ជីជា​​សមាជិក​​នៃ​​បេឡាជាតិ​​របបសន្តិ​​សង្គម ឬហៅថា ប.ប.ស ទេ​ នោះ​​មាន​​ន័យ​ថា កម្មករឬអ្នក​​បម្រើ​​ការងារនៅ​​តាម​វិ​ស័យ​​​ទាំង​នោះ នឹ​ង​​​​​​មិនទទួលបាន​ការ​ការពារស្របតាមច្បាប់ ដូច្នេះពួកគេ​ត្រូវបាត់បង់​​អត្ថ​​ប្រ​​យោ​​​​ជន៍​​ដទៃទៀត ​​ដូច​​​​ជា លទ្ធភាព​​ទទួលបាន​​សាច់ប្រាក់​​ដែល​រដ្ឋត្រូវឧបត្ថម្ភដូចក្នុងអំ​ឡុង​​ពេល​​មាន​​វិបត្តិ​កូវីដ-១៩ ជាដើម។

ច្បាប់ស្ដីពី «របបសន្តិសុខ​សង្គ​​ម» បានចែងថា ដើម្បីអាចទទួល​​បានបណ្ណ​​មូលនិធិសមធម៌​សុខា​ភិ​បាលបាន និយោជិតឬ​​អ្នកធ្វើការនៅតាមសេវា​​កម្ម​​កម្សាន្ត ត្រូវបង្កើតស​ហជីពមូល​​ដ្ឋាន​ជាមុន​សិន។ បន្ទាប់មកទៀត សហជីពនោះ​ត្រូវចូលជា​​ស​​មា​​ជិកជាមួយសហព័ន្ធ​ណា​​មួយសិន ទើបអាច​ទទួលបានបណ្ណមូលនិធិ​​សម​​ធម៌​​​​​សុខាភិបាល​ពី​កម្មវិធី​រដ្ឋ តាមរយៈ​​សហ​​ព័ន្ធ​​ជាអ្នកនាំ​​យក​​ទៅ​​ចុះ​បញ្ជីនៅសាលាខេត្តឬសាលាក្រុង ដើម្បី​​បញ្ជាក់ពីមុខរបរនិង​​ការងារ។ ប្រសិនបើមិនបំពេញ​បានតាមការកំណត់ខាងលើនេះទេ កម្មករ​​បម្រើ​ការនៅតាមវិស័យសេវាកម្មកម្សាន្តនឹងមិន​ទទួល​បាន​អត្ថប្រយោជន៍ពីកម្មវិធីឧបត្ថម្ភផ្សេងៗរបស់រដ្ឋដូចមានក្នុង​អំឡុងពេលវិបត្តិកូវីដ-១៩ឡើយ។

ក្របខណ្ឌគោល​​នយោបាយ​​ជាតិ​​គាំ​ពារសង្គម ត្រូវ​បាន​រដ្ឋា​ភិបាល​ដាក់ចេញនៅខែមីនា ឆ្នាំ​២០១៧ ហើយតាមរយៈ​នោះ ​ក្រុមប្រឹក្សាជាតិ​​គាំពារសង្គម​​ត្រូវ​បាន​បង្កើតឡើងដោយ​មាន​លោក​នាយក​រដ្ឋ​មន្ត្រី ហ៊ុន សែន​ ជា​ប្រធាន​កិត្តិយស និងរដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងសេដ្ឋកិច្ច និងហិរញ្ញវត្ថុ​​ ជា​​ប្រធាន អមដោយក្រសួង​​ស្ថា​ប័នពាក់ព័ន្ធ​​ចំនួន​១១ផ្សេងទៀត ក្នុងនោះមានក្រសួងការងារ និង​បណ្ដុះបណ្ដាលវិជ្ជាជីវៈ ជាដើម ជា​សមាជិក។

ក្របខណ្ឌគោលនយោបាយនេះមានគោលដៅជួយផ្លាស់ប្ដូរជាវិជ្ជមានជាលំដាប់នូវកម្រិតជីវភាពនិង​​គុណ​​ភាព​​​​នៃជីវិតរបស់​​ប្រជា​ជន​​កម្ពុជាគ្រប់រូប ដោយបម្រើឱ្យសេចក្ដីត្រូវការយ៉ាងសំខាន់ក្នុង​ការ​បង្កើន​​លទ្ធ​ភាពទទួលបាន​សេវា​ជំនួយសង្គមនិងសន្តិសុខសង្គម សម្រាប់មន្រ្តីសាធារណៈនិង​វិស័យ​​ឯក​​ជន ព្រម​​ទាំង​​ពលរដ្ឋដែលមកពី​វិស័យ​សេដ្ឋកិច្ចក្រៅប្រព័ន្ធថែមទៀតផង។

ទោះបីជាពួកគេត្រូវបានចាត់ទុកថាជាអ្នកធ្វើការនៅក្នុងវិស័យ​​​​សេ​​ដ្ឋ​​​​​កិ​​ច្ច​​ក្រៅប្រព័ន្ធក្ដី ប្រកាសចេញ​ដោយ​​ក្រសួង​ការងារ និងបណ្ដុះបណ្ដាលវិជ្ជាជីវៈ កាល​​ពីខែសីហា ឆ្នាំ២០១៤ បានចាត់ទុកកម្មករ​និយោជិត​​ទាំង​​នេះជាអ្នកដែល​ធ្វើការនៅ​​ក្នុង​​ប្រព័ន្ធ។ មាត្រា២​នៃប្រកាសនេះ បានឱ្យនិយម​ន័យថា សហគ្រាសសេវាកម្មកម្សាន្តនិងក្រុមហ៊ុន សំ​ដៅ​​លើសហគ្រាសគ្រឹះស្ថាននិងក្រុមហ៊ុនដែល​បោះដុំឬលក់រាយ រួមមាន លក់ភេសជ្ជៈគ្រប់ប្រភេទ សណ្ឋាគារ ភោជនីយដ្ឋាន ផ្ទះសំណាក់ ខារ៉ាអូខេ ឌីស្កូថេក ហាងស្រាបៀរ កាស៊ីណូ ហាង​​ម៉ាស្សា រួមទាំងមជ្ឈមណ្ឌលកម្សាន្តវប្បធម៌ ឬអេកូទេសចរណ៍ ជាដើម។

មាត្រា៥នៃប្រកាសនេះដដែលបានបញ្ញតិ្តអំពីម៉ោងធ្វើការនិងការងារបន្ថែមម៉ោង ដោយតម្រូវ​​ឱ្យ​​និយោជកឬអ្នកតំណាងនិយោជកនៅក្នុងឧស្សាហកម្មសេវាកម្មកម្សាន្ត ត្រូវកំណត់ម៉ោងធ្វើការអ​​តិ​​​​បរមារបស់កម្មករសេវាកម្សាន្តត្រឹម៨ (ប្រាំបី) ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ ឬ ៤៨ (សែសិបប្រាំបី) ម៉ោងក្នុងមួយសប្តាហ៍។

ស្មារតីច្បាប់ល្អ តែស្រ្តីបម្រើការងារក្នុងសេវាកម្មកម្សាន្តនៅតែមិនទទួលបានការគាំពារដដែល

​ការ​អនុវត្តជាក់ស្ដែងរបស់ច្បាប់ហាក់ដូចជាគ្មានភាពជ្រះស្រឡះ ជា​ពិសេស​ពាក់​ព័ន្ធស្រ្តីបម្រើការ​នៅ​ក្នុង​សេវា​​​​​កម្សា​ន្ត ដែលត្រូវ​បាន​ផាត់ចេញពីការគ្របដណ្ដប់នៃវិធានការអន្តរាគមន៍​សាច់​ប្រាក់​របស់​រដ្ឋា​ភិបាល ​ក្នុង​​អំឡុងពេលនៃការរាតត្បាតជំងឺកូវីដ-១៩។

អ្នកនាង កូ ម៉ៅ ដែលជាអតីតកម្មករសេវាកម្សាន្តមួយរូប និយាយថា គាត់ពិតជាមិនដែលធ្លាប់បានឮឬដឹងទាល់តែសោះថា រដ្ឋាភិបាលផ្ដល់សេវាគាំ​​ពារ​​សង្គមដល់អ្នកដែលជួបវិបត្តិផ្នែកការងារឬមានហានិភ័យការ​​ងារ​​កើតឡើង។ មិន​តែប៉ុ​​ណ្ណោះ​ នៅកន្លែងគាត់ធ្លាប់ធ្វើការ និយោជកក៏ពុំដែលបានប្រាប់អំពីគោលការណ៍នានារបស់​​​រដ្ឋាភិបាលនោះដែរ។

អ្នកចាត់ការទូទៅនៃក្លឹបកម្សាន្តដែលមានឈ្មោះថា «រ៉េន» ដែលមានទីតាំង​ស្ថិតនៅចាក់អង្រែ​​ក្រោ​​ម ក្រុងភ្នំ​ពេញ បាននិយាយក្នុងលក្ខខណ្ឌសុំ​​មិនបញ្ចេញ​​ឈ្មោះថា ជាការពិត ក្លឹប​មិនដែល​បាន​ផ្ដល់ព័ត៌មាន​​អំពី​​អត្ថ​​ប្រយោជន៍​នា​នាដែលកម្មករបម្រើ​​ការ​​នៅ​​ក្នុង​​វិស័យ​​សេ​​វាកម្មកម្សាន្តត្រូវទទួលបាននោះទេ ប្រសិន​​បើ​​ជួបហានិភ័យផ្នែកការងារ​​​​​​។ ​​​មិន​​តែ​​​​ប៉ុ​​ណ្ណោះ សហគ្រាសនេះក៏មិនបានចុះបញ្ជីជាផ្លូវការ​​ណាមួយនៅក្នុង​​បេ​​ឡា​​ជាតិ​​​​​​របប​​សន្តិ​​សុខសង្គ​​ម​​​​ដែរ។ អ្នកចាត់ការរូបនេះនិយាយថា មូលហេតុសំខាន់នៅពីក្រោយការមិនចុះបញ្ជីនេះ គឺចំណូលដែល​​បានមក​​ពី​​មុខរបរនេះមិនទៀងទាត់ ហើយ​វា​​​ល្មមគ្រាន់តែ​​ចំណាយទៅ​​លើ​​​​សេ​​វា​​ផ្សេ​​ង​​ៗ រួមមាន ថ្លៃទឹក និង​​ថ្លៃ​ភ្លើង តែ​​​​​​​​ប៉ុណ្ណោះ។

លោកនិយាយថា៖ «អត់ដែលមានទេ! ក្លឹបនេះនិយាយពីប្រាក់ខែ វាអត់មានទេ មានតែរកបាន​​ក្រៅ។​ បើ​​ដូ​ច្នេះ​ យើង​អត់​មានបណ្ណ ប.ស.ស អីណាទេ! បន្ថែមពីលើនេះ យើងវា​​មិនសូវមាន​ចំណូល​​ផង​​»​​។

អ្នកស្រី ដួង សាវូន អាយុ៣០ឆ្នាំ ដែលធ្លាប់បម្រើការផ្នែកម៉ាស្សានៅក្លឹបកម្សាន្តមួយក្នុងទីក្រុងសៀម​​រាប ក៏មិនដែលបានដឹងអំពីគោលនយោបាយគាំពារសង្គមរបស់​រដ្ឋា​ភិបាលដែរ។

អ្នកស្រី ដួង សាវូន អាយុ៣០ឆ្នាំ ដែលធ្លាប់បម្រើការផ្នែកម៉ាស្សានៅក្លឹបកម្សាន្តមួយក្នុងទីក្រុងសៀម​​រាប។
អ្នកស្រី ដួង សាវូន អាយុ៣០ឆ្នាំ ដែលធ្លាប់បម្រើការផ្នែកម៉ាស្សានៅក្លឹបកម្សាន្តមួយក្នុងទីក្រុងសៀម​​រាប។

អ្នកស្រីពោលដូច្នេះថា៖ «វា​​ល្អ​ណាស់ បើសិន​ជាមានវាមែន [សេវាគាំពារ​សង្គម] ឧបមាថាយើងអត់មាន​​ការ​ងារ​​ធ្វើអញ្ចេះ ប្រសិ​ន​​បើ​​ជា​​មាន​សេវាគាំពារសង្គម​ អាចជួយ​យើង​​បាន ហើយថៅ​​កែៗក៏​​ដូច​​គ្នា​​ដែរ​​»។

កាលនៅមុនផ្ទុះកូវីដ-១៩ អ្នកស្រីអាចរក​​ចំ​​ណូល​បានចំនួន១៧០ដុល្លារអាមេរិកក្នុងមួយខែ។ សព្វថ្ងៃនេះ អ្នក​ស្រីលែងមានចំណូលអ្វីទាំងអស់ក្រោយពីការងារ​​​ត្រូវផ្អាក ហើយរស់បានទាំងត្រដាបត្រដួសដោយពឹងលើកម្រៃដែលរកបានពីការដាំបន្លែជាមួយ​ប្ដីរបស់គាត់យកមកផ្គត់ផ្គង់​គ្រួសារ​។

ស្រី មុំ អាយុ៣៦ឆ្នាំ ធ្លាប់ធ្វើជាមេការនៅក្លឹប​​កម្សាន្តមួយអស់រយៈពេលប្រមាណ១៤ឆ្នាំកន្លងមក​ហើយ ចាប់តាំង​ពីឆ្នាំ២០០៧មក។ គាត់ជា​​ស្រ្តី​​​មេម៉ាយ និងមានកូនប្រុសម្នាក់នៅក្នុងបន្ទុក។ ក្នុងអំឡុងពេលដែលក្លឹបកម្សាន្តត្រូវបានបិទជិតពីរឆ្នាំមកនេះ រូបគាត់និង​​ស្រ្តី​​​​​ដទៃទៀតធ្លាប់ស្វែងរកសុំជំនួយពីរដ្ឋា​ភិ​បាល​ដែរ ប៉ុន្តែមិនដែលទទួល​បាន​ការឆ្លើយតបជា​​វិជ្ជ​មានណាមួយឡើយ។

ស្រី មុំ អាយុ៣៦ឆ្នាំ ធ្លាប់ធ្វើជាមេការនៅក្លឹប​​កម្សាន្តមួយ ផ្ដល់បទសម្ភាសពាក់ព័ន្ធស្ថានភាពរស់នៅអំឡុងកូវីដ-១៩។
ស្រី មុំ អាយុ៣៦ឆ្នាំ ធ្លាប់ធ្វើជាមេការនៅក្លឹប​​កម្សាន្តមួយ ផ្ដល់បទសម្ភាសពាក់ព័ន្ធស្ថានភាពរស់នៅអំឡុងកូវីដ-១៩។

ស្រី មុំ ពោលដូច្នេះថា៖ «ពេលដែលខ្ញុំដាក់ញាតិ្តទៅ គឺ​ខ្ញុំសូមឱ្យរដ្ឋាភិបាលជួយអំឡុង​ពេលកូវីដ​ហ្នឹង មាន​​អង្ករ និង​មាន​លុយ៤០ដុល្លារ ហើយសំណូមពរសូមឱ្យមានបណ្ណ ប.ស.ស និងបណ្ណ​សមធម៌​ដល់​​ស្រ្តី​​សេ​វា​​កម្សាន្តដូចនារី​ខាងរោងចក្រដែរ។ អ្នកធ្វើការផ្នែកសេវាកម្សាន្ត តាមពិតទៅ​​សុទ្ធតែធ្វើកា​​របង់​​ពន្ធ​​ជូន​​​​រដ្ឋ​​ដូច​​គ្នា។ ដូច្នេះ ខាងរោងចក្រហេតុអីបានគេមាន ហេតុអី​​បានជា​ខាង​សេវា​​កម្សាន្ត​​ម៉េចក៏​​អត់​​មាន? ហើយខាង​​សេវា​កម្សាន្តជួបប្រឈម​បញ្ហា​ខ្លាំងនឹងសុខភាព»។

ក្រោយពីផ្នែកសេវាកម្សាន្តត្រូវ​បាន​បិទ គាត់​​​​​​បាត់​​បង់​​ចំណូល​​ទាំង​​ស្រុង ហើយសព្វថ្ងៃពឹងលើកម្រៃបានមកពីការដើរកោស​ខ្យល់ឱ្យអ្នកដទៃ មើលកូន និងបោកខោអាវឱ្យគេ គ្រាន់យកមក​​ដោះ​​​ស្រាយ​​​​ការលំបាកក្នុងជី​វ​ភាពប្រចាំថ្ងៃ។

រដ្ឋាភិបាលជួយ តែមិនបានគ្រប់គ្នាទេ

ក្រសួងសង្គមកិច្ច អតីតយុទ្ធជន និងយុវនីតិសម្បទា បានឱ្យ​ដឹង​ថា គិតត្រឹមខែឧសភា ឆ្នាំ២០២១ រដ្ឋាភិបាលបានធ្វើ​អន្តរាគមន៍ជំនួយសាច់ប្រាក់ដល់អ្នក​ក្រីក្របាន៥ជុំហើយ ដោយចំណាយថវិកា​អស់ជាង២៩១​​លាន​​ដុល្លា​​រ​​​អាមេ​រិក ទៅលើពលរដ្ឋជាង៦៩ម៉ឺនគ្រួសារនៅទូទាំង​ប្រ​ទេស។ នៅក្នុងនោះ កម្មករក្នុងវិស័យ​​វាយនភណ្ឌ​រោងចក្រ​កាត់​ដេរ សម្លៀកបំពាក់ ស្បែកជើង និង​​​កាបូប ព្រម​ទាំងវិស័យទេសចរណ៍ និង​​អាហា​រដ្ឋាន សុទ្ធតែ​​ទទួលបានការ​ការ​​ពារ និង​​ឧបត្ថម្ភ​សាច់ប្រាក់ចំនួន៤០ដុល្លារម្នាក់ ក្នុងមួយខែ។ ការចំណាយ​​ទៅ​​លើវិស័យទាំងនេះត្រូវបាន​​រដ្ឋា​​ភិ​​បា​​លចាត់ទុក​​ថា​ ជា​ការ​ឆ្លើយតបចំពោះអ្នកដែល​​ជួបហា​និភ័យ​​ផ្នែក​​ការងារឬការងារ​​ត្រូវបាន​​ព្យួរ​​ការ​​​​ងារនៅអំឡុង​ពេល​​មាន​វិបត្តិ​​កូវីដ-១៩ផ្ទុះឡើង។

តាមរយៈសេចក្ដីជូនដំណឹងរបស់ក្រសួងសង្គមកិច្ច អតីតយុទ្ធជន និងយុវនីតិសម្បទា ឱ្យដឹងថា ការផ្ដល់​​សាច់​ប្រាក់សម្រាប់គ្រួសារក្រីក្រនិងជនងាយរងគ្រោះអំឡុងពេលជំងឺកូវីដ-១៩ សម្រាប់ជុំទី៧ លើកទី២ ​​​​ដាក់​​​​ឱ្យអនុវត្តចាប់ពីថ្ងៃទី២៥ ខែវិច្ឆិកា ដល់ថ្ងៃទី២៤ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០២១។ តាមរយៈកាលបរិច្ឆេទដែល​​ក្រ​សួង​​​​សង្គមកិច្ចមិន​​ទាន់​​បញ្ជាក់លម្អិតអំពីទំហំសាច់ប្រាក់និងចំនួនគ្រួសារដែលនឹងត្រូវទទួលនេះ នឹងត្រូវ​​ប្រើ​​ពេល​​ប្រមាណ៣០ថ្ងៃ ក្នុងការផ្ដល់ប្រាក់ឧបត្ថម្ភសម្រាប់ជុំទី៧នេះ។

អ្នកបម្រើការក្នុងវិស័យសេវាកម្មកម្សាន្ត មិនមែនជាអាទិភាព

កាលពីខែកក្កដា ឆ្នាំ២០២០ ក្រសួងការងារ និងបណ្ដុះបណ្ដាលវិជ្ជាជីវៈ បានបញ្ជាក់ថា គោល​ការណ៍ផ្ដល់ជំនួយសាច់ប្រាក់៤០ដុល្លារម្នាក់​ក្នុងមួយខែ គឺមានសម្រាប់តែវិស័យអាទិភាពដែល​ត្រូវ​​​សង្គ្រោះ​​​​​ជា​​បន្ទាន់ ​​រួមមាន វិស័យ​ទេសចរណ៍, អាកាសចរណ៍, សណ្ឋាគារ, អាហារដ្ឋាន និង​វិស័យ​វាយ​​ន​​ភណ្ឌ​​រោង​​ចក្រកាត់ដេរ។

លោក អ៊ិត សំហេង រដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងការងារ និង​​បណ្ដុះ​​​​បណ្ដាល​វិជ្ជាជីវៈ លើកឡើងនៅក្នុង​​សេច​​ក្ដីជូន​​ដំណឹងនេះថា ទាំងនេះ​ជាវិស័យដែលទទួល​រងផលប៉ះពាល់ធ្ងន់ធ្ងរជាងគេបំផុត។ ដោយឡែក វិស័យសេវាកម្មកម្សាន្ត និងចំណី​អា​ហារ រួមទាំងវិស័យ​សំណង់ផងនោះ មិនត្រូ​​វ​​បានដាក់​​បញ្ចូល​​ទៅ​​ក្នុង​​វិធាន​ការ​ផ្ដល់ប្រាក់ឧបត្ថម្ភ​នេះនៅឡើយទេ​​។

អ្នកនាំពាក្យក្រសួងការងារ និងបណ្ដុះបណ្ដាលវិជ្ជាជីវៈ លោក ហេង សួរ ទទួលស្គាល់ថា ​សេវា​គាំ​ពារសង្គមដែល​រដ្ឋាភិបាល​បាន​ដាក់ចេញ មិនទាន់មានវិសាលភាពគ្របដណ្ដប់​​ទៅលើ​​​​មនុស្សទូទៅឱ្យបានពេញ​​លេញ​​​នៅឡើយទេ ជា​ពិសេស​​​សម្រាប់​​​​​​វិស័យ​​សេវា​​កម្ម​​ក​​ម្សាន្ត​​។

លោកមានប្រសាសន៍ថា៖ «ជារួម គឺយើងបានដាក់នូវវិធានការមួយដែលមិនអាចក្ដោបគ្រប់មុខ​សញ្ញា​បាន​​ទេ​​​។​ យើង​​​​ក្ដោបតែទៅលើមុខសញ្ញាវិស័យការងារ និងវិស័យទេសចរណ៍ ដែលរួមមាន​ភោជនីយដ្ឋាន ហើ​​​​​​យ​​​​​សណ្ឋាគារ។ ដោយ​ឡែក អ្នកដទៃផ្សេងទៀតដែលយល់ថាខ្លួន​​មានបញ្ហា គឺ​​យើងបានស្នើ​​សុំ​​ឱ្យ​​​​​​គាត់​​ទៅធ្វើ​​បច្ចុប្បន្នភាពអំពីស្ថាន​ភាព​គ្រួសារនៅ​​នឹងមូលដ្ឋានឃុំ-សង្កាត់។​ ដូច្នេះ មកដល់​​ម៉ោង​នេះ​​ មិន​មានអ្វីថ្មីទេ ពី​​ព្រោះ​យន្តការដែលយើងផ្ដល់ការ​ឧបត្ថម្ភ​នេះ ​គឺយើងបាន​អំពាវនាវ ហើយនិង​​បាន​​ផ្សព្វផ្សាយជាសា​​ធារ​​ណៈ​​តាំ​ង​​ពីដើមឆ្នាំ២០២០​រួចមកហើយ។ ​រីឯការ​ដែលគាត់​​​ខកខានទៅ​ វា​ជារឿងដោយឡែក ពីព្រោះការ​​ធ្វើ​ជំ​រឿន​​​​​កន្លងទៅ គឺយើងទុក​​ពេលរហូត​ដល់​ទៅ២ខែ​​ សម្រាប់ធ្វើគ្រួ​​សារ​​ “ក្រ​១” “ក្រ២” ថ្មីនេះ»។

អ្នកនាំពាក្យរូបនេះបន្ថែមទៀតថា បើតាមការធ្វើជំរឿនចុងក្រោយ គ្រួសារក្រីក្រដែលទទួល​​បាន​​សេ​​វាកម្មគាំ​ពារ​សង្គម​ពីរដ្ឋាភិបាល មានចំនួនជិត៨០ម៉ឺនគ្រួសារហើយនៅទូទាំងប្រទេស​​ ដោយ​មិន​​​​ទាន់គិតដល់វិស័យផ្សេងទៀត ​រួមមាន ​វិស័យរោងចក្រកាត់ដេរ និងវិស័យទេសចរណ៍ ដែល​​ជា​​គោ​ល​​ការណ៍ដាច់​​ដោយ​​ឡែកមួយផ្សេងទៀតពី «​ក្រ១» ទៅ «ក្រ២»។

អង្គការសង្គមស៊ីវិលចង់ឃើញការគាំពារសង្គមទៅដល់សេវាកម្មកម្សាន្តដែរ

ប្រធានសហព័ន្ធសហជីពកម្មករចំណីអាហារ និងសេវាកម្មកម្ពុជា អ្នកស្រី អ៊ូ ទេពផល្លីន និយាយថា អ្នក​បម្រើ​ការនៅតាមវិស័យសេវាកម្មកម្សាន្ត ជាប្រភេទមុខរបរដែលមិនមាន​​ប្រាក់​​ឈ្នួ​​ល​​គោលដូចទៅនឹង​​វិស័យ​ដទៃទៀត​ទេ។ ក្នុងន័យនេះ ពួកគេធ្វើការដោយ​​ទទួល​​បាន​​ប្រាក់កម្រៃតាម​ម៉ោង​ការងារ ឬបានលុយ​​ធីប​ពីភ្ញៀវតែប៉ុណ្ណោះ ដែលធ្វើឱ្យពួកគេជាក្រុមងាយរងគ្រោះប្រឈមនឹងភាពក្រីក្រខ្លាំង។ អាស្រ័យហេតុនេះ អ្នកស្រីអំពាវនាវឱ្យរដ្ឋា​ភិបាលដាក់បញ្ចូលវិស័យសេវាកម្មកម្សាន្តនិង​​ម៉ា​​ស្សាចូលទៅក្នុងគោលនយោបាយគាំពារសង្គមដូច​​វិ​ស័យ​​ដទៃ​ទៀតដែរ។

អ្នកស្រីបន្តថា៖ «នៅពេលដែលយើងធ្វើការជាមួយនឹងកម្មករនិយោជិតនៅក្នុងវិស័យម៉ាស្សាឬក៏ខា​​រ៉ាអូខេហ្នឹង ភាគច្រើនវាអាចមានជម្រើស​ ដោយសារតែមានបញ្ហានៅត្រង់​ថា ថៅកែ​អាច​​​ថាគាត់​ចុះ​បញ្ជី ប៉ុន្តែគាត់អត់ដាក់បញ្ចូលឈ្មោះពួកគាត់។ ហើយវាអាចទី២​ ដោយសារកម្មករ​និយោ​ជិត​​សេវា​​កម្ម​​កម្សាន្តហ្នឹង ការងាររបស់ពួកគាត់ហ្នឹងមានភាពស្មុគស្មាញអញ្ចេះ គាត់ធ្វើការ​​ដោយ​អត់​​មាន​​ប្រា​ក់​ខែ​​គោលទេ។ ពួកគាត់ធ្វើការអាស្រ័យលើកុម្មិស្យុង ឬលុយធីប ឬក៏អាស្រ័យ​​ទៅលើរឿងពេល​​ដែល​​​ភ្ញៀវ​​ត្រូវការគាត់ គាត់ទៅអ៊ីចឹងទៅ។ ហេតុដូច្នេះបាន​ជានិយោជកកន្លែង​ហ្នឹង​​​​អត់ចុះបញ្ជី​​ដាក់​​ថា​​​ពួក​​គាត់ជាកម្មករនិយោជិតក្នុងកន្លែងខារ៉ាអូខេ ឬ​សេវាកម្មកម្សាន្ត​របស់​គាត់​​ទេ​»។

លោក អាត់ ធន់ ប្រធានសម្ព័ន្ធសហជីពប្រជាធិបតេយ្យកម្មករកាត់ដេរកម្ពុជា និងជាសមាជិកក្រុមប្រឹក្សា​​ជាតិ​​គាំ​​ពារ​សង្គម ភាគីខាងសហជីព អំពាវនាវឱ្យរដ្ឋា​ភិបាលរៀបចំបទប្បញ្ញត្តិច្បាប់​ឡើងវិញដោយបញ្ចូលផ្នែកសេវាកម្មកម្សាន្តទៅក្នុង​ប្រព័ន្ធសេដ្ឋកិច្ច​រៀបរយដែរ ហើយគ្រប​​ដណ្ដប់លើគ្រប់ភាគី រាប់ចាប់តាំង​​ពី​​កម្មករ មន្រ្តីរាជការ និងវិស័យ​ឯកជន ឱ្យខុស​ពីច្បាប់ចាស់ដែលគ្រប​ដណ្ដប់ទៅ​លើតែ​​​កម្ម​​កររោងចក្រ​​កាត់​​ដេរ​តែប៉ុណ្ណោះ។

លោកមានប្រសាសន៍ដូច្នេះថា៖ «បញ្ចូលទៅក្នុងប្រព័ន្ធ មានន័យថា ក្រោមដែនអនុវត្តនៃច្បាប់​ស្ដីពី​ការងារ។ ដូច្នេះ​ មាន​ន័យថា វាមានម៉ោង វាមានរបបសន្តិសុខសង្គម វាមានការឈប់សម្រាក និងច្បាប់ឈឺ ជាដើម ដូចកម្មករ​​សណ្ឋា​​គារ និងកម្មករកាត់ដេរ មានសិទ្ធិដូចគ្នាទាំងអស់ឱ្យ​​តែនៅ​ក្នុងប្រព័ន្ធ។ ហើយបើ​​ថារុញ​​ពួកគាត់​​ឱ្យ​​នៅ​​ក្រៅប្រព័ន្ធ អត់មានអីទាំងអស់ រួមទាំងអត់មានច្បាប់អីការពារ ទទេសុទ្ធតែម្ដង»៕

រក្សាសិទ្វិគ្រប់យ៉ាងដោយ ស៊ីស៊ីអាយអឹម

សូមបញ្ជាក់ថា គ្មានផ្នែកណាមួយនៃអត្ថបទ រូបភាព សំឡេង និងវីដេអូទាំងនេះ អាចត្រូវបានផលិតឡើងវិញក្នុងការបោះពុម្ពផ្សាយ ផ្សព្វផ្សាយ ការសរសេរឡើងវិញ ឬ ការចែកចាយឡើងវិញ ដោយគ្មានការអនុញ្ញាតជាលាយលក្ខណ៍អក្សរឡើយ។
ស៊ីស៊ីអាយអឹម មិនទទួលខុសត្រូវចំពោះការលួចចម្លងនិងចុះផ្សាយបន្តណាមួយ ដែលខុស នាំឲ្យយល់ខុស បន្លំ ក្លែងបន្លំ តាមគ្រប់ទម្រង់និងគ្រប់មធ្យោបាយ។ ជនប្រព្រឹត្តិ និងអ្នកផ្សំគំនិត ត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះមុខច្បាប់កម្ពុជា និងច្បាប់នានាដែលពាក់ព័ន្ធ។

អត្ថបទទាក់ទង

សូមផ្ដល់មតិយោបល់លើអត្ថបទនេះ