អ្នកស្រី សេង ហ័ង អាយុ៣១ឆ្នាំ ជាបុគ្គលិកផ្នែករៀបបន្ទប់នៅកាស៊ីណូ ហ្គ្រេនដាយមិន ដែលត្រូវអគ្គិភ័យលេបត្របាក់នៅក្រុងប៉ោយប៉ែត ឱ្យដឹងថា មិនមាននរណាម្នាក់ជូនដំណឹងដល់អ្នកស្រីថាមានអគ្គិភ័យឆាបឆេះនៅជាន់ក្រោមឡើយ។
ផ្ទុយទៅវិញ គឺម្តាយរបស់អ្នកស្រីដែលបានឃើញរថយន្តសង្គ្រោះបន្ទាន់ និងរថយន្តពន្លត់អគ្គិភ័យ បានបើកឆ្ពោះទៅកាស៊ីណូទាំងកណ្តាលអធ្រាត្រ ហើយគាត់ព្យាយាមជូនដំណឹងដល់អ្នកស្រី។
អាជ្ញាធរបានប៉ាន់ប្រមាណថា អគ្គិភ័យបានចាប់ផ្តើមឆាបឆេះនៅម៉ោងប្រហែល ១១:៣០យប់។ អ្នកស្រី ហ័ង បានដឹងព័ត៌មានអំពីអគ្គិភ័យនោះពីអ្នកនៅខាងក្រៅ ប្រហែលកន្លះម៉ោងក្រោយអគ្គិភ័យឆាបឆេះ។
នៅក្នុងហេតុការណ៍អគ្គិភ័យនោះ ទ្វារអេឡិចត្រូនិចជាប់សោ និងដាច់ភ្លើង ខណៈនៅក្នុងអគារខ្វះឧបករណ៍បាញ់ទឹក ឬផ្លូវសុវត្ថិភាព។ ទោះយ៉ាងណា អ្នកស្រី ហ័ង បានលើកឡើងលើសពីចំណុចទាំងនេះទៀត គឺនៅក្នុងកាស៊ីណូគ្មានប្រព័ន្ធប្រកាសអាសន្ន សូម្បីតែបុគ្គលិកក៏មិនប្រាប់គ្នា ហើយក៏មិនបានប្រាប់ភ្ញៀវថាមានអគ្គិភ័យក្នុងអាគារដែរ។
អាជ្ញាធរកម្ពុជាលើកឡើងថា មិនមានជនជាតិខ្មែរស្លាប់ក្នុងអគ្គិភ័យនោះឡើយ ហើយអ្នករងរបួសទាំងអស់ចេញពីមន្ទីរពេទ្យអស់ហើយ។ ទោះយ៉ាងណា គ្រួសារមួយចំនួននៅតែបាត់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ខណៈអ្នកស្រី ហ័ង ដែលជាបុគ្គលិកអនាម័យនៅក្នុងកាស៊ីណូ នៅតែសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យនៅឡើយ កាលពីថ្ងៃសៅរ៍ [ទី៣០ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០២២] បន្ទាប់ពីជាប់ក្នុងអគ្គិភ័យនោះ។
អ្នកស្រី ហ័ង បានគេងលក់នៅជាន់ទី៥ នៃកាស៊ីណូ នៅពេលដែលអគ្គិភ័យបានឆាបឆេះនៅជាន់ក្រោម។ រយៈពេល៣ម៉ោងក្រោយអគ្គិភ័យ អ្នកស្រី និងបុគ្គលិកមួយក្រុមតូច បានស្វែងរកផ្លូវចេញយ៉ាងអន្ទះសារ។
អ្នកស្រីបានរម្លឹកអំពីហេតុការណ៍ ខណៈអ្នកស្រីស្ថិតនៅលើគ្រែមន្ទីរពេទ្យនៅឡើយថា បន្ទាប់ពីម្តាយរបស់អ្នកស្រីទូរសព្ទមកប្រាប់ អ្នកស្រីបានចេញពីបន្ទប់ [ក្នុងកាស៊ីណូ] ហើយបានឃើញផ្សែងហុយចេញពីជណ្តើរយន្ត ហើយពេលនោះ អ្នកស្រី និងកម្មករមួយក្រុមតូចព្យាយាមរត់ចុះទៅជាន់ក្រោម។
អ្នកស្រីបាននិយាយថា៖ «មានផ្សែងចេញពីជាន់ក្រោម ហើយយើងមើលអ្វីមិនឃើញឡើយ»។
អ្នកស្រី និងបុគ្គលិកផ្សេងទៀត បានបើកភ្លើងពិលចេញពីក្នុងទូរសព្ទ(Flash) ដើម្បីបំភ្លឺផ្លូវ ហើយចូលទៅក្នុងបន្ទប់មួយនៅជាន់ទី៤។ ពួកគាត់បានជាប់គាំងនៅទីនោះអស់រយៈពេល២ម៉ោង។
អ្នកស្រីបន្ថែមថា៖«យើងបានព្យាយាម២ដង ដើម្បីរកផ្លូវចេញពីបន្ទប់ ប៉ុន្តែយើងមិនអាចរកផ្លូវចេញឡើយ ហើយយើងបានត្រលប់មកវិញ»។
អគ្គិភ័យបានរាលដាលយ៉ាងខ្លាំងនៅខាងក្រៅបង្អួច ហើយនៅទីបំផុត ជនជាតិថៃមួយក្រុមតូចបានសម្រេចចិត្តលោតចុះពីលើអគារ។
ទោះយ៉ាងណា អ្នកស្រី ហ័ង ស្ទើរតែស្លាប់ដោយសារផ្សែង ហើយបុគ្គលិកជនជាតិថៃ ២នាក់បានអូសអ្នកស្រីឡើងទៅជាន់ទី៧ ដែលមានមនុស្សប្រហែល៣០នាក់ជាប់នៅទីនោះ។
អ្នកស្រីបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនស្គាល់ពួកគេទេ ប៉ុន្តែពួកគេបានជួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំអាចនឹងស្លាប់នៅទីនោះ ប្រសិនបើមិនមានពួកគេជួយ»។
នៅជាន់ទី២ អ្នកស្រី ហ័ង បានទូរសព្ទទៅម្តាយ និងប្តីរបស់អ្នកស្រី ដោយគិតថា គ្មានសង្ឃឹមឡើយ។
អ្នកស្រីបន្ថែមថា៖ «មនុស្សគ្រប់គ្នាយំ ហើយបួងសួង»។
អាក្រក់ជាងនេះទៅទៀត អ្នកស្រីឃើញគេយកតែរបស់របរក្រុមហ៊ុនចេញពីអគារ។
អ្នកស្រីបន្ថែមថា៖ «ដំបូងគេយកតែរបស់របររបស់ពួកគេចេញ ពួកគេមិនយកមនុស្សចេញទេ។ យើងត្រូវរង់ចាំនៅជាន់ទី៧ យ៉ាងយូរ»។
នៅទីបំផុត ប្រហែល៣ម៉ោងបន្ទាប់ពីអគ្គិភ័យឆាបឆេះ ក្រុមអ្នកជួយសង្គ្រោះបាននាំអ្នកស្រីចុះពីអគារដោយសម្រូតតាមខ្សែពួរ។ អ្នកស្រីបានសន្លប់បាត់ស្មារតីនៅតាមផ្លូវទៅមន្ទីរពេទ្យដោយសារឈ្លក់ផ្សែង។
ស្ថិតនៅខាងក្រៅកាស៊ីណូដែលត្រូវបានអគ្គិភ័យឆាបឆេះ អ្នកស្រី ហេង ឡៃស៊ាន ដែលធ្វើការនៅទីនោះ១០ឆ្នាំ បាននិយាយថា អ្នកស្រីមានថៅកែល្អ ប៉ុន្តែអ្នកស្រីទទួលស្គាល់ថាមិនមានប្រព័ន្ធប្រកាសអាសន្នអគ្គិភ័យនៅក្នុងអគារនោះឡើយ។ អ្នកស្រីថា កន្លងមក ធ្លាប់មានអគ្គិភ័យនៅកាស៊ីណូនេះកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន និងនៅដើមឆ្នាំ២០២១។
សហសេវិកម្នាក់របស់អ្នកស្រី ហេង ឡៃស៊ាន ដែលសុំមិនបញ្ចេញឈ្មោះ ខណៈគាត់កំពុងស្វែងរកការងារថ្មីនៅក្នុងឧស្សាហកម្មនេះ [កាស៊ីណូ] បាននិយាយថា គាត់ស្ថិតនៅកន្លែងលេងល្បែងនៅជាន់ផ្ទាល់ដី នៅពេលដែលអគ្គិភ័យបានចាប់ផ្តើមឆាបឆេះ។ កាមេរ៉ាសុវត្ថិភាពនៅជ្រុងម្ខាងចាប់ផ្តើមហុយផ្សែង ហើយភ្លាមៗនោះមានអណ្តាតភ្លើងរាលដាលពេញពិដាន។ គាត់បន្តថា សន្តិសុខបានព្យាយាមពន្លត់ភ្លើងដោយប្រើបំពង់ពន្លត់អគ្គិភ័យ ប៉ុន្តែអណ្តាតភ្លើងឆេះកាន់តែខ្លាំងឡើង។
គាត់បន្តថា៖ «អណ្តាតភ្លើងបន្តរាលដាលឆេះពេញពិដាន ហើយយើងក៏រត់ចេញភ្លាម។ តែមួយពព្រិចភ្នែក វា [អគ្គិភ័យ] រាលទៅគ្រប់កន្លែង»។
គាត់បានបន្ថែមថា គាត់ខ្លាចពេក មិនដឹងថាមានអ្វីកើតឡើងនៅជាន់លើទេ។
គាត់បន្ថែមថា៖ «គ្រប់គ្នាត្រូវជួយខ្លួនឯង។ យើងស្ទើរតែរត់ជាន់គ្នា»។
លោក គង់ ជា អាយុ៤៨ឆ្នាំ បានមកដល់ក្រុមហ៊ុនរថយន្តក្រុងរបស់លោកនៅជិតព្រំដែន នៅម៉ោងប្រហែល៤ទៀបភ្លឺ ថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ [ទី២៩ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០២២] ដើម្បីរកមើលកាស៊ីណូដែលលេបត្របាក់ដោយអគ្គិភ័យ។ លោកថា លោកមិនយល់ថាហេតុអ្វីបានជាអគ្គិភ័យអាចឆេះរាលដាលពេញស្ពានឆ្លងអគារ និងឆ្លងទៅអគារនៅសងខាងផ្លូវ។
លោកបាននិយាយថា៖ «មនុស្សជាច្រើននិយាយដូចខ្ញុំ ប៉ុន្តែនិយាយដោយសម្ងាត់»។
នៅព្រឹកថ្ងៃសៅរ៍ អាជ្ញាធរបានធ្វើសន្និសីទសារព័ត៌មានមួយអំពីការបិទបញ្ចប់ប្រតិបត្តិការជួយសង្គ្រោះរយៈពេល៣៩ម៉ោង។ ប្រធានគណៈកម្មាធិការជាតិគ្រប់គ្រងគ្រោះមហន្តរាយ លោក គន់ គីម បានទទួលស្គាល់ថា អគារទាំងនោះ «មិនរៀបរយ» និងត្រូវកែលម្អនៅពេលអនាគត។
លោកបន្តថា៖ «ក្រសួងរៀបចំដែនដី នគរូបនីយកម្ម និងសំណង់ និងមន្ទីររៀបចំដែនដី ត្រូវពិភាក្សាគ្នានៅពេលសាងសង់ឡើងវិញ ដើម្បីកុំឱ្យមានសំណង់បែបនេះទៀត ហើយត្រូវយកចិត្តទុកដាក់លើអគ្គិភ័យ និងទឹក និងអ្វីៗទាំងអស់»។
លោកបន្ថែមថា អាជ្ញាធរខេត្តនឹងចាត់វិធានការផ្លូវច្បាប់ចំពោះក្រុមហ៊ុន។
លោក គន់ គីម បាននិយាយថា ក្រុមអ្នកជួយសង្គ្រោះបានបញ្ចប់ការស្វែងរកតាមបន្ទប់ទាំងអស់ ហើយមនុស្សសរុបចំនួន២៦នាក់បានស្លាប់ ក្នុងនោះមានសាកសពមិនស្គាល់អត្តសញ្ញាណចំនួន៧នាក់ គិតត្រឹមថ្ងៃសៅរ៍ [ទី៣១ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០២២]។
លោក អ៊ុំ រាត្រី អភិបាលខេត្តបន្ទាយមានជ័យ មានប្រសាសន៍ថា តាមលោកដឹង ជនរងគ្រោះដែលត្រូវបានយកទៅព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យ បានចេញពីមន្ទីរពេទ្យអស់ហើយ។
ទោះយ៉ាងណា អ្នកស្រី ហ័ង ស្ថិតនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យបង្អែកក្រុងប៉ោយប៉ែតនៅឡើយ នៅថ្ងៃដដែលនោះ [ថ្ងៃកើតហេតុ]។ ក្រៅពីសន្លប់បាត់ស្មារតី ខណៈត្រូវបានរថយន្តសង្គ្រោះបន្ទាន់ដឹកចេញពីកន្លែងកើតហេតុ ដៃរបស់អ្នកស្រីបានរងរបួសនៅពេលអ្នកស្រីដួលក្នុងអំឡុងពេលព្យាយាមរកផ្លូវរត់ចេញ។
អ្នកស្រីបាននិយាយថា៖ «ពួកគេ [ជនជាតិថៃដែលជួយសង្រ្គោះអ្នកស្រី] លូកដៃចូលបំពង់ករបស់ខ្ញុំ ដើម្បីឱ្យផ្សែងចេញ និងធ្វើឱ្យខ្ញុំក្អួត ដើម្បីឱ្យបានធូរ»។
អ្នកស្រីបាននិយាយថា អ្នកស្រីធ្វើការនៅកាស៊ីណូនេះទើបតែបាន៦ខែប៉ុណ្ណោះ ជាអ្នករៀបចំបន្ទប់ដែលប្រើសម្រាប់ការងារ «តាមអ៊ីនធឺណិត» ដែលអ្នកស្រីមិនយល់ថា ការងារនោះជាអ្វីឡើយ។
អ្នកស្រីបាននិយាយថា៖ «នៅជាន់ទី៥ ដែលខ្ញុំទទួលខុសត្រូវ គឺប្រើសម្រាប់ល្បែងតាមអនឡាញ ហើយខ្ញុំមិនដឹងថាវាជាអ្វីឡើយ គ្រាន់តែដឹងថា គេធ្វើនៅលើកុំព្យូទ័រ ហើយឆ្លើយឆ្លង និងនិយាយគ្នា […] ខ្ញុំមិនដឹងថាគេលេងវាយ៉ាងម៉េចទេ។ យើងគ្រាន់តែធ្វើការងាររបស់យើង»។
អ្នកស្រីបន្ថែមថា ទ្វារអេឡិចត្រូនិចនៅក្នុងអគារត្រូវស្កេនក្រយៅដៃ ដើម្បីរឹតបន្តឹងសុវត្ថិភាព។
ជារឿយៗ ការងារ «តាមអ៊ីនធឺណិត» ពាក់ព័ន្ធនឹងការលេងល្បែងស៊ីសងខុសច្បាប់តាមអ៊ីនធឺណិត ឬប្រតិបត្តិការឆបោកជាសកល ដែលសម្បូរទៅដោយការជួញដូរពលករបរទេស និងត្រូវបានបង្ខាំងមិនឱ្យចាកចេញពីបរិវេណ។
សម្រាប់អ្នកស្រី ហ័ង អ្វីដែលជារឿងហួសហេតុនោះ គឺមិនមាននរណាម្នាក់ជូនដំណឹងដល់បុគ្គលិកថាមានអគ្គិភ័យឡើយ។ អ្នកស្រីថា ប្រហែលជាក្រុមហ៊ុនគិតថាពួកគេអាចពន្លត់ភ្លើងបានដោយមិនចាំបាច់ឱ្យនរណាម្នាក់ដឹង។
អ្នកស្រីបន្ថែមថា៖ «ខ្ញុំគេងមិនលក់ ព្រោះខ្ញុំនៅតែគិតថា ហេតុអ្វីបានជាគេមិនប្រាប់យើង? ហេតុអ្វីបានជាគេមិនប្រាប់អ្នកនៅជាន់លើ? […] ខ្ញុំនៅតែមិនយល់ពីរឿងនេះ នឹងមិនមានរឿងអ្វីកើតឡើងចំពោះខ្ញុំឡើយ ប្រសិនបើគេប្រាប់យើង ប៉ុន្តែគេមិនប្រាប់។ យើងដឹងដោយខ្លួនឯងបន្ទាប់ពីពាក់កណ្តាលអធ្រាត្រ។ ប្រសិនបើគេប្រាប់យើងនៅម៉ោង១១យប់ នោះយើងអាចរកផ្លូវចេញ»៕
បកប្រែនិងសម្រួលចេញពីអត្ថបទដើមភាសាអង់គ្លេស៖ Casino Cleaner Recalls Three Hours in Poipet Inferno