បទយកការណ៍៖ ចាស់​ទុំ​​​បារម្ភ​ពីការ​បាត់បង់​ភាសា​ជនជាតិដើម​ភាគតិច​​​​ក្រោយ​យុវជន​​​បច្ចុប្បន្ន​​​​មិន​សូវ​និយាយ និង​​​មិន​​ចាប់​អារម្ម​ណ៍​​​រៀន

ជនជាតិ​ដើម​ភាគ​តិច​ព្នង និង​កួយ ជា​អម្បូរ​​​ជនជាតិ​ដើម​មួយ​​ក្នុង​ចំណោម​ជន​ជាតិ​ដើម​ភាគ​តិច​ផ្សេង​ទៀត​ដែ​ល​មាន​ចំនួ​ន​ប្រជាជនច្រើនជាងគេនៅកម្ពុជា ដែល​ជនជាតិទាំងនោះភាគច្រើនរស់នៅក្នុងខេត្តមួយចំ នួន​ដូចជា ខេត្ត​ក្រចេះ ស្ទឹងត្រែង កំពង់ស្ពឺ កំពង់ធំ ព្រះវិហារ រតនៈគិរី និងមណ្ឌលគិរីជាដើម។

ទោះបីជា​ជន​ជាតិ​ដើម​ទាំង២​នេះមាន​​ប្រជាជន​រស់នៅច្រើន ប៉ុន្តែសម្រាប់ការ​ប្រើប្រាស់ភាសាដែលជាការកំ​ណត់​​​អត្តសញ្ញាណ​​របស់​​​ពួកគេនៅតំបន់​មួយចំនួន​ក្នុងខេត្តស្ទឹងត្រែង និង​ក្រចេះហាក់​ស្ទើរ​តែ​បាត់​បង់​ដោយ​​​​​សារតែ​នៅក្នុងសហគមន៍ទាំងនោះ​ គេ​លឺតែសំនៀងនិយាយឆ្លើយ​ឆ្លង​គ្នា​ជាភាសាខ្មែរ ជំនួស​ឱ្យ​​​ការ​និយា​យ​​ភា​សា​ជន​ជាតិ​ដើម ដែលខុសពីតំបន់​​​នៅប៉ែក​ខាង​ខេត្តរតនគិរី មណ្ឌលគិរី និង​ព្រះវិហារ។

មានដើមកំណើតនៅភូមិអូរឡង់ ឃុំសៀមបូក ស្រុកសៀមបូក ខេត្តស្ទឹងត្រែង​ លោក ស្រស់ ពឿន វ័យ ៨១ឆ្នាំ​ ជា​​ជន​ជាតិ​ដើម​​ភាគ​​តិ​ច​​កួយ មាន​ប្រសាសន៍​ថា កាលដើមឡើយ​អ្នក​ភូមិ​តែង​ប្រើប្រាស់​ភាសាជន​ជាតិ​ដើម ដើម្បី​ប្រាស្រ័យ​ទាក់​ទង​គ្នា​ជា​ប្រចាំ បើទោះបីជាពួកគាត់មិនចេះសរសេរអក្សរក៏ដោយ។

​ប៉ុន្តែមកដល់ជំនាន់បច្ចុប្បន្ន ការ​​ប្រើ​​ប្រាស់​ភាសា​​កួយ​​ក្នុង​​​សហគមន៍ បានធ្លាក់ចុះយ៉ាងគំហុក ដោយ​សារ​តែ​យុវជន​មិនចាប់អារម្មណ៍ក្នុងការ​និយាយ និង​បាន​ធ្វើ​ចំណាក​ស្រុកទៅធ្វើការនៅទីប្រជុំជន និងទីក្រុង។ លោកបន្តថា សូម្បីអត្តសញ្ញាណជាជនជាតិដើមភាគតិចកួយ ក៏អ្នកភូមិភាគច្រើន​បានប្តូរក្នុងអត្តសញ្ញាណ​ប័ណ្ណ​ទៅជា​ជនជាតិខ្មែរផងដែរ។

លោកថា៖ «អ្នកភូមិខ្លះចង់ខ្មែរអស់ហើយឥលូវ កូនៗនិយាយខ្មែរ​ និយាយកួយអត់កើតទេ។ នៅ​ក្នុង​ភូមិ​ជំនាន់​ពួក​ខ្ញុំនោះនិយាយខ្មែរ​មិនសូវកើតទេ ទៅរៀនមិនចង់ទៅសាលា​ទៀត ឥលូវនេះមានបាក់ឌុប បរិញ្ញា​អី​ទៅ លែង​និយាយកួយ អត់សូវមានអ្នកនិយាយទេ ចង់បាត់ដែរ​»

ក្រៅពីភាសា ការប្រតិបត្តិនូវវប្បធម៌ ទំនៀមទំលាប់​ និងជំនឿអរូបិយ​មួយ​ចំនួន​របស់​ជនជាតិ​ដើមភាគ​តិច​កួយ លោក​ ស្រស់ ពឿន ប្រាប់ថា​ ក៏​ប្រឈម​​នឹង​ការ​​បាត់​បង់​ផង​ដែរ​ ដោយសារ​ការ​ជ្រៀត​ចូល​នូវ​វប្បធម៌​ពីខាង​ក្រៅ។

ស្រ្តីវ័យ ៦៨ឆ្នាំ ជាជនជាតិកួយរស់នៅភូមិដូង ឃុំកាំងចាម ស្រុកថាឡាបរិវ៉ាត់ ខេត្តស្ទឹងត្រែង អ្នកស្រី កី ហែម មាន​ប្រសាសន៍​ស្រដៀង​គ្នា​ដែរ​ថា កូន និង​ចៅជំនាន់ក្រោយរបស់អ្នកស្រី ពុំចេះនិយាយភាសាកួយ និង​ហាក់​​មិន​ចាប់​​អារម្មណ៍​​ក្នុង​ការ​​រៀន​និយាយ​ភាសាជនជាតិភាគតិចនេះទេ បើ​ទោះ​ជា​អ្នក​ស្រី​ព្យាយាម​បង្រៀន​ពួកគេ​ក៏ដោយ។

អ្នកស្រីនិយាយថា៖ «កូនខ្ញុំអត់ចេះទេ អត់មានអ្នកណាចេះទេ មានតែខ្ញុំទេ​ បើវា​អត់ដែល​និយាយ​ពាក្យ​កួយ​ផង​ បង្រៀនដែរ ប៉ុន្តែ​វា​អត់​ចាំ»

ដោយពិបាកក្នុងការណែនាំ និងបង្រៀនដល់ក្មេងៗជំនាន់ក្រោយពីភាសាជនជាតិដើម ស្ត្រីដែល​និយាយ​ភាសា​ខ្មែរ​​លា​យ​ឡំ​ភាសាកួ​យ​មួយម៉ាត់ៗរូបនេះ ចង់ឱ្យក្រសួងស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធ ដាក់​ចេញ​នូវ​កម្ម​វិធី​សិក្សា​ដោ​យ​​​បញ្ចូល​​ភាសា​ជន​ជាតិដើម នៅតំបន់របស់ពួកគេរស់នៅ ដើម្បីឱ្យក្មេងៗជំនាន់ក្រោយ អាច​រៀន​និយាយ​ ឬ​សរសេរ និងជាការ​រក្សានូវភាសាជនជាតិដើមកុំឱ្យបាត់បង់។

សេចក្តីប្រកាស​ជា​សកល​របស់​អង្គការ​សហ​ប្រជាជាតិ ស្តីពី​សិទ្ធិ​ជន​ជាតិ​ដើម​ភាគ​តិច មាត្រា១៤ ចែងថា ជន​​ជាតិ​ដើម​ភាគ​តិច​មាន​សិទ្ធិ​បង្កើត គ្រប់គ្រង​ស្ថាប័ន និង​ប្រព័ន្ធ​អប់រំ​ភាសា​របស់​ខ្លួន​ដោយ​ផ្ទាល់​ដោយ​លក្ខ​ណៈ​សម​ស្រប និង​វិធីសាស្ត្រ​តាម​វប្បធម៌​នៃ​ការ​បង្រៀន និងរៀនសូត្ររបស់ពួកគេ។

ងាកទៅរកប្រជាពលរដ្ឋ​ជនជាតិ​ដើម​ភាគតិចព្នងនៅ​ភូមិមួយចំនួន ក្នុងស្រុក​ចិត្រ​បុរី ខេត្តក្រចេះវិញ ការ​ប្រើ​​ប្រាស់​​ភាសា​​ព្នង កួយ និង​ខោញ​ ក្នុង​សហគមន៍ក៏មិនសូវ​មាន​នោះដែរ ដោយសារ​ការ​​ជ្រៀត​ចូល​នូវ​វប្បធម៌​​ពី​ខាង​ក្រៅ ក្នុង​សម័យសកលភាវូបនីយកម្ម និងឌីជីថល រួមផ្សំនឹងការយល់ដឹង​របស់​​ប្រជាពលរដ្ឋនៅមានកម្រិត។

អ្នកស្រី ទ្រង សារាយ ជាចាស់ទុំមួយរូបរស់នៅក្នុងភូមិ​ប្អៀរ ឃុំថ្មី ស្រុកចិត្របុរី មានប្រសាសន៍ថា យុវជន​សម័យ​​នេះ មិនចាប់អារម្មណ៍ក្នុងការ​រៀននិយាយភាសាជនជាតិដើមនោះទេ បើទោះបី​ជាអ្នកស្រីព្យាយាម​​បង្រៀន​​ពាក្ស​​ខ្លះៗ​ដែលប្រើប្រាស់ជាប្រចាំថ្ងៃក៏ដោយ។

អ្នកស្រីនិយាយថា៖ «វាធំឡើង វាចេះនិយាយខ្មែរហ្នឹងបណ្តោយ ហើយយើងក៏បង្រៀន ដល់​បង្រៀន​ទៅវា​អត់​យក​ចិត្តទុកដាក់ ដល់ចឹងទៅវាចេះតែទៅខាងខ្មែរ អាកូនចៅ ណាស់តែយើងនេះ និង​ម្តាយ​វា​ចេះ​ខ្លះៗ​ដែរ ពាក្យ​ស្រណុកៗ ហូបបាយ ហូបទឹក ហុចនេះហុចនោះ ពុកម៉ែវាចេះ ដល់ពាក្យជ្រៅៗ ក៏អត់ចេះដែរ»​​​​​​​​​​​​​

ស្រ្តីវ័យ ៧៣ឆ្នាំរូបនេះ បង្ហាញការព្រួយបារម្ភ​ពីការ​បាត់បង់​​ភាសាព្នង​​ដែល​ជា​អត្ត​សញ្ញាណ​មួយ​របស់​ជន​ជា​តិ​​ដើម​​ភាគ​​តិច នៅ​​ក្នុង​​សហគមន៍​មួយនេះ ខណៈបច្ចុប្បន្ន ភាសា វប្បធម៌ និង​ប្រពៃណីរបស់ពួកគាត់ នៅ​ពុំ​ទា​ន់​មាន​​អ្នកចងក្រងទុក​នៅឡើយ។

ករណីនេះ អ្នកស្រីបានអំពាវនាវដល់អាជ្ញាធរ និងក្រសួងស្ថាប័ន​ពាក់ព័ន្ធ បង្កើត​​​ថ្នាក់​បង្រៀន​ភាសា​នៅ​ក្នុង​សហគមន៍ ឬដាក់បញ្ចូលភាសាជនជាតិដើមនៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សា នៅក្នុងតំបន់ដែលមានជនជាតិដើម ដើម្បី​​ឱ្យ​យុវជនជំនាន់ក្រោយអាចសិក្សា និង​និយាយភាសាជនជាតិដើមភាគតិចរបស់ពួក​គេ​បាន។​

អ្នកស្រី ឡុន សាវ៉ាត អាយុ៣២ឆ្នាំ ជា​ជនជាតិដើមភាគតិចព្នងរស់នៅឃុំថ្មីដែរនោះ ក៏​ចង់​ឱ្យមាន​ថ្នាក់​បង្រៀ​ន​​ភាសា​ជនជាតិដើមនៅក្នុងសហគមន៍ដែរ ដើម្បី​ឱ្យ​ក្មេង​ជំនាន់​ក្រោយ​បាន​រៀន​ភាសា​ដើម​របស់​ខ្លួន។

អ្នកស្រីថា៖ «ចង់ឱ្យកូនរៀនភាសាហ្នឹងទៅ វាចេះខ្លះៗ ព្រោះអីឥលូវគេអត់រើសអើងជនជាតិអីផង ជនជាតិ​ក៏បាន ខ្មែរក៏បាន តែចង់ឱ្យវាចេះភាសាច្រើន ខ្មែរក៏ចេះជនជាតិក៏ចេះ ពេលណាទៅស្រុកគេទៅ ចំ​ពេល​ណា​​គេ​ចេះ​ជនជាតិ​ទៅ វាអាចស្តាប់បាន បើអាឡែងតែអត់និយាយអញ្ចេះ កូនខ្ញុំក្រោយគ្មានចេះអីទេ យូរៗ​កូន​បងថា ពុកម៉ែនិយាយជនជាតិអី និយាយកុំឱ្យវាស្តាប់បាន វាថាហើយម៉ែចាស់ពុកចាស់ កុំនិយាយភាសា​ថៃ​វា​ថា​ភាសា​​ថៃ​វិញ​មាន​ថៃណាមីអូនជនជាតិតើវាថាមិនដឹងស្អីទេបើខ្ញុំអត់ចេះ»

មេឃុំថ្មី លោក មុំ ខាំ មានប្រសាសន៍ថា ក្នុងនាមអាជ្ញាធរ​គឺបាន​ព្យាយាមចុះពន្យល់​ និង​ផ្សព្វផ្សាយ​ពី​វប្បធម៌​ជន​ជាតិ​​ដើមភាគ​តិច​ ជាពិសេសភាសា ទៅដល់ប្រជាពលរដ្ឋនៅក្នុងមូលដ្ឋាន ដែលមានទាំងជនជាតិព្នង កួយ និង​​ខោញ ដើម្បីថែរក្សា​វប្បធម៌ ប្រពៃណី និងអត្តសញ្ញាណរបស់ជនជាតិដើមឱ្យបានគង់វង្ស។

 លោកបន្តថា អ្វីដែល​ជាឧបសគ្គនោះ គឺការយល់ដឹង​របស់ពលរដ្ឋជនជាតិដើមភាគតិចនៅតំបន់​នោះ​ហាក់​នៅ​មាន​កម្រិត ស្របពេល​​ដែល​​មាន​ការ​ជ្រៀតចូ​លនូវវប្បធម៌ខាងក្រៅ ដែលធ្វើឱ្យយុវជនហាក់​ស្រប​ខ្លួន​ទៅ​តាម​យុគ្គ​សម័យ​ថ្មី ហើយ​បំភ្លេចនូវអ្វីដែលជាវប្បធម៌ ប្រពៃណី និ​ងអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួន។

ប្រធានអង្គការ​ជនជាតិដើម​ភាគតិច​កម្ពុជា លោកស្រី យុន ម៉ាណេ ក៏​មាន​ក្តី​បារម្ភ​ផង​ដែរ​ពីការ​ធ្លាក់​ចុះ​នៃ​ការ​ប្រើប្រាស់ភាសាជនជាតិ​ដើម​នេះ ដោយសារ​លោកស្រី​​សង្កេត​ឃើញយុវជន​ជំនាន់​ក្រោយ​ហាក់​មិន​សូវ​ចេះ​និយាយ​ភាសាខ្លួន។

លោកស្រី​បន្តថា កត្តានេះ អាចបណ្តាលមកពីការប្រាស្រ័យទាក់ទងក្នុងសង្គម ប្រព័ន្ធ​អប់រំ​នៅ​មិន​ទាន់​បញ្ជ្រៀប​​ភាសា​ជនជាតិដើមឱ្យបានទូលំទូលាយ ហើយចាស់ទុំ​ក៏​មិន​បាន​ផ្ទេរ​ចំណេះ​ដឹង​ទៅ​យុវជន​ជំនាន់​ក្រោ​យ​ ស្របពេលដែលយុវជនជំនាន់ក្រោយមិនចាប់អារម្មណ៍រៀនផងដែរ។

​លោកស្រីថ្លែងថា៖ «មិនមែនថាបាត់ភាសា បាត់អ្វីៗទាំងអស់ទេ មិនមែនមានន័យអីចឹងទេ មានន័យថា វាបាត់បង់ចំណុចស្នូលមួយ​នៃ​អត្តសញ្ញាណ​ជនជាតិ​ដើម​ភាគតិច ព្រោះភាសាមែនទែន វា​ជា​អត្តសញ្ញាណ​គោល​​គ្រឹះមួយ​នៅក្នុងការ​ទំនាក់ទំនង ក្នុងការផ្ទេរចំណេះដឹង ក្នុងការ​ចែករំលែក ក្នុងការ​រៀន​សូត្រ​អី​ទាំង​អស់ អីចឹងកាលពីបាត់បង់ភាសាហ្នឹង ក៏ធ្វើឱ្យយើងមានការ​ពិបាក ទី១ គឺបាត់បង់​អត្តសញ្ញាណ​មួយ​ក្នុង​ចំណោម​​​អត្តសញ្ញាណដទៃ​ទៀត ហើយទី២ យើងអាចប៉ះពាល់សកល​ទៅ​លើ​ភាសា​ជនជាតិ​ដើមភាគ​តិចនិមួយ​ៗ ហើយ​ទី៣​ អាចប៉ះពាល់ទៅដល់ភាពជឿជាក់ និង​ផ្តល់ទំនុកចិត្ត»

ដើម្បីថែរក្សា និងពង្រឹង​អត្តសញ្ញាណ​​ភាសារបស់​ជនជាតិដើមភាគតិច ឱ្យមានជីវិតរស់រវើក​​ឡើងវិញ គឺមា​ន​ការ​​ពាក់ព័ន្ធនឹងតួអង្គច្រើន ក្នុងនោះ ​លោកស្រី ម៉ាណេ បានលើកឡើងពីតួអង្គចម្បងគឺ​ជនជាតិដើមភា​គ​តិច​ខ្លួនឯងផ្ទាល់ ដែល​ត្រូវ​​ចេះពង្រឹង​ការ​និយាយ និង​រៀននិយាយ​ ព្រមទាំង​ត្រូវ​ផ្តល់​តម្លៃ​លើ​ភាសា​របស់​ខ្លួន កុំ​​មានការ​ខ្មាស់អៀន និង​កុំ​ខ្លាចគេរើសអើង។

 តួអង្គបន្តគឺរាជ​រដ្ឋាភិបាល ត្រូវពង្រឹងនិងបញ្ចូល​​ផ្នែកភាសាជនជាតិដើមនេះ ទាំងក្នុង​ការអប់​រំ​ក្នុង​ប្រព័ន្ធ និង​ក្រៅប្រព័ន្ធ ព្រមទាំងបង្កើនការផ្សព្វផ្សាយឱ្យបានទូលំទូលាយ ដើម្បីឱ្យពលរដ្ឋ​មានការយល់ដឹងពីតម្លៃ និង​សារសំខាន់នៃភាសា​ជនដើមនេះ។

លោកស្រីបន្ថែមថា៖«​នៅក្នុងប្រទេស​កម្ពុជាយើង មាន​គោលនយោបាយ​​ជាតិ​ស្តីពី​ការអភិវឌ្ឍ​ជនជាតិដើម​ភាគ​តិច​​ឆ្នាំ២០១៩ ហើយនៅក្នុងហ្នឹងក៏មាននិយាយពីវិស័យអប់រំដែរ អីចឹងកន្លែង​ហ្នឹង​យើងស្នើសុំឱ្យ​រាជ​រដ្ឋា​ភិបាល ជាពិសេស​ក្រសួង​អប់រំ លោក​ជួយដាក់កញ្ចប់ផែនការថវិកា​​ជាក់លាក់ ដើម្បី​ផ្តោត​ទៅលើ​ជនជាតិ​​ដើមភាគ​តិច​​ហ្នឹង​​រឿងអប់រំ​ផ្នែក​ភាសា ហើយ​ក៏សុំក្រសួង​​ហិរញ្ញវត្ថុ លោកអនុម័ត​ថវិកាជាតិហ្នឹង​​​ដើម្បី​ធ្វើ​ម៉េច​ជំរុញ​ផែនការរបស់ក្រសួងអប់រំ ឬក៏ក្រសួងផ្សេង​ៗទៀតលោក​​​អាចមានលទ្ធភាពពង្រឹង​ផ្នែក​ភាសា​​ជនជាតិ​ដើម​ភាគតិច​ ព្រោះកាលណាបាត់ភាសាអត្តសញ្ញាណជនជាតិ​ដើម​ភាគតិច​ វាហាក់បីដូច​បាត់អត្តសញ្ញាណ មិន​មែន​តែ​ជនជាតិ​ដើមភាគតិច​ទេ​ គឺសម្រាប់ជាតិ​យើងមួយដែរ ព្រោះជនជាតិ​ដើម​ភាគតិច​​ជា​ផ្នែកមួយ ធាតុមួយនៃពលរដ្ឋ​ខ្មែរ​យើង»

អ្នកនាំពាក្យ​ក្រសួង​អប់រំ យុវជន និងកីឡា លោកស្រី ឃួន វិច្ឆិកា បានឆ្លើយតប​យ៉ាង​ខ្លី​ថា បច្ចុប្បន្ន ក្រសួង​បាន​អនុវត្តកម្ម​វិធី​អប់រំពហុភាសានៅសាលារៀនចំនួន៩៦សាលា​ និងមានគ្រូបង្រៀនចំនួន ២៣៥នាក់ ខណៈសិស្ស​មានចំនួន ៤៤៧៩នាក់ នៅខេត្តរតនគិរី មណ្ឌលគិរី ក្រចេះ និងស្ទឹងត្រែង។

 លោកស្រីបន្តថា កម្មវិធីនេះមានភាសាគ្រឹង ទំពួន ចារាយ ព្នង កាវ៉ែត និងព្រៅ ដែលមានចាប់ពីថ្នាក់ទី១ ដល់ថ្នាក់ទី៣ ដែលជាថ្នាក់ស្ពាន ដើម្បីឱ្យ​កុមារ​ជនជាតិ​ដើមភាគតិច​អាចចូលរៀនបាន​ដូច​កុមារៗ​ដទៃ​ទៀត។​

កាលពីឆ្នាំ២០០៩ រាជរដ្ឋាភិបាល​បាន​អនុម័ត​គោល​នយោបាយ​អភិវឌ្ឍន៍​ជន​ជាតិ​ដើម​ភាគ​តិច​ក្នុង​វិស័យ​អប់រំ ក្នុង​នោះ​ក្រសួង​អប់រំ​បាន​ចម្រាញ់​យក ភាសា​ជន​ជាតិ​ដើម​ភាគ​តិចពីរទៅបីភាសា ដើម្បី​រៀបចំ​ឲ្យ​មាន​ប្រព័ន្ធ​សរសេរ​សាក​ល្បង​ត្រឹម​ថ្នាក់​ទី៣ នៅ​ខេត្ត​ភាគ​ឦសាន រួម​មាន ភាសា​ព្នង (ពូនង) ទំពួន ក្រឹង និង​កួយ។

សារលិខិតរបស់លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន ម៉ាណែត ក្នុងទិវាអន្តរជាតិជនជាតិដើមភាគតិច​ពិភពលោក កាលពីថ្ងៃទី៩ ខែសីហា ឆ្នាំ២០២៤នេះ បានឱ្យដឹងថា ជនជាតិ​ដើមភាគតិចដែល​រស់នៅ​ក្នុងប្រទេស​កម្ពុជា​ មានចំនួន ២៤ក្រុម​ រួមមាន ​ជន​ជាតិដើមភាគតិច​​​​ព្រៅ ជង ចារាយ កាចក់ កាវ៉ែត ខិ ខោញ កួយ គ្រឹង ក្រោល ព្នង ល្អិន លុន  មិល ព័រ រដែ សំរែ សួយ ស្ពុង ទំពួន ​ស្ទៀង​​ ថ្មូន រអង និងស្អូច ព្រមទាំង​ជន​ជាតិ​ដើមភាគតិច​ផ្សេង​ទៀត ដែលមានចំនួនសរុប​ប្រមាណជា ១,៤​ភាគ​រយ នៃប្រជាជនកម្ពុជាសរុប។

 លោកបន្តថា ជនជាតិដើមភាគតិចទាំង​នោះ ​កំពុង​រស់នៅ​តាម​ខេត្ត​ចំនួន១៥ ដូចជា ​ខេត្តរតនគិរី​ មណ្ឌ​ល​គិរី​ ក្រចេះ ព្រះវិហារ កំពង់ធំ ស្ទឹងត្រែង ឧត្តរមាន​ជ័យ ត្បូងឃ្មុំ ពោធិ៍សាត់ កំពង់ស្ពឺ កោះកុង បាត់ដំបង ព្រះសី​ហនុ បន្ទាយមាន​ជ័យ និង​សៀមរាប ដោយ​ពួកគេប្រកាន់យកនូវវប្បធម៌ ទម្លៀមទម្លាប់ ប្រពៃណី ជំនឿ និង​ភា​សាផ្សេងៗគ្នាទៅតាមក្រុមរបស់ខ្លួន។

លោក​ ហ៊ុន ម៉ាណែត បានគូសបញ្ជាក់ថា រដ្ឋាភិបាល ​បាននិងកំពុងយកចិត្តទុក​ដាក់​​ក្នុងការ​ការ​ពារ អភិរក្ស និងថែរក្សាតម្លៃ​សីល​ធម៌ វប្បធម៌ ប្រពៃណីដ៏ល្អផូរផង់ និងរស់រវើក ជាពិសេសបានផ្ដល់ឱកាស និងសិទ្ធិសេ​រី​ភា​ពក្នុងការបញ្ចេញមតិ ដើម្បីចូលរួមចំណែកអភិវឌ្ឍន៍ប្រទេសជាតិ។

 លោកក៏បានលើក​ទឹក​ចិត្តដល់ក្រសួងស្ថាប័ន និង​ភាគីពាក់ព័ន្ធទាំងអស់ បន្តសហការដើម្បីលើកកម្ពស់ការ​អភិវឌ្ឍ និងការអភិរក្សជនជាតិដើមភាគតិច​ឱ្យកាន់តែប្រសើរ និងមានប្រសិទ្ធភាពថែមទៀត។​

ក្រសួងអភិវឌ្ឍន៍ជនបទ គិត​ត្រឹម​ខែសីហា ឆ្នាំ២០២៤នេះ បានកំណត់អត្តសញ្ញាណជនជាតិដើមភាគតិច​បានចំនួន ១៩៤សហគមន៍ ក្នុងចំណោម​សហគមន៍សរុបទាំងអស់ចំនួន ​៤៥៥សហគមន៍។

ត្រឡប់មកកាន់ អ្នកស្រី ទ្រង សារាយ ជាចាស់ទុំមួយរូបរស់នៅភូមិ​ប្អៀរ ឃុំថ្មី ស្រុកចិត្របុរី ខេត្តក្រចេះ បាន​លើកឡើង​ថា៖ «ចង់ឱ្យចេះ កុំឱ្យបាត់បង់ជាតិយើង សាសន៍យើង ដូចចាមចឹង ខ្មែរ​ក៏​គេ​ចេះ​រលាយ ហើយសាសន៍របស់គេ ក៏គេចេះរលាយដែរ គេនៅស្រុកខ្មែរ ខ្មែរក៏គេចេះ ហើយ​សាសន៍​គេ​ក៏​គេ​នៅ​ចេះ ទាំង​កូន​ទាំង​ចៅ​គេ​ទាំង​អស់ តែយើងនេះ អាម៉េចបានវាអញ្ចឹង យើងនឹកឆ្ងល់ខ្លួនឯងចឹងដែរ ឆ្ងល់​ថា បង្រៀន​​វាអត់តាម »។​ អ្នកស្រីគូសបញ្ជាក់ថា បើសិនជា​យុវជនខ្មែរជំនាន់ក្រោយ នៅតែមិនចូលរួមក្នុងការថែរក្សា និង​អភិរក្សទេ នោះវប្បធម៌ ប្រពៃណី ជាពិសេស​អត្តសញ្ញាណភាសារបស់ជនជាតិដើម​នឹង​បាត់​បង់​នៅ​ជំនាន់​កូនៗរបស់ពួកគេជាក់ជាមិនខាន៕

ដោយ៖ កញ្ញា កែវ មរកត

រក្សាសិទ្វិគ្រប់យ៉ាងដោយ ស៊ីស៊ីអាយអឹម

សូមបញ្ជាក់ថា គ្មានផ្នែកណាមួយនៃអត្ថបទ រូបភាព សំឡេង និងវីដេអូទាំងនេះ អាចត្រូវបានផលិតឡើងវិញក្នុងការបោះពុម្ពផ្សាយ ផ្សព្វផ្សាយ ការសរសេរឡើងវិញ ឬ ការចែកចាយឡើងវិញ ដោយគ្មានការអនុញ្ញាតជាលាយលក្ខណ៍អក្សរឡើយ។
ស៊ីស៊ីអាយអឹម មិនទទួលខុសត្រូវចំពោះការលួចចម្លងនិងចុះផ្សាយបន្តណាមួយ ដែលខុស នាំឲ្យយល់ខុស បន្លំ ក្លែងបន្លំ តាមគ្រប់ទម្រង់និងគ្រប់មធ្យោបាយ។ ជនប្រព្រឹត្តិ និងអ្នកផ្សំគំនិត ត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះមុខច្បាប់កម្ពុជា និងច្បាប់នានាដែលពាក់ព័ន្ធ។

អត្ថបទទាក់ទង

សូមផ្ដល់មតិយោបល់លើអត្ថបទនេះ