កម្មករកម្មការិនីមួយចំនួនដែលរោងចក្រព្យួរការងារអះអាងថា ពួកគាត់កំពុងខ្វះលុយប្រើប្រាស់លើការចំណាយប្រចាំថ្ងៃដូចជា ថ្លៃបន្ទប់ជួល និងអាហារជាដើម ទើបអ្នកខ្លះបង្ខំចិត្តសុំលុយពីអ្នកផ្ទះ និងលក់របស់របរតិចតួច ដើម្បីដោះស្រាយបានក្នុងរយៈពេលខ្លីតែប៉ុណ្ណោះ។
កម្មការិនីផ្នែកដេរ អ្នកស្រី សុខ ដាណា អាយុ ២៥ឆ្នាំ បម្រើការងារនៅរោងចក្រ សឺពីយ៉ាក្នុងខណ្ឌពោធិ៍សែនជ័យជាង៧ឆ្នាំប្រាប់វីអូឌីថា កម្មករប្រហែល ៦០០នាក់របស់រោងចក្រនេះ ត្រូវបានថៅកែព្យួរការងារទាំងអស់គ្នាចំនួន២ខែកន្លះហើយ គិតមកដល់ថ្ងៃនេះ ដោយមិនទាន់ទទួលបានប្រាក់៣០ដុល្លាររបស់ថៅកែ និងប្រាក់៤០ដុល្លាររបស់រដ្ឋាភិបាលនៅឡើយទេ។
កម្មការិនីរូបនេះឲ្យដឹងថា រយៈពេលព្យួរការងារនោះ គឺរូបគាត់ក៏ដូចជាកម្មករក្នុងក្រុមការងារជួបលំបាកច្រើន ជូចជាខ្វះខាតលើការចំណាយប្រចាំថ្ងៃក្នុងគ្រួសារដូចជា ខ្វះលុយបង់បន្ទប់ជួល ទឹកភ្លើង និងខ្លះខាតលុយបង់សងធនារគារជាដើម។ អ្នកស្រីថា ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាចំពោះមុខ អ្នកស្រីបានលក់កងដៃ ខ្សែរក និងទ្រព្យសម្បត្តិផ្សេងៗទៀត ដើម្បីដោះស្រាយជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ និងសង់បំណុលគេ។
អ្នកស្រីបន្ថែមថា៖«សម្រាប់កម្មករនៅរោងចក្រខ្ញុំ ក៏ដូចខ្ញុំគ្នាមួយៗសុទ្ធតែអត់ដូចគ្នា។អីចឹងមានអីដែលនៅក្នុងខ្លួនគឺគ្នាលក់សិនដើមដោះស្រាយជីវភាព និងសង់បំណុសគេខណៈពេលនេះខ្លះដូចជាកងដៃចិញ្ចៀនខ្សែកដើម្បីយកដោះទាល់សិន»។
កម្មការិនីផ្នែកដេរបម្រើការងារនៅរោងចក្រ យីដា ស្ថិតក្នុងស្រុកគៀនស្វាយ ខេត្តកណ្តាល អ្នកស្រី ដោក សុវណ្ណ អះអាងថា កម្មករប្រហែល៤ពាន់នាក់របស់រោងចក្រនេះ ត្រូវថៅកែព្យួរការងារទាំងអស់គ្នាជាបន្តបន្ទាប់ ចាប់តាំងពីថ្ងៃទី៧ ខែឧសភាពដល់ថ្ងៃទី៣០ខែឧសភាព ក្រោមហេតុផលគ្មានអ្នកបញ្ជាទិញ។
កម្មការិនីរូបនេះឲ្យដឹងថា រយៈពេលមិនមានការងារនេះ គឺអ្នកស្រីខ្វះខាតលុយសម្រាប់ការចំណាយលើអាហារប្រចាំថ្ងៃ និងខ្វះខាតលុយបង់សងធនាគារជាដើម។ អ្នកស្រីបន្តទាំងអួលដើមកថា គ្រួសារអ្នកស្រីបង្ខំចិត្តលក់ម៉ូតូមួយគ្រឿង ដើម្បីដោះស្រាយជីវភាព និងបង់សងធនាគារខ្លះ។
អ្នកស្រី ដោក សុវណ្ណបន្តថា ប្រាក់៣០ដុល្លារ និងប្រាក់៤០ដុល្លារដែលទទួលបានពីថៅកែ និងរដ្ឋាភិបាលនោះ គឺមិនអាចជួយដោះស្រាយជីវភាពគ្រួសារអ្នកស្រីបានឡើយ។
អ្នកស្រីបន្ថែមថា៖«ពេលដែលអត់ការងារធ្វើខ្ញុំក៏ដូចជាកម្មករផ្សេងទៀតបង្ខំចិត្តលក់របស់ទាំងអស់ហ្នឹងចាយ។ ហើយពេលដែលរបស់ទាំងអស់ហ្នឹងលក់អស់មិនដឹងថា ត្រូវធ្វើអីទៀតទេ ព្រោះខាងធនាគារឱ្យតែដល់ខែដឹងតែគេមកទារហើយ។ បើខ្ញុំវិញថ្ងៃទី១២ឬ១៣ហ្នឹងខ្ញុំត្រូវបង់ធនាគារហើយ ចុះបើខ្ញុំមានលុយតែ៣០ដុល្លារផ្គត់ផ្គង់ការចំណាយក្នុងគ្រួសារទឹកភ្លើងមិនគ្រាន់ផង។ តើខ្ញុំមានពីណាបង់សងធនាគារ»។
កម្មការិនីរូបនេះ ចង់ឲ្យរដ្ឋាភិបាលចេញសេចក្តីណែនាំជាក់លាក់មួយទៅគ្រឹះស្ថានមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុ ដើម្បីជួយសម្រួលដល់កម្មករដែលកំពុងរងទុក្ខលំបាកអត់ការងារធ្វើ និងខ្វះខាតក្នុងជីវភាពគ្រួសារដោយសារបញ្ហាអត់ការងារធ្វើ។
កម្មការិនីផ្នែកដេរម្នាក់ទៀត អ្នកស្រី សៀង ស្រីរ៉ា បម្រើការងារនៅរោងចក្រខ្វលីតធី (Quality Textiles )ប្រាប់វីអូឌីថា រោងចក្រមួយនេះ មានកម្មករជាង១ពាន់នាក់ ប៉ុន្តែត្រូវថៅកែព្យួរការងារប្រហែល៤០០នាក់ចំនួន២ខែ ក្នុងនោះក៏មានអ្នកស្រីផងដែរ។
កម្មការិនីរូបនេះឲ្យដឹងថា អំឡុងពេលព្យួរការងារនោះ គឺថៅកែផ្តល់លុយឲ្យកម្មករតែ១២ដុល្លារប៉ុណ្ណោះដែលបណ្តាលឲ្យអ្នកស្រីជួបការលំបាក ដូចជាខ្វះលុយបង់បន្ទប់ទឹកភ្លើង និងចាយវាយប្រចាំថ្ងៃជាដើម។ អ្នកស្រីបន្តថា ដោយសារបញ្ហាខ្វះខាតទាំងនេះ គឺអ្នកស្រីសុំឲ្យអ្នកផ្ទះផ្ញើរលុយមកឲ្យចាយវិញសម្រាប់បង់ថ្លៃបន្ទប់ជួលទឹកភ្លើង។
អ្នកស្រីបន្ថែមថា៖«កម្មករខ្លះគាត់មានកូនត្រូវចំណាយលើកូនរៀន ប៉ៅទឹកដោះគោ។ អ្នកបង់សងធនាគារ ជំពាក់គេ ចាយវាយប្រចាំថ្ងៃ។យើងត្រូវការលុយបង់សងគេវិញរហូតអ្នកខ្លះតម្រូវឲ្យអ្នកផ្ទះផ្ញើលុយមកឲ្យចាយវិញ។អ្នកផ្ទះខ្លះគាត់អត់ការងារធ្វើគាត់សង្ឃឹមលើកម្មករដែលធ្វើនៅនេះ។ ចុះបើកម្មកររោងចក្រធ្វើបែបនេះតើកម្មករមានអារម្មណ៍របៀបម៉េច សូម្បីខ្ញុំក៏ឲ្យអ្នកផ្ទះផ្ញើលុយមកឲ្យចាយរំដោះដែរ»។
ក្នុងកម្មវិធីបទសម្ភាសន៍មួយរបស់ទូរទស្ស CNC អ្នកនាំពាក្យក្រសួងការងារលោក ហេង សួរ ឲ្យដឹងថា គិតមកដល់ថ្ងៃទី៤ខែមិថុនា គឺមានរោងចក្រ សហគ្រាស៥៦៣បានព្យួរការងារកម្មករ ប៉ុន្តែក្នុងនោះ ក៏មានរោងចក្រមួយចំនួនបានបញ្ចប់នូវការព្យួរការងារ ហើយបន្តចង្វាក់ផលិតកម្មរបស់ខ្លួនឡើងវិញដែរ។ លោកថា បច្ចុប្បន្ននៅសល់រោងចក្រតែ៤៣៣ប៉ុណ្ណោះបន្តព្យួរការងារកម្មករ។
លោក ហេង សួរ បញ្ជាក់ថា ក្នុងចំណោមរោងចក្រសហគ្រាស៤៣៣ដែលកំពុងព្យួរការងារនេះ គឺ២៦៣ស្ថិតក្នុងវិស័យកាត់ដេរ និង១៧០ស្ថិតក្នុងវិស័យសណ្ឋាគារ ផ្ទះសំណាក់ ភោជនីដ្ឋាន ឬក្រុមហ៊ុនទេសចរណ៍ ដែលប៉ះពាល់កម្មករ១៥ម៉ឺននាក់។
បើតាមលោក ហេង សួរ គឺរដ្ឋាភិបាលបានផ្តល់ប្រាក់ឧបត្ថម្ភដល់កម្មករដែលព្យួរការងារបានចំនួន៣លើកហើយ ដែលមានកម្មករចំនួនប្រហែល១១ម៉ឺននាក់ ហើយមានទឹកប្រាក់សរុបប្រែល២,៤លានដុល្លារ។
កាលពីថ្ងៃទី៧ ខែមេសា លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន ប្រកាសថា អំឡុងពេលព្យួរការងារ កម្មករនឹងទទួលបានប្រាក់ ៧០ដុល្លារក្នុងមួយខែ ដោយក្នុងនោះ រដ្ឋាភិបាលរួមចំណែក ៤០ដុល្លារ ហើយថៅកែរោងចក្រត្រូវចេញ ៣០ដុល្លារ។
កាលពីថ្ងៃទី១ ខែឧសភា ក្រុមសហជីព បានដាក់លិខិតមួយទៅខុទ្ទល័យនាយករដ្ឋមន្ត្រី ដើម្បីទាមទារទៅរដ្ឋាភិបាលឱ្យរក្សាការផ្តល់ប្រាក់ឈ្នួលប្រចាំខែយ៉ាងតិច ៦០ភាគរយ ជូនកម្មករ ដោយរដ្ឋាភិបាលចេញ ២០ភាគរយ និងនិយោជក ៤០ភាគរយនៃប្រាក់ឈ្នួលរបស់កម្មករគ្រប់វិស័យនៅអំឡុងពេលនៃការរីករាលដាលជំងឺកូវីដ១៩។
សហជីពទាំងនោះអះអាងថា ប្រាក់៧០ដុល្លារដែលផ្តល់ដោយភាគីរោងចក្រ និងរដ្ឋាភិបាលនោះ គឺមិនអាចជួយផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសាររបស់កម្មករបានឡើយ៕
