ក្នុងសម្លៀកបំពាក់ដែលប្រឡាក់ដោយជ័រច្បោះ ពាក់អាវយឺតពណ៌ទឹកសមុទ្រស្រាលបន្តិចពីលើអាវដៃវែងពណ៌ក្រហម ស្លៀកខោពណ៌ខ្មៅ ដោយមានចងកូនពូថៅតូចមួយនៅចង្កេះ លោក ស៊ុំ ស៊ូ កំពុងដើរបណ្តើររែកកានជ័រទឹកនៅស្មាខាងឆ្វេងបណ្តើរ ដោយដៃខាងស្តាំមានកានសម្រាប់ដួសជ័រទឹក និងកាន់ឧបករណ៍ឈើរាងទ្រវែងសម្រាប់ដុតយកជ័រទឹក។
លោកបានត្អូញត្អែរដោយសារការបាត់បង់ចំណូលសម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ បន្ទាប់ពីដើមជ័រច្បោះដែលជាមុខរបរ និងជាប្រភពចំណូលពីដូនតារបស់លោក ត្រូវបានក្រុមឈ្មួញលួចកាប់បន្តិចម្ដងៗ។
ប្រជាជនជនជាតិដើមភាគតិចកួយដែលរស់នៅអាស្រ័យផលពីព្រៃព្រះរការ ឃុំមេរុ ស្រុកត្បែងមានជ័យ ខេត្តព្រះវិហារ ទទួលរងផលប៉ះពាល់ជីវភាពកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ ដោយសារការលួចកាប់បំផ្លាញដើមជ័រច្បោះឥតស្រាកស្រាន្តពីសំណាក់ឈ្មួញទុច្ចរិត។
មុខរបរដងជ័រច្បោះដែលដូនតារបស់ពួកគាត់បានបន្សល់ទុកឱ្យ គឺជាប្រភពប្រាក់ចំណូលជាចម្បងក្នុងការផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ។
ទោះបីជាព្រៃព្រះរការបានចាត់ចូលជាដែនអភិរក្ស និងជាដែនជម្រកសត្វព្រៃហើយយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រៃនេះនៅតែប្រឈមនឹងការវិនាសហិនហោច ដោយសារការលួចកាប់បំផ្លាញខុសច្បាប់ពីសំណាក់ឈ្មួញមួយចំនួនដដែល។
ដើមឈើដែលអាចយកជ័របានមានតែពីរប្រភេទគឺ ដើមឈើទាល និងឈើត្រាច។ អ្នកដងជ័រត្រូវចំណាយពេលចុះព្រៃពី ២ ទៅ ៣ថ្ងៃ ដើម្បីចេញទៅដងជ័រច្បោះម្ដងៗ។
លោក ស៊ុំ ស៊ូ អាយុ ៣២ឆ្នាំ មានកូន ៣នាក់ក្នុងបន្ទុក ក្នុងនោះ ២នាក់រៀនថ្នាក់បឋម និងម្នាក់ទៀតនៅថ្នាក់មត្តេយ្យ។ លោកជាជនជាតិដើមភាគតិចកួយ រស់នៅភូមិប្រមេរុ ឃុំប្រមេរុ ស្រុកត្បែងមានជ័យ ខេត្តព្រះវិហារ ដែលប្រកបរបររស់នៅដោយការដងយកជ័រច្បោះ និងធ្វើស្រែ។
នៅក្នុងអំឡុងឆ្នាំ២០០៥ គ្រួសារគាត់មានដើមជ័រច្បោះប្រហែលជា ៦០០ដើម ប៉ុន្តែមកដល់ឆ្នាំ២០២០នេះ នៅសល់ប្រហែលជា ២០០ដើមតែប៉ុណ្ណោះ។ លោកថា ដើមជ័រច្បោះរបស់លោកត្រូវបានគេលួចកាប់ស្ទើររាល់ថ្ងៃ ដោយដើមទាំងនោះភាគច្រើនមានមុខកាត់ចាប់ពី ៧០ស.ម ទៅ ១០០ស.ម។ លោកប្រាប់ថា លោកធ្លាប់ជួបអ្នកកាប់ដើមច្បោះលោកចុងក្រោយនៅអំឡុងខែមេសា ឆ្នាំ២០២០ ខណៈពេលនោះលោកមិនហ៊ានឃាត់អ្នកកាប់នោះឡើយដោយបារម្ភពីសុវត្ថិភាពផ្ទាល់ខ្លួន។
លោក ស៊ុំ ស៊ូ បាននិយាយថា៖ «មែនទែន! អ្នកខ្មែរហ្នឹងកាប់…នែ៎! អ្នកខាងកំពត។ ទាន់ពេលខ្លះៗ ប្រាប់គេថា អឺអ្នកអើយ បង ឬក៏ពូឯងកុំកាប់ដើមច្បោះខ្ញុំមើល៎ បើកាប់ ខ្ញុំបានអីដង។ […] គាត់ថាអឺយ ខ្ញុំកាប់តែអាដើមណាវាអត់ចេញទឹកទេ!»
លោកបានប្រាប់ឱ្យដឹងទៀតថា ពេលខ្លះជនល្មើសកាប់ដើមជ័រច្បោះបាននិយាយថា នឹងផ្តល់ប្រាក់មួយចំនួនឱ្យលោក ដោយចាប់ពីតម្លៃ ៥ម៉ឺន ទៅ ៦ម៉ឺនរៀលក្នុងមួយដើម តែប្រសិនបើដើមធំអាចបានមួយដើម ១០ម៉ឺនរៀល ប៉ុន្តែ ពេលខ្លះលោកមិនបានសូម្បីតែមួយរៀល។
សព្វថ្ងៃ គ្រួសារលោក ស៊ុំ ស៊ូ កំពុងប្រឈមនឹងបញ្ហាប្រាក់ចំណូល ដោយសារតែដើមជ័រច្បោះរបស់លោកត្រូវបានបាត់បង់កាន់តែច្រើនទៅ ធ្វើឱ្យការប្រមូលជ័រច្បោះក៏ធ្លាក់ចុះទៅតាមនោះដែរ។ គាត់បានប្រាប់ថា កាលពី ២ ទៅ ៣ឆ្នាំមុន គាត់អាចដងជ័រច្បោះពី ៥ ទៅ ៦កានក្នុងមួយលើកៗ ដោយអាចលក់បានក្នុងមួយកានពី ៧ម៉ឺនរៀល ទៅ ៨ម៉ឺនរៀល។
លោកបានឱ្យដឹងទៀតថា ប្រាក់ដែលរកបានពីការលក់ជ័រច្បោះ គាត់ត្រូវចែកទៅឱ្យគ្រួសារបងប្រុសគាត់ដែលមានចំណែកដើមច្បោះពាក់កណ្ដាលផងដែរ តែនៅពេលនេះ លោកមិនអាចទទួលបានដូចមុននោះទេ។
លោក ស៊ុំ ស៊ូ បានបន្ថែមទៀតថា៖ «មិនដឹងវាមកពីអីទេ បើជ័រលែងសូវចេញដែរ បើគេកាប់ដើមឈើ ដើមច្បោះអីទៀតណា ក៏មិនកើតដែរ វាអន់តាមនោះ គិតជាកានដងបាន ៤កាន បើថាខែភ្លៀង ចេះបានតែ ២កាន ៣កាន អស់ហើយ ៣កាន»។
លោកបានលើកឡើងថា ការថយចុះនៃចំណូលពីច្បោះ បានធ្វើឱ្យគ្រួសារបស់គាត់គ្មានលទ្ធភាពទិញម្ហូបគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់បរិភោគ ជាពិសេសពេលដែលសមាជិកក្នុងគ្រួសារឈឺម្ដងៗ តម្រូវឱ្យគាត់ទៅខ្ចីលុយគេដើម្បីព្យាបាលជំងឺសមាជិកក្នុងគ្រួសារទៀតផង។
លោក ស៊ុត សាវន អាយុ ៣៥ឆ្នាំ សព្វថ្ងៃជាយុវជនស្ម័គ្រចិត្តបណ្តាញសហគមន៍ព្រៃព្រះរការ លោកបានបោះបង់ការសិក្សានៅថ្នាក់ទី៩ ក្នុងឆ្នាំ២០០៧ ដើម្បីប្រកបរបរដងជ័រច្បោះដែលមានជាង ៤០០ដើម សល់ពីដូនតារបស់លោកមក។
ទោះជាយ៉ាងណា មុខរបររបស់លោកត្រូវបានបំផ្លាញទាំងស្រុងក្នុងឆ្នាំ២០១៦ នៅពេលដែលដើមជ័រច្បោះចុងក្រោយរបស់លោកត្រូវបានគេកាប់យកទៅលក់។
បច្ចុប្បន្ន លោកមានកូនពីរនាក់ក្នុងបន្ទុក ដោយកូនច្បងអាយុ ៨ឆ្នាំ កំពុងតែរៀននៅថ្នាក់ទី២ ឯកូនប្អូនអាយុទើបតែ ៥ឆ្នាំ និងប្រពន្ធរបស់គាត់គឺជាស្រ្តីមេផ្ទះ។
លោក ស៊ុត សាវន បានលើកឡើងថា៖ «មុនដំបូងហ្នឹង ខ្ញុំអាចរកបាន។ ដោយសារជីវភាពខ្ញុំខ្វះខាតដែរហ្នឹងណា អាចរកបាន និងអាចដោះស្រាយបានតិចៗ កាលហ្នុង។ កាលពីខ្ញុំដងឆ្នាំ២០០៧ហ្នឹង បាន១០កានជាង ១២កាន កាលហ្នុងបាន ៤ម៉ឺន ៥ម៉ឺនទេ ក្រោយមកបានឡើងទៀត។ [..] ឥលូវ ខ្ញុំធ្វើស្រែតិចតួច ធ្វើការងារសំណង់ ធ្វើតែពីសតែពាសហ្នឹង! គេជួលធ្វើអីក៏ទៅដែរ សំណង់អី! ការងារសហគមន៍ហ្នឹង! ខ្ញុំធ្វើការសំណង់តាមផ្ទះបានមួយថ្ងៃ ៣ម៉ឺនរៀល។ ជួនកាលគេឱ្យធ្វើផ្ទះ តយ៉ាប តអីឱ្យគេ ជួនកាលធ្វើការសំណង់អីទៅ!»។
លោកបានបន្ទោសការបាត់បង់ដើមជ័រច្បោះរបស់លោក និងប្រជាសហគមន៍ផ្សេងទៀតទៅនឹងការទទួលខុសត្រូវរបស់អាជ្ញាធរ។
លោក ស៊ុត សាវន បាននិយាយថា៖ «បើតាមយើងវិភាគមើលទៅ គឺមានអ្នកផ្តល់អញ្ចឹង ឱ្យរកស៊ីអញ្ចឹង តែយើងអត់មានភស្តុតាងទេ យើងដឹងតម្រុញ គឺអាជ្ញាធរបើកដៃឱ្យ តាមដែលខ្ញុំដឹង គាត់រកស៊ីកាប់ កាប់ហើយលក់ចេញ អញ្ចឹងទៅ។ ទិញរាយប៉ាយ ទីនេះតិច ទីនោះតិច ឡានធំអី ឡានតូចអី គេមកយកម្តងតិចៗ។»
កាលពីឆ្នាំ២០១៦ រាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាបានដាក់ព្រៃព្រះរការជាដែនជម្រកសត្វព្រៃដែលមានទំហំផ្ទៃដី ៩០,៣៦១ហិកតា ដើម្បីធានាឱ្យមានការថែទាំទីជម្រកសត្វព្រៃ និងប្រព័ន្ធអេកូឡូស៊ី ព្រមទាំងលើកកម្ពស់ការចូលរួមរបស់សហគមន៍មូលដ្ឋាន និងសាធារណជនក្នុងការរួមចំណែកដល់ការគ្រប់គ្រង ការពារ និងអភិរក្សជីវៈចម្រុះ និងធនធានជាតិក្នុងតំបន់។
កញ្ញា ងួន យ៉ែមវតី ជាយុវតីស្រឡាញ់ធនធានធម្មជាតិ និងបានចាប់ផ្តើមធ្វើការជាមួយនឹងប្រជាសហគមន៍ជនជាតិដើមភាគតិចកួយអស់រយៈពេលប្រមាណជាងមួយឆ្នាំមកហើយនោះ ថាការកាប់ទន្រ្ទានព្រៃ ការកាប់ដើមជ័រច្បោះរបស់ប្រជាជនជនជាតិដើមភាគតិចកួយ ក៏ដូចជាបរបាញ់សត្វព្រៃខុសច្បាប់ គឺកើតមានជាច្រើនករណី ហើយនៅតែបន្តកើនឡើងជាញឹកញាប់ ទោះបីជាព្រៃព្រះរការត្រូវបានដាក់ចូលជាដែនជម្រកសត្វព្រៃតាមផ្លូវច្បាប់ហើយយ៉ាងណាក្តី។
កញ្ញារៀបរាប់បន្ថែមថា ក្នុងពេលចុះល្បាតព្រៃអំឡុងខែមេសាកន្លងទៅ ក្រុមគាត់បានចូលព្រៃ ទៅបេះផ្លែគុយជាមួយអ្នកភូមិមួយយប់ពីរថ្ងៃ បានជួបប្រទះឃើញមានការកាប់ឈើរហូតដល់ទៅ ៥០ករណី ចំណែកនៅខែមិថុនា គាត់បានចូលព្រៃម្តងទៀតជាមួយប្រជាជនជនជាតិដើមភាគតិចកួយ ដោយការទៅដងជ័រច្បោះ បានជួបការកាប់ឈើ ២៥ករណីថ្មីទៀត។
កញ្ញា ងួន យ៉ែមវតី បាននិយាយថា៖ «មានបទល្មើសព្រៃឈើ មានការបរបាញ់សត្វ ដូចជាមានតែពីរហ្នឹងឯង! ហើយក្រៅពីហ្នឹង បទល្មើសព្រៃឈើ ជួនយើងជួបការដឹកជញ្ជូនផ្ទាល់ ហើយបងអត់ដែលមានបទពិសោធន៍ជួបពេលដែលគាត់អារឈើហ្មងទេ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគាត់ដឹកចេញ អាហ្នឹងធ្លាប់»។
កញ្ញា ងួន យ៉ែមវតី បានរៀបរាប់ប្រាប់ឱ្យដឹងទៀតថា បន្ទាប់ពីព្រៃព្រះរការត្រូវបានដាក់ទៅក្នុងដែនជម្រកសត្វព្រៃ សកម្មភាពរបស់សកម្មជន និងអ្នកអភិរក្សមួយចំនួនត្រូវរងនូវការរឹតត្បិត។
កញ្ញា ងួន យ៉ែមវតី បាននិយាយដោយការដកដង្ហើមវែងៗថា៖ «កន្លងមក គេចោទប្រកាន់ពួកយើងថា យុវជន ឬសកម្មជនហ្នឹងជាក្រុមឧទ្ទាម ក្រុមអត់ច្បាប់ធ្វើការធ្វើអញ្ចឹង គេអត់អនុញ្ញាតឱ្យ។ គេឱ្យតែអង្គការណាចុះបញ្ជីត្រឹមត្រូវ។ ប៉ុន្តែ ជាក់ស្តែង ពួកខ្ញុំជាយុវជនស្ម័គ្រចិត្ត រាងពិបាក។ អ្វីជាការព្រួយបារម្ភខ្លាំង គឺមិនមានការសហការពីអាជ្ញាធរ និងក្រសួង បើកទូលាយឱ្យយើងចូលរួម»។
នាយកប្រតិបត្តិអង្គការពន្លកខ្មែរ លោក ប៉ឹក សោភ័ណ បានបង្ហាញពីក្តីព្រួយបារម្ភទាក់ទងនឹងបញ្ហាការកាប់បំផ្លាញដើមជ័រច្បោះរបស់ជនជាតិដើមភាគតិចកួយដែលមានក្នុងព្រៃព្រះរការ ដោយថា ការកាប់បំផ្លាញដែលបន្តកើនឡើងជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ បានបង្កឱ្យមានផលប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងដល់ប្រជាសហគមន៍ដែលអាស្រ័យផលនៅក្នុងតំបន់នោះ ហើយអ្នកខ្លះទៀតត្រូវទទួលរងនូវការគំរាមគំហែងពីជនល្មើសដែលបានកាប់បំផ្លាញដើមជ័រច្បោះរបស់ពួកគាត់ទៀតផង។
លោក ប៉ឹក សោភ័ណ បានរៀបរាប់ថា៖ «ការបាត់បង់ដើមច្បោះរបស់គាត់ ឃើញថា គេកាប់យ៉ាងគំហុកនៅឆ្នាំ២០១៤ និង២០១៥នេះឯង ឃើញថា ខ្លាំងមែនទែន! ដែលធ្វើឱ្យពួកគាត់បង្ខំចិត្ត ដោយអ្នកខ្លះលក់ដើមច្បោះទៅទាំងភ័យខ្លាច ទាំងការបាត់បង់ទៅទទេរៗទៅណា៎! ទោះដើមច្បោះខ្លះលក់បានមួយម៉ឺនក៏យក ពីរម៉ឺនក៏ចេះតែយកណា! ដោយសារឈ្មួញហ្នឹងមានអ្នកមានអំណាចនៅពីក្រោយហ្នឹង គេទៅគំរាមគំហែងគាត់ចឹងទៅណា បើសិនជាដើមច្បោះហ្នឹងលក់ក្តីមិនលក់ក្តី ក៏វាត្រូវគេកាប់ ចឹងអ្នកខ្លះខ្លាចបាត់បង់ទៅទទេរៗ ក៏បង្ខំចិត្តលក់ទៅ អាហ្នឹងក្នុងកំឡុងឆ្នាំ២០១៤ និង២០១៥ហ្នឹងរហូតមក»។
មន្ត្រីអង្គការសង្គមស៊ីវិលរូបនេះ អំពាវនាវសូមឱ្យមានការយកចិត្តទុក និងមានការអន្តរាគមន៍ពីសំណាក់រាជរដ្ឋាភិបាល ក្រសួងពាក់ព័ន្ធ ដើម្បីដោះស្រាយ និងទប់ស្កាត់ការកាប់បំផ្លាញព្រៃព្រះរការ ក៏ដូចជាជួយផ្តល់សិទ្ធិសេរីភាពពេញលេញក្នុងការចុះល្បាតព្រៃ និងផ្តល់សិទ្ធិសេរីភាពដល់បងប្អូនជនជាតិដើមភាគតិចកួយ ក្នុងការអាស្រ័យផលតាមបែបប្រពៃណីរបស់ពួកគាត់ដូចពេលមុនៗ។
លោក ប៉ឹក សោភ័ណ បានបន្ថែមទៀតថា៖ «អត់យូរទេបាទ! ខ្ញុំឆ្លើយឱ្យខ្លី…ខ្ញុំថាអត់យូរទេ។ ព្រៃព្រះរការនេះនឹងបាត់បង់ទៅ មិនមែនបាត់បង់ដោយសារបងប្អូនជនជាតិដើមភាគតិចនៅជុំវិញព្រៃព្រះរការទេ។ ហើយកំហុសធំបំផុត គឺមន្ត្រីបរិស្ថាន មន្ត្រីដែនជម្រក ហើយនិងអាជ្ញាធរដែលពាក់ព័ន្ធនៅជុំវិញហ្នឹងទាំងអស់ គឺចាប់ពួកគាត់យកទៅដាក់គុក អាហ្នឹងបានត្រូវ។ ពីព្រោះពួកគាត់ គឺជាអ្នកទទួលខុសត្រូវធំជាងពលរដ្ឋ គាត់មានចំណែកចូលរួមក្នុងការល្បាត និងចូលរួមថែទាំព្រៃ »។
កាលពីថ្ងៃទី០៤ ខែមីនា ឆ្នាំ២០២០កន្លងមក តំណាងសហគមន៍ចំនួន ៣ មកពីខេត្តព្រះវិហារ ដែលរួមមាន ស្រុកត្បែងមានជ័យ ស្រុកជាំក្សាន្ត និងស្រុកឆែប និងសកម្មជនការពារធនធានធម្មជាតិប្រមាណ ២០នាក់ បានដាក់ញត្ដិទៅក្រសួងបរិស្ថាន ដើម្បីស្នើសុំពង្រឹង និងចាត់វិធានការតាមផ្លូវច្បាប់ចំពោះបទល្មើសព្រៃឈើ និងសត្វព្រៃក្នុងដែនជម្រកសត្វព្រៃព្រះរការ ខេត្តព្រះវិហារ។
អ្នកនាំពាក្យក្រសួងបរិស្ថាន លោក នេត្រ សុភក្រ្តា ទទួលស្គាល់ពីបញ្ហាដែលមានការលួចកាប់បំផ្លាញព្រៃឈើក្នុងព្រៃព្រះរការ ដោយសារពុំមានមន្ត្រីអនុរក្សគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីតាមដាន និងត្រួតពិនិត្យ។ ទោះជាយ៉ាងណា លោកជំរុញដល់ប្រជាជនសហគមន៍ធ្វើការសហការជាមួយមន្ត្រីជំនាញនៅមូលដ្ឋាន ដើម្បីប្រមូលព័ត៌មាន ភស្តុតាង និងឃាត់ខ្លួនជនល្មើស។
លោក នេត្រ សុភក្ក្រា មានប្រសាសន៍ថា៖ «ហើយមន្ត្រីរបស់យើងដែលនៅឈរជើងការពារនៅតំបន់ការពារអភិរក្ស គឺយើងចុះល្បាត ចុះទប់ស្កាត់ ប៉ុន្តែយើងនៅតែមានការខ្វះចន្លោះចំពោះនៅកន្លែងមួយចំនួន ពីព្រោះមន្រ្តីរបស់យើងនៅមានកម្រិតនៅឡើយ ចឹងការចូលរួមរបស់សហគមន៍ គឺជាការងារមួយដែលចាំបាច់ ហើយឱ្យស្របទៅតាមច្បាប់ ហើយមានភាពស្មោះត្រង់»។
ទោះជាយ៉ាងណា សម្រាប់សង្គមស៊ីវិលពុំមានសង្ឃឹមថា ភស្ភុតាង ឬសាក្សីដែលសហគមន៍ដាក់ជូនមន្ត្រី អាចមានប្រសិទ្ធភាពនោះទេ។
នាយកប្រតិបត្តិអង្គការពន្លកខ្មែរ លោក ប៉ឹក សោភ័ណ បានលើកឡើងថា៖ «ធម្មតាគាត់ជាអ្នកជនជាតិដើមភាគតិច គាត់មិនមានភស្តុតាងច្បាស់លាស់អីទេ! ប៉ុន្តែ ពួកគាត់បានលើកឡើងថាអ្នកដែលកាប់ច្បោះរបស់គាត់ គឺគាត់ដឹងថាមនុស្សហ្នឹងគឺមានខ្នងនៅពីក្រោយ ដែលជួល ដែលទិញម៉ាស៊ីនដាក់ ក្នុងម៉ាស៊ីនមួយ ក្នុងមួយខែ ម្ភៃសាមសិបម៉ឺនអីចឹងទៅ សម្រាប់ឱ្យទៅមនុស្សហ្នឹង គាត់អត់មានភស្តុតាង តែគាត់មានសាក្សីរបស់គាត់។ […] ខ្ញុំមិនដឹងថា អ្នកនៅពីក្រោយខ្នង ឬក៏ជនល្មើសហ្នឹងធំប៉ុណ្ណាទេ? ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើអ្នកបម្រើរដ្ឋយកតួនាទី ឬក៏កាតព្វកិច្ចដែលជាការងារ ជាអ្នកបម្រើប្រជាពលរដ្ឋពិតប្រាកដមែន មិនគួរគិតអំពីអំណាច តួនាទី របស់ជនដែលគេប្រព្រឹត្តខុសច្បាប់ទេ ពីព្រោះយើងអ្នកគោរពច្បាប់ អ្នកអនុវត្តច្បាប់»៕
លោក ស៊ុំ ស៊ូ បានធ្វើការស្នើសុំទៅអាជ្ញាធរ រដ្ឋាភិបាលជួយដោះស្រាយ និងការពារដើមច្បោះដែលនៅសេសសល់ប្រមាណជាង ២០០ដើមដែលកំពុងតែមាននៅក្នុងព្រៃដែនអភិរក្ស និងជាដែនជម្រកសត្វព្រៃព្រះរការ។
លោក ស៊ុំ ស៊ូ បានលើកឡើងថា៖ «ចង់ឱ្យអាជ្ញាធរជួយដោះស្រាយដើមជ័រច្បោះ កុំឱ្យគេមកកាប់។ ក្រៅពីច្បោះ ធ្វើស្រែ ធ្វើចម្ការអី! បើអស់ដើមជ័រ ដើមច្បោះ ក្រៅពីស្រែចម្ការទៀត ថាចប់ប៉ុណ្ណោះ! ទៅស៊ីឈ្នួលគេ ក្រុមហ៊ុនកំពុងតែចូលហ្នឹង! អ្នកខ្លះគេឈូសចេញស្រូវអស់ ស្រែណា៎! គេអត់ឱ្យធ្វើទេ»។
រាយការណ៍បន្ថែមដោយ៖ អាន ខេម៉ា (An Khema) និង គៀត សុរិទ្ធធាវី
