លោក ជឿ អាយុ៣០ឆ្នាំ ដែលជាអ្នកនេសាទនៅក្នុងស្រុកកណ្តាលស្ទឹង បានរៀបរាប់ថា កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន លោកអាចរកត្រីបានប្រមាណពី៥ទៅ៧គីឡូក្រាមក្នុងមួយថ្ងៃ តាមរយៈការដាក់សៃយ៉ឺននៅក្នុងបឹងដែលធ្លាប់មានទឹកឡើងស្រកជាប្រចាំ នៅក្នុងឃុំអំពៅព្រៃ ខេត្តកណ្តាល។
ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីផែនការសម្រាប់អាកាសយានដ្ឋានភ្នំពេញថ្មីមួយដែលនឹងមានផ្លូវរត់ចម្ងាយឆ្ងាយជាងគេនៅតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ បានលេចចេញនៅខេត្តកណ្តាលកាលពី២ឆ្នាំមុន លោក ជឿ បាននិយាយថា ការនេសាទត្រីប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់បានធ្លាក់ចុះដល់ប្រហែល១គីឡូក្រាម ដោយសារតែកម្មកររបស់ព្រលានយន្តហោះបានកំពុងចាក់បំពេញបឹងនោះយ៉ាងសកម្ម។
លោក ជឿ ដែលទើបងើបឡើងពីក្នុងទឹកបន្ទាប់ពីបានយកសំណាញ់របស់គាត់ចេញពីក្នុងទឹក បាននិយាយនៅដើមខែមករានេះថា គាត់ដឹងថា ការស្ថាបនាអាកាសយានដ្ឋានភ្នំពេញថ្មីនេះនឹងធ្វើឱ្យគាត់បាត់បង់ការងារជាអ្នកនេសាទ។
លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «៤ឬ៥ឆ្នាំទៀត បឹងនេះនឹងត្រូវអស់ហើយ ព្រោះពួកគេបានចាប់ផ្តើមចាក់ដីបំពេញជាបន្តិចម្តងៗ»។
អនុក្រឹត្យដែលទទួលបានក្នុងខែនេះ ដែលចុះហត្ថលេខាដោយលោកនាយករដ្ឋមន្រ្តី ហ៊ុន សែន នៅថ្ងៃទី៣ ខែមិថុនា ឆ្នាំមុន បានផ្តល់ដីរដ្ឋដល់ក្រុមហ៊ុនវិនិយោគអាកាសយានដ្ឋានកម្ពុជា ដែលជាការវិនិយោគរួមគ្នារវាងសាជីវកម្មវិនិយោគក្រៅប្រទេសកម្ពុជា និងលេខាធិការដ្ឋានអាកាសចរណ៍ស៊ីវិល។ ដីឡូតិ៍ដែលបង្ហាញលើអនុក្រឹត្យនេះលាតសន្ធឹងលើស្រុកកណ្តាលស្ទឹង ខេត្តកណ្តាល និងស្រុកបាទី ខេត្តតាកែវ និងមានទំហំប្រហែល២ ៦០០ហិកតា។
អ្នកនាំពាក្យលេខាធិការដ្ឋានអាកាសចរណ៍ស៊ីវិល លោក ស៊ីន ចាន់សិរីវុត្ថា មានប្រសាសន៍ថា កិច្ចព្រមព្រៀងដំបូងដើម្បីអភិវឌ្ឍអាកាសយានដ្ឋានអន្តរជាតិភ្នំពេញថ្មីនៅខេត្តកណ្តាល មានផ្ទៃដីប្រមាណ៩០០ហិកតា ប៉ុន្តែមន្ត្រីគណៈកម្មាធិការអភិវឌ្ឍន៍ដីធ្លីទទួលបានដីចន្លោះពី១ ០០០ទៅ ២ ០០០ហិកតាបន្ថែមទៀត សម្រាប់ការអភិវឌ្ឍទីក្រុងព្រលានយន្តហោះឬការធ្វើអាជីវកម្មនៅខាងក្រៅតំបន់ព្រលានយន្តហោះ។
លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ការអភិវឌ្ឍអាកាសយានដ្ឋានសព្វថ្ងៃនេះ ត្រូវបានបញ្ចូលក្នុងទីក្រុងព្រលានយន្តហោះ ដើម្បីគាំទ្រការអភិវឌ្ឍព្រលានយន្តហោះ ជាមួយនឹងប្រភពចំណូលផ្សេងទៀត ដើម្បីជួយដល់ប្រតិបត្តិការអាកាសយានដ្ឋាន»។ លោកបានបន្ថែមថា អាកាសយានដ្ឋាននេះអាចនឹងរកបានផលចំណេញនៅក្នុងឆ្នាំ២០៤០។
លោកបានបង្វែរសំណួរលម្អិតពាក់ព័ន្ធអំពីដីនិងទីក្រុងព្រលានយន្តហោះ ទៅក្រុមហ៊ុន អូស៊ីអាយស៊ី និរដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងដែនដី លោក ជា សុផារ៉ា។ លោកបានបន្តថា អាកាសចរណ៍ស៊ីវិលមានតែកាន់កាប់ភាគហ៊ុន១០ភាគរយតែប៉ុណ្ណោះនៅក្នុងការវិនិយោគព្រលានយន្តហោះនេះ។
អ្នកនាំពាក្យរដ្ឋាភិបាល លោក ផៃ ស៊ីផាន បានពិពណ៌នាព្រលានយន្តហោះថ្មីនេះថា ជាកិច្ចសហប្រតិបត្តិការរវាងរដ្ឋនិងឯកជន ហើយវានឹងនាំមកនូវចំណូលពន្ធ ការងារ និងការវិនិយោគបរទេសមកប្រទេសកម្ពុជា។ លោកបានបដិសេធថា ការផ្តល់ដីមិនមានអ្វីជាប់ទាក់ទងនឹងខ្សែស្រឡាយរវាងរដ្ឋាភិបាល និងប្រធានក្រុមហ៊ុន OCIC គឺលោក ពុង ឃាវសែ នោះទេ។
លោក ផៃ ស៊ីផាន មានប្រសាសន៍ថា៖ «សមិទ្ធផលដំបូងរបស់ក្រុមហ៊ុន គឺកោះពេជ្រ ហើយវាជានិមិត្តរូបនៃការអភិវឌ្ឍប្រទេសកម្ពុជា។ គាត់ [ពុង ឃាវសែ] បានវិនិយោគនៅអាកាសយានដ្ឋាននេះ ដូច្នេះវាមានន័យថា គាត់មានសមត្ថភាពកែលម្អទីតាំងនេះទៅជាការអភិវឌ្ឍប្រកបដោយសក្តានុពលក្នុងការផ្តល់ការងារដល់ប្រជាជននិងប្រាក់ចំណូលសម្រាប់រដ្ឋ»។
លោក គ្រុយ ម៉ាឡែន នាយករដ្ឋបាលខេត្តកណ្តាល បានមានប្រសាសន៍ថា មានវិវាទដីធ្លីនៅស្រុកកណ្តាលស្ទឹងនាពេលកន្លងមក ប៉ុន្តែបានអះអាងថា បញ្ហាត្រូវបានដោះស្រាយ។ ទោះបីជាលោកមិនបានដឹងព័ត៌មានលម្អិតអំពីអនុក្រឹត្យខែមិថុនាក៏ដោយ លោកបាននិយាយថា ផ្ទៃដីជាដីរបស់រដ្ឋដែលកសិករត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យដាំដុះ។
លោក គ្រុយ ម៉ាឡែន បានបញ្ជាក់ថា៖ «និយាយសរុបទៅ ដីនេះគឺជាបឹងដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់រដ្ឋ ហើយប្រជាជនធ្លាប់ធ្វើស្រែនាពេលកន្លងមក ហើយត្រូវបានទទួលដំណោះស្រាយ។ ក្រៅពីនេះមិនមានបញ្ហាទេ ពីព្រោះគម្រោងព្រលានយន្តហោះបានចាប់ផ្តើមធ្វើរួចហើយ»។
លោក មាស អ៊ុយ នាយករដ្ឋបាលខេត្តតាកែវ បានបន្ថែមថា ទាំងក្រុមការងារខេត្ត និងមន្ត្រីក្រសួងរៀបចំដែនដី បានវាស់វែងនិងកាត់ដីរួចហើយ។
អ្នកនេសាទ២នាក់ និងអ្នកយាមម្នាក់ បានឱ្យ VOD ដឹងថា តំបន់ភាគខាងជើងដែលមានព្រលានយន្តហោះនឹងសាងសង់នេះ គឺជាដីរបស់ឧកញ៉ា៣នាក់គឺ អ្នកស្រី សៀង ចាន់ហេង លោកឧកញ៉ា ឃុន សៀ និងលោក គន់ គីម។
នាយឧត្ដមសេនីយ៍ គន់ គីម ដែលជាទេសរដ្ឋមន្ត្រី ដែលជាប្រធានគណៈកម្មាធិការជាតិគ្រប់គ្រងគ្រោះមហន្តរាយ និងជាអតីតអគ្គបញ្ជាការរងទ័ព ត្រូវបានរដ្ឋាភិបាលសហរដ្ឋអាមេរិកដៅទុកថាជាអ្នកដែលពាក់ព័ន្ធនឹងអំពើពុករលួយ និងការបំពារបំពានដីធ្លី ខណៈម្ចាស់ក្រុមហ៊ុនហេងអភិវឌ្ឍន៍ អ្នកស្រី សៀង ចាន់ហេង ត្រូវបានសហរដ្ឋអាមេរិកដកហូត VISA ដោយសារពាក់ព័ន្ធនឹងបញ្ហាជម្លោះដីធ្លីនៅតំបន់ព្រលានយន្តហោះ។ ចំណែកលោកឧកញ៉ា ឃុន សៀ ដែលបានទទួលសិទ្ធិពីរដ្ឋាភិបាលក្នុងការបូមខ្សាច់ចាក់លុបដីដុះតាមដងទន្លេមេគង្គ និងពង្រីកចូលទន្លេមេគង្គនៅតំបន់អរិយក្សត្រជិត១០០ហិកតា ឋិតនៅទល់មុខកោះនរា និងកោះពេជ្រ ហើយលោកត្រូវបានគេចោទប្រកាន់ថា បានប្រើកលល្បិចកខ្វក់នៅក្នុងជម្លោះដីធ្លីនៅទីក្រុងភ្នំពេញឆ្នាំ២០១៣ ។
ប្រជាពលរដ្ឋពីរនាក់នៅតំបន់នោះ បាននិយាយថា លោក គន់ គីម គឺជាម្ចាស់ដីនៅខាងជើងដីព្រលានយន្តហោះដីថ្មី ខណៈពេលដែលដីរបស់អ្នកស្រី សៀង ចាន់ហេង លោក ឃុន សៀ នៅខាងលិចនិងពាយព្យនៃព្រលានយន្តហោះ។
កំពុងលីដុំអុសដែលប្រមូលបានត្រឡប់មកដីស្រែរបស់គាត់វិញ លោក មួន ដារ៉ា អាយុ៥២ឆ្នាំ បាននិយាយថាប្រជាជនធ្លាប់ជាម្ចាស់ដីនៅទីនេះ ប៉ុន្តែអ្នកស្រី សៀង ចាន់ហេង បានទិញដីរបស់ប្រជាពលរដ្ឋតាំងពីប្រមាណ១០ឆ្នាំមុន ដែលដីនៅមានតម្លៃថោកនៅឡើយ។
លោក មួន ដារ៉ា និយាយថា៖ «ពួកគេបានលក់ដីឱ្យក្រុមហ៊ុនហេង [អភិវឌ្ឍន៍] តាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ ប្រហែលជា១០ឆ្នាំមុន»។
លោកបានមានប្រសាសន៍ថា ប្រជាជនភាគច្រើនមិនអាចចិញ្ចឹមត្រីបានទៀតទេ ប៉ុន្តែលោកមិនមានការព្រួយបារម្ភថា កសិករនឹងបាត់បង់ទឹកប្រើប្រាស់នៅឡើយទេ។
គាត់បន្ថែមថា៖ «នៅពេលគ្មានទឹក ក្រុមហ៊ុននឹងរកដំណោះស្រាយជូនប្រជាជន»។
អ្នកនេសាទភាគច្រើនបានបោះបង់ចោលការងាររបស់គាត់ និងចាប់យកការងារជាកម្មករសំណង់ ប៉ុន្តែលោក ង៉ុយ គឹម អាយុ៤៦ឆ្នាំ បាននិយាយថា គាត់បានធ្វើផ្ទុយពីនេះ។ គាត់ធ្លាប់ធ្វើការជាកម្មករសំណង់ ប៉ុន្តែគាត់បានប្តូរទៅនេសាទនៅជិតព្រលានយន្តហោះ បន្ទាប់ពីបញ្ហាថ្លើមរបស់គាត់រារាំងគាត់មិនឱ្យធ្វើពលកម្មដោយដៃដែលមានគ្រោះថ្នាក់។
ជាមួយនឹងបារីនៅនឹងបបូរមាត់របស់គាត់ លោក ង៉ុយ គឹម បានដើរឆ្លងទឹកដែលមានជម្រៅប្រមាណ១ម៉ែត្រ ដោយបានប្រមូលនិងចាប់អង្រួនសំណាញ់ដែលគ្មានត្រីទាល់តែសោះ បាននិយាយថា៖ «វាមិនទៀងទាត់ទេ។ ពេលខ្លះយើងអាចចាប់បានដើម្បីលក់ ហើយពេលខ្លះយើងមិនចាប់បានអ្វីសោះ»។
លោក ជឿ ដែលប្រកបរបរនេសាទតាំងពីនៅវ័យក្មេង បាននិយាយថា គាត់មានការព្រួយបារម្ភពីចំនួនត្រីដែលកាន់តែថយចុះ បើប្រៀបធៀបទៅនឹងអតីតកាលនៅពេលដែលគាត់អាចផ្គត់ផ្គង់គ្រួសាររបស់គាត់បាន ដោយគ្រាន់តែទៅនេសាទនៅក្បែរបឹងដែលពោរពេញដោយត្រី និងមានសល់លុយសន្សំប្រាក់បាន។
លោកថា៖ «វាពិបាកណាស់ ព្រោះយើងជាមនុស្សធម្មតា។ […] យើងឥតឥទ្ធិពល ហើយយើងអត់អាចធ្វើអ្វីបានទេ»៕
