បឹងសាហ្គាមិ ប្រទេសជប៉ុន: ចាប់តាំងពីពេលលោកចូលសិក្សាដំបូង លោក កេនជិ គូរ៉ាគិ នឹកឃើញកាលដែលមិត្តរួមថ្នាក់បដិសេធមិនរាប់អាន ប្រើពាក្យប្រមាថ ហើយថែមទាំងត្រូវគ្រូទទួលបន្ទុកថ្នាក់រើសអើង។ ការគំរាមធ្វើបាប គឺបណ្តាលមកពីការរើសអើងចំពោះលោក និងអត្តសញ្ញាណពិតរបស់លោក។
លោក គូរ៉ាគិ មានឈ្មោះដើម រឹម រ៉េត កើតនៅឆ្នាំ១៩៨២ នៅជំរុំជនភៀសខ្លួនខាវអ៊ីដាង នៅប្រទេសថៃ។ លោកបានធ្វើអន្តោប្រវេសន៍ទៅកាន់ប្រទេសជប៉ុនជាមួយឱពុកម្តាយរបស់លោកតាំងពីពេលលោកមានអាយុ ៤ឆ្នាំម្ល៉េះ។ នៅពេលបានអាយុ ៥ឆ្នាំ ជើងឆ្វេងរបស់លោកមិនអាចកំរើកបានដោយសារតែជំងឺគ្រុនស្វិតដៃជើង នេះបើតាមការបញ្ជាក់របស់លោក។
ក្នុងឋានៈជាជនអន្តោប្រវេសន៍ និងជាមនុស្សដែលមានពិការភាពក្នុងសង្គមជប៉ុន លោក គូរ៉ាគិ និយាយថា លោកហាក់ដូចជាមាន «ពិការភាពទ្វេដង»។
លោក គូរ៉ាគិ បាននិយាយថា៖ «មិត្តរួមថ្នាក់ខ្ញុំចំអន់ខ្ញុំ ដោយសារតែខ្ញុំគឺជាកូនរបស់ជនភៀសខ្លួនកម្ពុជា។ ខ្ញុំចង់តបតវិញ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនអាចតាមទាន់ទេ នៅពេលពួកគេរត់ចេញទៅអស់»។
ប៉ុន្តែ ក្នុងវ័យជំទង់ដែលធំធាត់នៅទីក្រុងអៃកាវ៉ា (Aikawa) ដោយធ្វើដំណើរតាមរថយន្តប្រហែលពីរម៉ោងពីទីក្រុងតូក្យូនោះ លោក គូរ៉ាគិ យល់ថា សកម្មភាពកីឡាមួយប្រភេទដែលអាចជួយប្រែក្លាយឆាកជីវិតរបស់លោកបាននោះ គឺប្រភេទកីឡាទូកអុំ។ កីឡាប្រភេទនេះ ថែមទាំងបានជួយឱ្យលោកទទួលបានសញ្ជាតិជាពលរដ្ឋជប៉ុនផងដែរ។
លោក គូរ៉ាគិ វ័យ ៣៨ឆ្នាំ គឺជាអតីតកីឡាករអុំទូកជនពិការក្នុងក្រុមជម្រើសជាតិជប៉ុន។ សព្វថ្ងៃ លោកគឺជាគ្រូបង្វឹកក្រុមកីឡាករអុំទូកវ័យក្មេងដែលខ្សោយបញ្ញាស្មារតី ហើយលោកបានលើកទឹកចិត្តពួកគេឱ្យបន្តក្តីសុបិនរបស់ខ្លួន ដូចដែលលោកធ្លាប់បានធ្វើកាលពីអតីតកាល មិនថាមានការលំបាកនៅចំពោះមុខយ៉ាងណាក៏ដោយ។
មហិច្ឆតារបស់លោកក្នុងវិស័យកីឡាប្រភេទនេះ បានជួយលោកយកឈ្នះអារម្មណ៍ឯកោនៅលើទឹកដីទី២របស់ខ្លួន ហើយទីបំផុត លោកទទួលបានមេដាយមាសអំឡុងកម្មវិធីប្រកួតកីឡាករ All Japan Masters Regatta កាលពីឆ្នាំ២០១៦។
ជាមួយនឹងទឹកមុខរីករាយ ខណៈក្រុមកីឡាកររបស់លោកហ្វឹកហាត់នៅបឹងសាហ្គាមិ កាលពីខែកុម្ភៈ លោក គូរ៉ាគិ បាននិយាយថា៖
«ខ្ញុំតែងតែមានទំនុកចិត្តនៅពេលណាខ្ញុំអុំទូកនៅលើផ្ទៃទឹក។ ប្រហែលជាដោយសារខ្ញុំភ្លេចគិតដល់ស្ថានភាពជើងឆ្វេងរបស់ខ្ញុំ ខណៈកំពុងអុំទូកនោះ»។
ការចងចាំបទចម្រៀងក្នុងកាសែត
ឪពុកម្តាយរបស់លោក គូរ៉ាគិ បានចាកចេញពីប្រទេសកម្ពុជា បន្ទាប់ពីការដួលរលំរបបខ្មែរក្រហមកាលពីឆ្នាំ១៩៧៩។ ពួកគាត់ និងកូនប្រុសម្នាក់នេះ ស្ថិតក្នុងចំណោមជនភៀសខ្លួនប្រហែល ១,៣លាននាក់ដែលបាត់បង់ទីជម្រកដោយសារសង្គ្រាមនៅឥណ្ឌូចិន និងបានទៅតាំងទីលំនៅក្នុងបណ្តាប្រទេសនានា ដូចជាជប៉ុន សហរដ្ឋអាមេរិក អូស្ត្រាលី និងកាណាដា កាលពីចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៧០ ដល់ពាក់កណ្តាលទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៩០ នេះបើតាមទីស្នាក់ការជំនួយជនភៀសខ្លួនជប៉ុន។
រដ្ឋាភិបាលជប៉ុនបានទទួលយកជនភៀសខ្លួន ១១,០០០នាក់ពីប្រទេសកម្ពុជា វៀតណាម និងឡាវ រហូតដល់ឆ្នាំ២០០៥ ដែលក្នុងនោះមានប្រជាជនកម្ពុជា ១,៣៥៧នាក់ ដែលជាចំណែកដ៏តូចមួយក្នុងចំណោមប្រជាជនជប៉ុនចំនួន ១២៦លាននាក់។
លោក គូរ៉ាគិ បាននិយាយថា លោកបានសិក្សាពីប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ប្រទេសកម្ពុជានៅពេលលោកពេញវ័យ។ លោកស្ទើរតែមិនអាចនិយាយភាសាខ្មែរបាន ប៉ុន្តែ លោកនឹកឃើញអនុស្សាវរីយ៍វ័យកុមារ នៅពេលលោកបានទស្សនារឿង The Killing Fields ឬ «វាលពិឃាត»។ លោកបាននិយាយថា លោកនៅតែអាចចងចាំរូបភាពនៃសាកសពដែលគេទុកចោលនៅក្រៅជំរុំជនភៀសខ្លួន ទីដែលលោកបានកើតនៅក្បែរក្រុងប៉ោយប៉ែត។
លោកក៏ចងចាំផងដែរបទចម្រៀងក្នុងកាសែតម៉ាញ៉េដែលឪពុកម្តាយរបស់លោកធ្លាប់ចាក់ស្តាប់នៅផ្ទះក្នុងប្រទេសជប៉ុន ដែលចាប់ផ្តើមដោយសំឡេងបញ្ឆេះរថយន្ត ហើយបន្ទាប់មកបានលាយបញ្ចូលជាមួយសំឡេងអ្នកច្រៀង។
លោក គូរ៉ាគិ និយាយជាភាសាជប៉ុនយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញថា៖ «ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំចូលចិត្តស្តាប់ចម្រៀងភាសាខ្មែរ ដោយសារចម្រៀងនោះជួយលើកទឹកចិត្ត និងស្មារតីរបស់ពួកគាត់។ ចម្រៀងនេះនៅតែដក់ក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ»។
លោកសារភាពថា៖ «ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅមិនទាន់ដឹងពីអត្ថន័យពិតប្រាកដនៃបទចម្រៀងទាំងនោះនៅឡើយទេ ពីព្រោះខ្ញុំមិនយល់ភាសាខ្មែរច្បាស់»។
លោក គូរាគិ និយាយថា ឆាកជីវិតរបស់លោកប្រហែលជាលំបាកជាងនេះ ប្រសិនបើឪពុកម្តាយរបស់លោករស់នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ប៉ុន្តែ លោកនៅតែសង្ឃឹមថា នឹងធ្វើអ្វីមួយតបស្នងដល់ប្រទេសកំណើតវិញនៅថ្ងៃណាមួយ។
លោកបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំប្រហែលជាជួបនូវឆាកជីវិតលំបាកជាងនេះ ដោយសារតែជើងស្វិតម្ខាង។ នៅពេលនេះ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តជាមួយក្រុមគ្រួសារនៅទីនេះ [ ក្នុងប្រទេសជប៉ុន ] ប៉ុន្តែ ខ្ញុំចង់ចូលរួមចំណែកអ្វីមួយដល់ប្រទេសកម្ពុជាផងដែរ»។
ទោះបីជាយ៉ាងណា ឆាកជីវិតវ័យកុមាររបស់លោកនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន ក៏មិនងាយស្រួលប៉ុន្មានដែរ។
កាលនៅសិក្សាថ្នាក់បឋម លោក គូរ៉ាគិ ត្រូវបានគេចោទថា បានវាយទៅលើសិស្សស្រីជាមិត្តរួមថ្នាក់។ លោកបដិសេធការចោទប្រកាន់នេះ ប៉ុន្តែ គ្រូបង្រៀនរបស់លោកមិនជឿលោកទេ ហើយបង្ខំឱ្យលោកឈរនៅនឹងមួយកន្លែង ស្របពេលជជីកសួរលោកចំពោះអ្វីដែលលោកអះអាងជាច្រើនម៉ោងផងដែរ។ លោក គូរ៉ាគិ និយាយថា ទីបំផុតលោកសុខចិត្តទទួលយកការស្តីបន្ទោស ទាំងរូបលោកមិនបានវាយសិស្សស្រីរូបនោះ ដោយសារតែជើងឆ្វេងរបស់លោកមានសភាពឈឺចាប់ខ្លាំងពេក។
លោក គូរ៉ាគិ បានរំឭកពីអ្វីដែលគ្រូបង្រៀនរបស់លោកបាននិយាយមកកាន់លោកថា៖ «អ្នកតែងតែភូតកុហក ពីព្រោះអ្នកឯងជាជនបរទេស»។
ក្រោយមក ក្នុងវ័យ១៥ឆ្នាំ លោកបានចូលរួមជាមួយក្លឹបកីឡាករទូកអុំរបស់វិទ្យាល័យដែលលោកសិក្សា។ ចំពោះលោក គូរ៉ាគិ រឿងនេះវាមិននៅត្រឹមជាសកម្មភាពហ្វឹកហាត់ក្រោយទំនេរពីការសិក្សានោះទេ។
ស្របពេលដែលក្លឹបកីឡាផ្សេងទៀតមិនទទួលយករូបលោកធ្វើជាសមាជិកពេញសិទ្ធិក្នុងក្រុមដោយសារតែពិការភាពនោះ ក្នុងក្លឹបទូកអុំនេះ លោកអាចប្រកួតប្រជែងជាមួយកីឡាកររូបណាក៏បាន។ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ លោកបានពង្រឹងជំនាញគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីប្រកួតប្រជែងនៅកម្រិតថ្នាក់ជាតិជាមួយសិស្សដែលមានកាយសម្បទាពេញលេញ។
ការលើកច្រវាស្រុះគ្នាជាមួយនឹងកីឡាករអុំទូកផ្សេងទៀតបានជួយលោក គូរ៉ាគិ បំភ្លេចនូវការធ្វើបាបដែលលោកធ្លាប់ជួប និងធ្វើឱ្យលោកកាន់តែមានទំនុកចិត្តលើខ្លួនឯង។
លោកបាននិយាយថា៖ «មិនត្រូវបោះបង់ក្តីសុបិនទេ។ នោះគឺជាអ្វីដែលខ្ញុំបានរៀនសូត្រពីការអុំទូក»។
ការស្វែងរកប្រទេសតំណាងឱ្យ
នៅពេលគណៈកម្មាធិការកីឡាប៉ារ៉ាឡាំពិកអន្តរជាតិប្រកាសថា ការប្រណាំងទូកប៉ារ៉ាឡាំពិកនឹងបង្ហាញមុខលើកដំបូងនៅព្រឹត្តិការណ៍ស៊ីហ្គេមឆ្នាំ២០០៨ ក្នុងទីក្រុងប៉េកាំងនោះ លោក គូរ៉ាគិ ស្ថិតក្នុងវ័យក្មេងនៅឡើយ។
លោកប្តេជ្ញាថា នឹងចូលរួមក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ប្រកួតនេះ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ដោយសារតែលោកមិនទាន់ទទួលបានសញ្ជាតិ វាបានក្លាយជាឧបសគ្គថ្មីមួយទៀតសម្រាប់លោក។ ដោយសង្ឃឹមថា លោកអាចតំណាងឱ្យប្រទេសកម្ពុជា លោក គូរ៉ាគិ បានទៅសាកសួរស្ថានទូតកម្ពុជានៅទីក្រុងតូក្យូ ដោយស្នើឱ្យពួកគេជួយលោកឱ្យទទួលបានសញ្ជាតិជាពលរដ្ឋនៃប្រទេសកំណើតរបស់ឪពុកម្តាយលោក ដែលលោកមិនធ្លាប់បានទៅលេងរហូតមកទល់ពេលនេះ។
លោកបានរំលឹកថា៖ «ខ្ញុំចង់ក្លាយជាអត្តពលិកជម្រើសជាតិកម្ពុជា ដើម្បីប្រកួតប្រជែងជាលក្ខណៈអន្តរជាតិ។ នៅក្នុងវ័យ ២៥ឆ្នាំ មានមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់ម្នាក់បានប្រាប់ខ្ញុំថា ស្ថានទូតមិនអាចជួយខ្ញុំបានទេ ដោយសារតែឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំគឺជាជនភៀសខ្លួនកម្ពុជា»។
អ្នកស្រី មីហូ ជាភរិយារបស់លោក គូរ៉ាគិ និយាយថា អ្នកស្រីរង់ចាំនៅខាងក្រៅស្ថានទូត ដោយរំពឹងថា ស្វាមីរបស់អ្នកស្រី និងលោកឪពុកក្មេក រឿន រឹម នឹងត្រឡប់មកវិញជាមួយនឹងដំណឹងល្អ។
អ្នកស្រី មីហូ បាននិយាយថា៖ «លោកពិតជាខកចិត្ត។ ខ្ញុំមិនអាចស្វែងរកពាក្យអ្វីមកថ្លែងបាន»។
លោកបាក់ទឹកចិត្ត ប៉ុន្តែ ប្តេជ្ញាបន្តការប្រកួតប្រជែង លោក គូរ៉ាគិ សម្រេចចិត្តចូលសញ្ជាតិជប៉ុន ស្របពេលលោកហ្វឹកហាត់តែម្នាក់ឯង ឬជាមួយមិត្តរួមថ្នាក់ចាស់របស់លោក។ កាលពីឆ្នាំ២០១៣ លោកបានក្លាយជាពលរដ្ឋជប៉ុន។ បីឆ្នាំក្រោយមក លោកបានចូលរួមជាមួយក្រុមប្រណាំងទូកប៉ារ៉ាឡាំពិកជម្រើសជាតិជប៉ុន។
ប៉ុន្តែ ដល់ពេលព្រឹត្តិការណ៍ប្រកួតកីឡាប៉ារ៉ាឡាំពិកនៅទីក្រុងរីយ៉ូឆ្នាំ២០១៦នោះ លោក គូរ៉ាគិ បានឈានចូលវ័យ ៣៤ឆ្នាំទៅហើយ ហើយក្រុមរបស់លោកមិនបានជាប់សម្រាប់ការប្រកួតនោះទេ។ លោកក៏សម្រេចចិត្តចូលនិវត្តពីការប្រកួតនៅដើមឆ្នាំ២០១៨ ដោយសារស្ថានភាពជើងឆ្វេងរបស់លោកកាន់តែយ៉ាប់យឺន។
បន្ទាប់ពីការចូលនិវត្តពីកីឡាករប្រណាំងទូក លោកបានបង្កើតក្រុមឯកជនមួយសម្រាប់អ្នកដែលមានពិការភាព។
លោកបាននិយាយអំពីក្រុមរបស់លោកដែលមានកីឡាករអុំទូកប្រហែល ៣០នាក់ថា៖ «ខ្ញុំចង់បង្កើតបរិយាកាស ទីដែលគ្រប់គ្នាពេញចិត្តនឹងភាពសម្បូរបែប ហើយនរណាក៏អាចធ្វើបាន»។
លោក ជុន កាស្តូ្រ ជាសមាជិកក្នុងក្រុមអុំទូករបស់លោក គូរ៉ាគិ និយាយថា លោក គូរ៉ាគិ គឺជាគ្រូបង្វឹកដ៏ល្អ ដែលយល់ពីអារម្មណ៍ក្រុមមនុស្សដែលគេមិនសូវឱ្យតម្លៃ។
លោក កាស្ត្រូ បាននិយាយអំពីគ្រូបង្វឹករូបនេះថា៖ «លោក គូរ៉ាគិ មើលទៅហាក់ដូចជាកាច ប៉ុន្តែ ទឹកចិត្តរបស់គាត់ល្អណាស់»។
កាលពីដើមឆ្នាំនេះ អ្នកអុំទូក ៦រូបផ្សេងទៀតនៃក្រុមរបស់លោក គូរ៉ាគិ បានហ្វឹកហាត់ត្រៀមសម្រាប់ការប្រកួតប៉ារ៉ាឡាំពិកឆ្នាំ២០២០ ក្នុងទីក្រុងតូក្យូ ដែលគ្រោងចាប់ផ្តើមនៅខែសីហាខាងមុខនេះ។
ប៉ុន្តែ កាលពីសប្តាហ៍មុន ស្របពេលករណីឆ្លងជំងឺកូវីដ១៩បន្តកើនឡើងចំពេលមានការរីករាលទូទាំងពិភពលោក ប្រទេសជប៉ុន និងគណៈកម្មាធិការអន្តរជាតិរៀបចំការប្រកួតកីឡាប៉ារ៉ាឡាំពិក បានប្រកាសថា ការប្រកួតប៉ារ៉ាឡាំពិកឆ្នាំ២០២០ នឹងត្រូវពន្យារពេលដល់ឆ្នាំក្រោយ។
បន្ទាប់ពីសម្រេចចិត្តពន្យារព្រឹត្តិការណ៍ប្រកួតកីឡានេះ និងមានដំណើរការជ្រើសរើសឡើងវិញហើយថា តើនរណានឹងមានសិទ្ធិចូលរួមប្រកួតនៅមិនទាន់ច្បាស់នៅឡើយទេ។ លោក គូរ៉ាគិ និយាយថា លោកចង់ឱ្យកីឡាករទូកអុំរបស់លោកនៅរក្សាភាពវិជ្ជមាន និងបោះជំហានឆ្ពោះទៅរកគោលដៅរបស់ខ្លួនដូចរូបលោកធ្លាប់ធ្វើកន្លងមក។
គ្រូបង្វឹករូបនេះនិយាយថា៖ «ពួកគេប្រាកដជាមានអារម្មណ៍ខូចចិត្ត ប៉ុន្តែ ពួកគេត្រូវតែរក្សាស្មារតី និងកម្លាំងកាយសម្រាប់ការប្រកួតឆ្នាំក្រោយ»។
មុនពេលកម្មវិធីប្រកួតប៉ារ៉ាឡាំពិកក្រុងតូក្យូត្រូវបានផ្អាក លោក គូរ៉ាគិ បានកំណត់គោលដៅផ្ទាល់ខ្លួននៅក្រៅសង្វៀនប្រកួតអុំទូកនេះរួចហើយ គឺការស្វែងយល់ឱ្យបានច្រើនជាងនេះអំពីឫសគល់ប្រជាជនកម្ពុជា និងចែករំលែកជាមួយកូនៗទាំងបីរបស់លោក។
លោកនិយាយថា៖ «ខ្ញុំចង់ទៅលេងប្រទេសកម្ពុជាជាមួយកូនៗរបស់ខ្ញុំ ហើយប្រាប់ពួកគេថា នេះគឺជាប្រទេសកំណើតរបស់ពុក»៕
