អ្នកយកព័ត៌មានទាំងពីរនៅក្នុងអត្ថបទនេះ បានធ្វើការនៅតាមស្ថាប័នសារព័ត៌មានជាច្រើននៅកម្ពុជា។ សម្រាប់ការប្រារព្ធទិវាសិទ្ធិនារីអន្តរជាតិនាថ្ងៃចន្ទនេះ យើងបានប្រមូលបទពិសោធន៍និងទស្សនៈរបស់ស្ត្រីនិងបុរសជាច្រើននៅក្នុងបន្ទប់ព័ត៌មាន ដើម្បីបើកកិច្ចពិភាក្សាអំពីសមធម៌ក្នុងវិស័យសារព័ត៌មាន។ សព្វនាម«ខ្ញុំ» ត្រូវបានប្រើដើម្បីបញ្ជាក់អំពីរឿងរ៉ាវដែលអ្នកសរសេរទាំងពីរបានឆ្លងកាត់ដោយផ្ទាល់។
ខ្ញុំគឺជាសមាជិកម្នាក់ក្នុងចំណោមសមាជិកស្ថាបនិកនៃសម្ព័ន្ធអ្នកសារព័ត៌មានកម្ពុជា (Camboja) ដែលជាសហជីពអ្នកសារព័ត៌មានឯករាជ្យថ្មី។ ដូច្នេះ ខ្ញុំត្រូវបានគេស្នើសុំឱ្យនិយាយអំពីបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំក្នុងនាមជាអ្នកសារព័ត៌មានជាស្ត្រី និងជំរុញទឹកចិត្តដល់ស្ត្រីវ័យក្មេងនៅកម្ពុជា។ ក្នុងនាមជាសកម្មជនសិទ្ធិការងារដែលប្រែក្លាយជាអ្នកសារព័ត៌មានអាជីពម្នាក់ ខ្ញុំត្រូវបានគេប្រាប់ថា ខ្ញុំអាចចែករំលែកបទពិសោធន៍ទូទៅរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងវិស័យសារព័ត៌មាន ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចរិះគន់អង្គការដែលខ្ញុំបានផ្តួចផ្តើមបង្កើតនោះទេ។
តើនោះមិនមែនជាចំណុចបញ្ហានៃវិស័យសារព័ត៌មានទេ? ៖ ការចង្អុលបង្ហាញបញ្ហានានានៅអង្គការមួយដើម្បីឱ្យវាប្រសើរឡើង ជាពិសេសនៅពេលដែលអង្គការនេះបានឃើញសមាជិកស្ថាបនិកស្ត្រី៣នាក់ ក្នុងចំណោម៥នាក់ ដើរចេញពីក្រុមប្រឹក្សាភិបាលក្នុងរយៈពេលពីរឆ្នាំរបស់ខ្លួន។
ខ្ញុំបានសរសេរតបទៅអ្នកសម្របសម្រួលវិញថា៖ «ប្រសិនបើបញ្ហាមិនត្រូវបានពិភាក្សាយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ និងមិនត្រូវបានដោះស្រាយ ហើយមនុស្សគ្រប់គ្នាមិនអើពើនឹងបញ្ហានេះ តើអ្នករំពឹងថានឹងដោះស្រាយបញ្ហានេះ ហើយជំរុញ [ឱ្យស្ត្រី] ចូលរួមយ៉ាងដូចម្តេច»។
យើងដែលជាអ្នកនិពន្ធអត្ថបទនេះ ដែលជាអ្នករាយការណ៍ឱ្យ VOD ជាញឹកញាប់បានឃើញថា យើងកំពុងនិយាយអំពីការយាយីនិងភាពអយុត្តិធម៌ដែលយើងបានឮពីមិត្តរួមការងារជាស្ត្រី ឬ ប្រឈមមុខនឹងបញ្ហានេះដោយផ្ទាល់ អំឡុងពេលដែលយើងកំពុងជិះរ៉ឺម៉កកង់បីចេញមករាយការណ៍អំពី «បញ្ហាស្ត្រី» រឿងរ៉ាវអំពីកម្មករកាត់ដេរ និងការពពោះជំនួសដើម្បីបានប្រាក់ ជាដើម។
មិនថាទំនាស់បន្តិចបន្តួច វាជាវប្បធម៌ក្នុងបន្ទប់ព័ត៌មាន ហើយបញ្ហាតូចតាចទាំងនោះនឹងមិនត្រូវបានដឹងឡើយ ហើយអ្នកប្រព្រឹត្តមិនត្រូវផ្តន្ទាទោសតាមច្បាប់ទេ វាមិនអាចជួយជនរងគ្រោះណាម្នាក់បានទេ ប្រសិនបើយើងមិនបានលើកបញ្ហាទាំងនោះមកពិភាក្សា ហើយក៏នឹងគ្មានការរាយការណ៍ពីបញ្ហាទាំងនេះដែរ។ ដូច្នេះយើងបានសួរមិត្តរួមការងារផ្សេងទៀតនៅក្នុងវិស័យរបស់យើងអំពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់របស់ពួកគេ។
កញ្ញា ប៉ាង សុខខេង បានទទួលការងារជាអ្នកសារព័ត៌មានក្រៅម៉ោងជាច្រើន នៅពេលដែលនាងបញ្ចប់បរិញ្ញាបត្រផ្នែកទំនាក់ទំនងនៅសាកលវិទ្យាល័យបញ្ញាសាស្រ្ត ហើយនាងបានចូលទៅធ្វើការនៅបន្ទប់ព័ត៌មានដែលបុគ្គលិកភាគច្រើនជាបុរស។ នាងលើកឡើងថា ភាគច្រើនអតីតមិត្តរួមការងាររបស់នាងមានចិត្តល្អនិងជួយជ្រោមជ្រែង ប៉ុន្តែនាងតែងតែកត់សម្គាល់ឃើញថារាល់ការប្រាស្រ័យទាក់ទងពាក្យសម្ដីគឺពួកគេប្រើសំឡេងឮៗជាមួយស្រ្តី។
ការប្រឈមនេះ គឺផ្តើមពីប្រភពព័ត៌មាន។ សុខខេង និយាយថា ខ្លួនត្រូវទូរសព្ទទៅមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលជាញឹកញយពេលធ្វើការនៅវិទ្យុវាយោFM ហើយពេលខ្លះពួកគាត់មានការគួរសម ខ្លះបាននិយាយជាមួយនាងដោយសំឡេងខ្លាំង ហើយចោទសួរថានាងធ្វើការនៅកន្លែងណាទោះបីជានាងបានប្រាប់ពួកគេរួចហើយ។
ប៉ុន្តែពេលខ្លះនាងបានកត់សម្គាល់សំឡេងខ្លាំងៗរបស់មិត្តរួមការងារនាងផងដែរ ធ្វើឱ្យសំឡេងរបស់នាងមានការរអាក់រអួលពេលកំពុងអានការចាក់ផ្សាយវិទ្យុប្រចាំថ្ងៃ។
សុខខេង បានផ្តល់គំនិតរបស់នាងចំពោះការដំឡើងសំឡេងរបស់ពួកគេថា៖ «ពេលខ្លះខ្ញុំគិតថា ជាមួយបុរសវាជាធម្មជាតិរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែពេលខ្លះខ្ញុំគិតថាពួកគេអាចគ្រប់គ្រងវាបាន។ ពេលខ្លះប្រសិនបើពួកគេប្រើពាក្យអវិជ្ជមានមកលើយើង [ស្ត្រី] វាប៉ះពាល់ដល់អារម្មណ៍របស់ យើង។ សំឡេងរបស់ពួកគេធ្វើឱ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងទន់ខ្សោយ យើងអាក្រក់ យើងបានធ្វើអ្វីដែលមិនល្អ»។
នៅពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្វើការហាត់ការងារលើកដំបូងនៅសារព័ត៌មានខេមបូឌាដេលី កាលពីជាង៤ឆ្នាំមុន ហើយខ្ញុំផ្ទាល់ដែលជាអ្នកសរសេរអត្ថបទនេះ មានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំពិតជាមានសំណាងដែលបានដើរចូលក្នុងបន្ទប់ព័ត៌មានដែលមានតុល្យភាពចំពោះបុរសនិងស្ត្រី។ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏បានយល់ដឹងថា វាមិនគ្រប់គ្រាន់ទេក្នុងការដែលការមានសមាមាត្រនៃចំនួនបុរសនិងស្ត្រី។ ខ្ញុំបានស្និទ្ធជាមួយអ្នកកែសម្រួលព័ត៌មានម្នាក់ ហើយក្រោយមកក៏ដឹងថាគាត់បានមើលងាយមិត្តរួមការងារជាស្ត្រីម្នាក់ផ្សេងទៀត ដែលហួសពី“ការរិះគន់”លើស្តង់ដារនៃការងាររបស់ពួកគេ។
មិត្តរួមការងារតែងតែចេញទៅផឹកស្រាជាក្រុមតូចៗ ហើយទោះបីជាខ្ញុំចូលចិត្តចេញទៅក្រៅក៏ដោយ ខ្ញុំច្រើនតែមានអារម្មណ៍មិនស្រួលក្នុងការជួបជុំញ៉ាំអីជាមួយពួកគេ ជាពិសេសក្នុងនាមជាយុវតីវ័យ ២២ឆ្នាំ ដែលទើបនឹងមកដល់ប្រទេសកម្ពុជា។ ដោយមានអារម្មណ៍ថាឯកា ខ្ញុំបានទាក់ទងជាមួយមិត្តរួមការងារម្នាក់នៅក្នុងកម្មវិធីមួយ ហើយទោះបីជាបន្ទាប់មកខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនស្រួលចិត្ត ហើយក៏បានសុំឱ្យគាត់ឈប់ គាត់នៅតែបន្ត។ ទោះបីខ្ញុំមកពីប្រទេសមួយដែលការសន្ទនាជុំវិញសិទ្ធិនិងការយល់ព្រមជាទូទៅរបស់ស្ត្រីមានការជឿនលឿនជាងមុន ខ្ញុំក៏មិនបន្ទោសអ្នកដែលមិនគោរពសន្យាដែរ តែខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំបាននាំទុក្ខដល់ខ្លួនឯងដែលបានយល់ព្រមពីដំបូង។
ខ្ញុំគ្រាន់តែដឹងថាបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំគ្រាន់តែជារឿងកើតឡើងធម្មតា នៅពេលខ្ញុំស្នាក់នៅរាជធានីភ្នំពេញមួយរយៈ និងជួបអ្នកកាសែតជាស្ត្រីដទៃទៀត។ ហើយខ្ញុំក៏បានឃើញថា ក្នុងនាមជាអ្នកកាសែតជនជាតិអាមេរិកស្បែកសម្នាក់ ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិលើសមិត្តភក្ដិជនជាតិខ្មែររបស់ខ្ញុំ ដែលហាក់ដូចជាទទួលរងសម្ពាធ និងការយាយីពីសំណាក់អ្នកនៅខាងក្នុងនិងខាងក្រៅបន្ទប់ព័ត៌មាន។
នៅពេលចាប់ផ្តើមអាជីពការងាររយៈពេល៧ឆ្នាំរបស់នាងក្នុងវិស័យសារព័ត៌មាន អ្នកនាង ថាន រស្មី បាននិយាយថា នាងមានអារម្មណ៍ថា មានសម្ពាធយ៉ាងខ្លាំងពីក្រុមគ្រួសាររបស់នាងដែលជាបទពិសោធន៍ទូទៅក្នុងចំណោមអ្នកយកព័ត៌មានជាស្ត្រី។ នាងនិយាយថា ពួកគេធ្លាប់យំនៅពេលយប់ជ្រៅ ដោយបារម្ភពីការងារពីមុនរបស់នាងនៅវិទ្យុវាយោ ហើយបន្ទាប់មកនៅសារព័ត៌មានថ្មីៗ។
នាងនិយាយថា៖ «ខ្ញុំបានធ្វើការជាអ្នកសារព័ត៌មានអស់រយៈពេលមួយឆ្នាំ មុនពេលដែលខ្ញុំបានប្រាប់ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ។ ពួកគាត់មិនបានគាំទ្រវាទាល់តែសោះ។ ពួកគាត់មិនយល់ព្រមឱ្យខ្ញុំធ្វើការលើបញ្ហាប៉ះពាល់នោះទេ។»
ឥលូវនេះខ្ញុំបានក្លាយទៅជាអ្នកយកព័ត៌មាននៅ Fresh News ដែលជាបណ្តាញព័ត៌មានដែលរៀបចំដោយរដ្ឋាភិបាល។ រស្មី និយាយថា ឪពុកម្តាយរបស់នាងមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយ ពីព្រោះវាជាជម្រើសអាជីពដែលមានសុវត្ថិភាពជាងមុន។ នាងបន្ថែមថា នាងមានអារម្មណ៍ថា ត្រូវបានការទទួលស្គាល់ដោយក្រុមអ្នកពិនិត្យនិងកែសម្រួលព័ត៌មានប្រុសទាំងអស់ ហើយពួកគេគោរពនាងយ៉ាងល្អ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលនាងជួបអ្នកកាសែតស្រីផ្សេងៗ ពួកគេប្រាប់នាងអំពីបញ្ហាដែលពួកគេប្រឈមមុខក្នុងការងាររបស់ពួកគេដដែល។
ក្នុងនាមជាអ្នកយកព័ត៌មានខ្មែរម្នាក់ (អ្នកសរសេរអត្ថបទនេះ) ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមអាជីពជាអ្នកសារព័ត៌មាននៅកាសែតភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍ រហូតដល់ស្ថាប័ននេះត្រូវបានគេលក់បន្តនៅឆ្នាំ២០១៨។
សូម្បីតែមុនពេលដែលមានផ្លាស់ប្តូរការគ្រប់គ្រងក៏ដោយ ក៏បន្ទប់សារព័ត៌មាននៅតែត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយបុរស ហើយក៏មិនចំណាត់ការអ្វីដែរបន្ទាប់ពីមានមិត្តរួមការងារបុរសម្នាក់បានធ្វើការបៀតបៀនមិត្តរួមការងារជាស្ត្រី។ នៅពេលមួយ មិត្តរួមការងារប្រុសម្នាក់បានព្យាយាមផ្តេកក្បាលគាត់លើដើមទ្រូងខ្ញុំ ខ្ញុំបានស្រែកដាក់គាត់ថា «ខ្ញុំនឹងដាល់មុខអ្នក ហើយប្តឹងអ្នកដាក់គុក!» បើអ្នកហ៊ានប៉ះខ្ញុំ។
និពន្ធនាយកក៏បានដើរចេញមក បន្ទាប់ពីគាត់បានឮសំឡេងខ្ញុំស្រែកឮៗ រួចហើយខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ពីអ្វីដែលបានកើតឡើង៖ «ខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនស្រួលក្នុងខ្លួននៅពេលធ្វើការនៅកន្លែងដែលមានការបៀតបៀន តែគាត់ក៏ដើរចេញដោយគ្មានសួរអីមួយម៉ាត់។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានរកឃើញថា មិត្តរួមការងារដដែលនោះបានធ្វើការបៀតបៀនអ្នកហាត់ការជាស្ត្រី ហើយអ្នកហាត់ការម្នាក់បានរាយការណ៍មកគាត់ [និពន្ធនាយក] បន្ទាប់ពីគាត់ [សហការីបុរស] ដដែល បានថើបក្បាលរបស់នាង ប៉ុន្តែគាត់ [បុរសប្រព្រឹត្ត] នៅតែត្រូវបានការពារដោយរឹងមាំនិងដោយគ្មានការព្រមាន ឬការដាក់ទណ្ឌកម្មណាមួយឡើយ។»
កញ្ញា ខេមា បានចូលរួមកម្មវិធីបណ្តុះបណ្តាលរបស់មជ្ឈមណ្ឌលកម្ពុជាដើម្បីប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយឯករាជ្យ ដោយសង្ឃឹមថានឹងចូលក្នុងវិស័យសារព័ត៌មាន ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគាត់ត្រូវបានគេជ្រើសរើសឱ្យធ្វើការជាមួយអ្នកកាសែតអាជីពលើរឿងមួយនៅកោះកុង នាងបានទទួលរងសម្ពាធពីអ្នកដឹកនាំឱ្យផឹកស្រាទាំងដែលបានបានបដិសេធ។
អ្នកណែនាំបានប្រាប់នាងថា៖ «ប្រសិនបើអ្នកចង់មានការងារល្អ អ្នកត្រូវតែរៀនផឹក! ប្រសិនបើអ្នកមិនផឹក វាមានន័យថា អ្នកមិនគោរពខ្ញុំទេ!»
ស្ត្រីវ័យក្មេងរូបនេះបានសរសេរប្លក់មួយអំពីបទពិសោធន៍របស់នាង ហើយអ្នកគ្រប់គ្រងខ្លះនៃកម្មវិធីបណ្តុះបណ្តាលនេះ បានបង្កើតច្បាប់ផ្លូវការបន្ថែមទៀតសម្រាប់ការប្រឹក្សាយោបល់ជាមួយអ្នកសារព័ត៌មានដែលចូលរួម។ ប៉ុន្តែស្ត្រីរូបនេះនិយាយថា នាងខកចិត្តដែលអ្នកដឹកនាំកម្មវិធីមិនយកចិត្តទុកដាក់លើកង្វល់របស់នាង។
នាងបាននិយាយថា៖ «នៅពេល[បន្ទប់ព័ត៌មានអះអាង]ពួកគេត្រូវការស្ត្រីធ្វើការជាមួយ ប៉ុន្តែពួកគេមិនគោរពស្ត្រី តើពួកគេចង់មានន័យថាមេច?»
មិនត្រឹមតែអ្នកសារព័ត៌មានកម្ពុជាវ័យក្មេងប៉ុណ្ណោះទេដែលមានអារម្មណ៍ថាបញ្ហាពួកគេមិនត្រូវបានដោះស្រាយ។
អ្នកនាង April Reposar អ្នកកាសែតជនជាតិហ្វីលីពីន ដែលបានរស់នៅប្រទេសកម្ពុជាក្នុងឆ្នាំ ២០១៩ បានចាកចេញពីការងាររបស់នាងនៅចុងឆ្នាំនោះ ដោយដំបូងនិយាយថា នាងចាកចេញដោយហេតុផលផ្ទាល់ខ្លួន។ នៅពេលនាងត្រឡប់ទៅប្រទេសហ្វីលីពីនវិញ នាងបានប្រកាសជាសាធារណៈថានាងត្រូវបានអ្នកបោះពុម្ពផ្សាយ T. Mohan ធ្វើការយាយីផ្លូវភេទ និងបានដាក់ពាក្យបណ្ដឹងទៅសាលាដំបូងរាជធានីភ្នំពេញ ហើយករណីនេះនៅតែត្រូវបានចៅក្រមស៊ើបសួរពិចារណានៅឡើយ។ លោក Mohan បានបដិសេធការចោទប្រកាន់នេះ។
នាងបានបដិសេធសំណើរបស់គាត់នៅពេលនោះ ហើយថតសារ WhatsApp ទុកជាភស្តុតាងគាំទ្រលើបណ្ដឹងរបស់នាង ប៉ុន្តែនាងប្រាប់ថា នាងភ័យខ្លាចពេលដែលនាងរាយការណ៍អំពីរឿងនេះអំឡុងពេលរស់នៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ឬសូម្បីតែប្រាប់គ្រួសារនាងឬមិត្តរួមការងារអំពីស្ថានភាពនេះ។
នាងនិយាយដោយរំឭកពីពេលវេលាដែលនាងចំណាយនៅក្នុងបន្ទប់ព័ត៌មានរបស់កាសែតខ្មែរថាមស៍ ថា៖ «វាដូចជាខ្ញុំត្រូវបានគេច្របាច់ក មិនអាចបញ្ចេញសំឡេងនៅកន្លែងដែលខ្ញុំដឹងថាគ្មាននរណាម្នាក់អាចជួយខ្ញុំបានទេ។ អ្នកខ្លះបានផ្តល់ការគាំទ្រ ប៉ុន្តែពួកគេមិនដែលជួយខ្ញុំទេ។ យើងត្រូវទទួលស្គាល់ថា ប្រទេសមួយចំនួនមិនដែលចាត់ទុកថាការយាយីផ្លូវភេទជាបញ្ហាដែលត្រូវយកចិត្តទុកដាក់នោះទេ ព្រោះវាមិនមែនជាឧក្រិដ្ឋកម្មហិង្សា ឬដរាបណាជនរងគ្រោះមិនបានស្លាប់នោះ វាមិនត្រូវការការយល់ដឹងច្រើនទេ។»
ទោះបីជាពេលនេះនាងបានវិលត្រឡប់ទៅប្រទេសហ្វីលីពីនវិញ ហើយកំពុងសិក្សាមុខវិជ្ជាច្បាប់ក៏ដោយ នាងនិយាយថា ករណីនេះបានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងទៅលើជីវិតនិងសុខភាពផ្លូវចិត្តរបស់នាង។ នាងត្រូវតែលុបគណនីបណ្តាញសង្គមរបស់នាង តែនាងនៅតែព្រួយបារម្ភចំពោះកូនៗរបស់នាងដែលត្រូវបានអ្នកលេងអ៊ីនធឺណិតតាមដានករណីនេះ បន្ទាប់ពីនាងបានតវ៉ាជាសាធារណៈ។
អ្នកនាង កាន់ វិច្ឆិកា បានធ្វើការខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីពិភាក្សាអំពីបទពិសោធន៍របស់នាងក្នុងនាមជាអ្នកកាសែតឯករាជ្យជាន់ខ្ពស់ជាមួយស្ត្រីវ័យក្មេងដែលចាប់អារម្មណ៍នឹងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ។
នាងប្រាប់ពួកគេថា នាងត្រូវបានគេធ្វើទុក្ខបុកម្នេញជាញឹកញាប់ពីសំណាក់មន្រ្តីរដ្ឋាភិបាលនិងអ្នកប្រើប្រាស់បណ្តាញសង្គម ចំពោះការបញ្ចេញមតិនិងសំណួរសម្ភាសន៍របស់នាង។ ប៉ុន្តែក្នុងរឿងពីរដាច់ដោយឡែកពីគ្នា នាងត្រូវបានមិត្តរួមការងារពីរនាក់បៀតបៀនផ្លូវភេទ។ នាងនិយាយថា នាងមានការការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះអាកប្បកិរិយារបស់មិត្តក្នុងក្រុមរបស់នាង។ នាងបានដាក់ពាក្យបណ្តឹងថ្មីៗបំផុតចំពោះហេតុការណ៍ដែលបានកើតឡើងរវាងឆ្នាំ២០១៩ និងឆ្នាំ២០២០ ប៉ុន្តែនាងនិយាយថា នៅចុងបញ្ចប់នាងមានអារម្មណ៍ដូចជាក្លាយជា«ជនរងគ្រោះទ្វេដង»។
នាងបាននិយាយថា៖ «សំណួរដែលពួកគេសួរខ្ញុំ វាសំដៅទៅលើថា តើខ្ញុំជាស្ត្រីអាក្រក់ម្នាក់ដែល [កំពុងព្យាយាម] រកចំណុចដើម្បីចោទប្រកាន់បុរសនោះ។ វាអយុត្តិធម៌ណាស់។ សំណួរទាំងនោះច្រើនតែចោទខ្ញុំជំនួសវិញ»។
វិច្ឆិកា និយាយថា នៅទីបំផុតនាងបានទទួលលិខិតពីគណៈកម្មាធិការស៊ើបអង្កេតដោយនិយាយថា ពួកគេមិនអាចផ្តល់ដំណោះស្រាយបានទេ។ នាងបានធ្វើការកត់ត្រានៅក្នុងដំណើរការទាំងមូល ហើយនាងកំពុងគិតអំពីការសរសេរអត្ថបទឬសៀវភៅអំពីបញ្ហានេះ ក្នុងចំណោមបញ្ហាប្រឈមរបស់នាងក្នុងនាមជាអ្នកសារព័ត៌មានស្ត្រី។
នាងបន្តថា៖ «ប្រសិនបើពួកគេនៅស្ងៀម ខ្ញុំគិតថា អ្នកសារព័ត៌មានស្ត្រីជាច្រើននឹងប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាដូចខ្ញុំដែរ ប្រហែលជាបោះបង់ចោលការងារឬចាកចេញពីការងាររបស់ពួកគេប៉ុន្តែសម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងនៅតែតស៊ូ។ ប្រហែលជានៅពេលដែលខ្ញុំនិយាយជាសាធារណៈ ករណីបៀតបៀនទាំងនោះអាចត្រូវបានកាត់បន្ថយឬថយចុះ នោះគឺជាអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបាន។»
លោក ស៊ុន សុខេន និពន្ធនាយក VOD បានប្រាប់យើងថា អង្គការនេះនៅមាន (ក្រុមប្រឹក្សាត្រួតពិនិត្យយេនឌ័រ) ដែលមានការបណ្តុះបណ្តាល ដើម្បីឆ្លើយតបទៅនឹងបញ្ហានានានៅក្នុងបន្ទប់ព័ត៌មាន។
គាត់និយាយថា ពេលខ្លះគាត់ឮមិត្តរួមការងារប្រើពាក្យពេចន៍មិនសមរម្យជាទូទៅ ដូចជាលេងសើចក្នុងចំណោមមិត្តភក្តិ ហើយគាត់ណែនាំពួកគេកុំឱ្យលេងសើចបែបនេះ ព្រោះពួកគេមិនដឹងថា តើវានឹងជះឥទ្ធិពលដល់បុគ្គលិកផ្សេងទៀតយ៉ាងដូចម្តេចឡើយ។
លោកបាននិយាយថា លោកពិតជាចង់ថែមបុគ្គលិកស្ត្រីបន្ថែមទៀតសម្រាប់ព័ត៌មានឌីជីថល ដែលភាគច្រើនសុទ្ធតែជាបុរស ក្រៅពីនេះ មានតែស្ត្រីដែលរួមមានអ្នកយកព័ត៌មានម្នាក់, អ្នកកែសម្រួលម្នាក់, និងអ្នកពិគ្រោះយោបល់ក្រៅម៉ោង ដែលជាសហអ្នកនិពន្ធអត្ថបទនេះ។
លោកបាននិយាយថា លោកបានដាក់ការផ្សព្វផ្សាយជាក់លាក់ក្នុងគោលបំណងផ្ដល់ឱកាសដល់អ្នកសារព័ត៌មានជាស្ត្រី ហើយក៏បានជ្រើសរើសអ្នកកែសម្រួលជាស្រ្ដីៗឱ្យចូលរួម ប៉ុន្តែលោកមានអារម្មណ៍ថា មានសម្ពាធគ្រួសារនិងហិរញ្ញវត្ថុ រារាំងស្ត្រីមិនឱ្យចូលរួមក្នុងបន្ទប់ព័ត៌មាន។
នៅពេលយើងសួរថា តើមានអ្វីទៀតដែលអាចធ្វើបានដើម្បីថ្លឹងថ្លែងបុគ្គលិកនោះ សុខេននិយាយថា គាត់មិនច្បាស់ទេ។
«និយាយតាមត្រង់ទៅ ខ្ញុំមិនសូវស្គាល់អ្នកកាសែតស្រីច្រើនទេ។ ខ្ញុំបានស្នើឱ្យអ្នកស្រី ធារី [និពន្ធនាយក VOD អ្នកស្រី ពេជ្រ សុធារី] ឱ្យគាត់ជួយទាក់ទងទៅមិត្តរួមការងារជាស្ត្រីដែលជិតស្និទ្ធនឹងគាត់ ដើម្បីឱ្យមកដាក់ពាក្យសុំ[ការងារ] ប៉ុន្តែនៅចុងក្រោយ យើងមិនបានឃើញពាក្យសុំ[ការងារ]របស់ពួកគេទេ។»
ទាំងនេះគឺជាជំហានវិជ្ជមាន ប៉ុន្តែវាមិនសូវជាល្អប៉ុន្មានទេ ប្រសិនបើយើងមិនសួរអ្នកហាត់ការនិងអ្នកយកព័ត៌មាន ជាពិសេសស្ត្រី ថាតើយើងអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះដើម្បីឱ្យបទពិសោធន៍របស់ពួកគេប្រសើរឡើង។
កញ្ញា គង់ មេត្តា អ្នកសារព័ត៌មានឯករាជ្យម្នាក់ដែលផ្តោតលើការជួញដូរសិទ្ធិមនុស្សនិងបញ្ហាសង្គម បាននិយាយថា វាមានសារៈសំខាន់ណាស់ដែលមានតំណាងបុរសនិងស្ត្រីដែលមានភាពស្មើគ្នានៅក្នុងបន្ទប់ព័ត៌មាន ព្រោះថា ស្ត្រីផ្តល់នូវទស្សនវិស័យខុសគ្នា ហើយពេលខ្លះស្ត្រីរងគ្រោះមានអារម្មណ៍ងាយស្រួលក្នុងការនិយាយជាមួយស្ត្រីផ្សេងទៀតឬស្ត្រីអ្នកសម្ភាសន៍។ បទពិសោធន៍វិជ្ជាជីវៈ ត្រូវបានលើកឡើងជាហេតុផលសម្រាប់ការជ្រើសរើសមិនឱ្យជួលអ្នកយកព័ត៌មានស្ត្រី ប៉ុន្តែ មេត្តា បាននិយាយថា នាងមានអារម្មណ៍ថា នាងអាចសម្របខ្លួនបាន។
ប្រសិនបើ [បន្ទប់ព័ត៌មាន] ជឿថា ពួកគេបានរកឃើញស្ត្រីជាអ្នកយកព័ត៌មាន ប៉ុន្តែនាងមិនមានលក្ខណៈសម្បតិ្តគ្រប់គ្រាន់ទេ ពួកគេគួរតែធ្វើអ្វីខ្លះអំពី [តម្រូវការលក្ខណៈសម្បត្តិ] នោះ។
ប្រសិនបើការតំណាងរបស់ស្ត្រីនៅក្នុងបន្ទប់ព័ត៌មាន គឺជាប្រធានបទដែលពិបាកក្នុងការពិភាក្សា វារឹតតែពិបាកក្នុងការយករឿងអ្នកស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាមកនិយាយ។ ខ្ញុំដែលជាអ្នកកាសែតបរទេស ដឹងថា ស្ទើរតែគ្មានជនជាតិខ្មែរម្នាក់ណាសោះធ្លាប់ឃើញអ្នករួមការងារម្នាក់និយាយលេងសើចធម្មតាជាមួយមិត្តរួមការងារ។ ពួកគេគ្រាន់តែពន្យល់ខ្ញុំនៅពេលក្រោយថា មិត្តរួមការងារកំពុងតែលេងសើច និងធ្វើការសន្មតអំពីភេទរបស់បុគ្គលនោះ។ ជាទូទៅប្រជាជនកម្ពុជា និយាយលេងសើចអំពីការស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នាភ្ជាប់ជាមួយពាក្យបង្អាប់បន្ថោក ហើយបុគ្គលម្នាក់នោះពន្យល់ថា ពួកគេស៊ូទ្រាំការលេងសើចនេះជាញឹកញាប់ទាំងក្នុងនិងក្រៅបន្ទប់ព័ត៌មាន។
ដូច្នេះយើងដែលជាសហនិពន្ធនៃអត្ថបទនេះ ពិតជាចង់បំផុសទឹកចិត្តស្ត្រីឱ្យចូលរួមក្នុងវគ្គបណ្តុះបណ្តាល និងដាក់ពាក្យការងារនៅក្នុងបន្ទប់ព័ត៌មានមួយ ព្រោះមានឱកាសជាច្រើននៅទីនោះ។ ប៉ុន្តែយើងក៏ចង់ឃើញនិពន្ធនាយកទាំងបុរសទាំងស្ត្រី និងអ្នកយកព័ត៌មាន ឆ្លៀតយកឱកាស ដើម្បីប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាការយាយីនិងការរើសអើងដែលអាចកើតឡើងនៅក្នុងបន្ទប់ព័ត៌មាន ដូចជាពួកគេប្រឈមមុខនឹងការងាររាល់ថ្ងៃរបស់ពួកគេផងដែរ៕
