នាព្រឹកថ្ងៃទី៨ ខែតុលា កម្មករក្រុមហ៊ុន ស៊ីនទ្រី ជាច្រើនរយនាក់ បានបន្តធ្វើកូដកម្មមិនធ្វើការប្រមូលសំរាម ដោយជួបជុំគ្នានៅខាងក្នុងនិងក្រៅបរិវេណយានដ្ឋានរបស់ក្រុមហ៊ុន ឋិតនៅក្នុងខណ្ឌដង្កោ រាជធានីភ្នំពេញ មុនពេលពួកគាត់យល់ព្រមចូលធ្វើការងារវិញនាថ្ងៃទី១៥ ខែតុលា។
កម្មករខ្លះអង្គុយ ខ្លះឈរ ក្នុងសម្លៀកបំពាក់អាវកាក់ពណ៌លឿងរបស់ក្រុមហ៊ុន ស៊ីនទ្រី ខណៈអ្នកខ្លះពាក់អាវយឺតនិងខ្លះទៀតស្លៀកពាក់ធម្មតា ប៉ុន្តែយ៉ាងណា ពួកគាត់ទាំងអស់មើលទៅស្អាតបាតខុសពីថ្ងៃធ្វើការធម្មតាច្រើន។ ពួកគាត់បានប្រមូលផ្តុំគ្នាដើម្បីពិភាក្សាអំពីបញ្ហាវិវាទការងារដែលកំពុងកើតឡើង។
ចាប់ពីថ្ងៃទី២ ខែតុលា រហូតដល់ថ្ងៃទី១៤ ខែតុលា កម្មករជាង២ ០០០នាក់បានធ្វើកូដកម្ម ទាមទារប្រាក់ដំណាច់អតីតភាពការងារនិងប្រាក់អត្ថប្រយោជន៍ផ្សេងៗទៀតរបស់ពួកគាត់ មុនពេលក្រុមហ៊ុនប្រមូលសំរាមនេះរុះរើរចនាសម្ព័ន្ធគ្រប់គ្រងសំណល់ដើម្បីបែងចែកសិទ្ធិទៅដល់ក្រុមហ៊ុនថ្មី។ ពួកគាត់បារម្ភថា នៅពេលពួកគាត់ត្រូវបានបែងចែកទៅធ្វើការនៅក្រុមហ៊ុនថ្មីចំនួន៣ ប្រាក់អត្ថប្រយោជន៍ដែលពួកគាត់ត្រូវបានសន្សំបន្តិចម្តងៗអំឡុងពេលធ្វើការអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមក នឹងត្រូវបាត់បង់។
អ្នកយកព័ត៌មាន វីអូឌី បាននិយាយជាមួយកម្មករទទួលខុសត្រូវប្រមូលសំរាមមួយចំនួនអំពីចំណុចទាមទារក្នុងការងាររបស់ពួកគាត់ និងមូលហេតុដែលពួកគាត់នៅតែប្តូរផ្តាច់ចំពោះការងារសម្អាតទីក្រុង បើទោះជាដឹងថា វាមានគ្រោះថ្នាក់ខ្ពស់ក្តី។
កែវ រុន អាយុ៤០ឆ្នាំ
កែវ រុន បានបាត់បង់ម្រាមដៃអស់ពីរកាលពីខែមុន។ ឧបទ្ទវហេតុនោះកើតឡើងនៅពេលលោកបញ្ជាម៉ាស៊ីនរថយន្តឱ្យចាក់សំរាមចេញពីទ្រុង ហើយទម្លាក់មកវិញចំពេលអ្នកបើកបរបញ្ជារថយន្តរំកិលទៅមុខដើម្បីខ្ជាក់សំរាមចេញឱ្យអស់ ដែលធ្វើឱ្យគែមទ្រុងធ្លាក់កិនលើចុងម្រាមដៃរបស់លោកដាច់។
លោក រុន បាននិយាយថា៖ «២៤ម៉ោង យើងប្រយ័ត្នរហូតហ្នឹង ធ្វើការជាមួយគ្រឿងចក្រវាមិនមែនថា ចំតែថ្ងៃហេងរហូតទេ […] មានដល់ថ្ងៃណាយើងរាងល្វើយទៅ យើងធ្វើដូចថារាងហត់នឿយទៅ។ វាមានការ ដូចថា ប្រហែសកន្លែងណាមួយ ហើយអារឿងគ្រឿងដែកនេះ បើយើងប្រហែស ត្រូវហើយ!»។
លោកបានឱ្យដឹងទៀតថា នៅពេលមួយ លោកត្រូវរថយន្តប្រមូលសំរាមកៀរសន្លប់នៅពេលលោកធ្វើការវេនយប់។
បុរសវ័យ៤០ឆ្នាំ ដែលមានស្រុកកំណើតក្នុងខេត្តស្វាយរៀងរូបនេះ បន្ថែមថា លោកបានផ្លាស់មុខរបរពីលក់លៀសហាលនិងកម្មករសំណង់ មកធ្វើជាកម្មករប្រមូលសំរាម ដោយសារក្រុមហ៊ុន ស៊ីនទ្រី ផ្តល់ប្រាក់ឈ្នួលគ្រាន់បើជាងមុខរបរមុនៗ គឺប្រហែល១៨០ដុល្លារក្នុងមួយខែ ដោយបូកទាំងប្រាក់ឈ្នួលថែមម៉ោង។
ប៉ុន្តែលោកលើកឡើងថា បញ្ហាស្ថិតនៅត្រង់ថា លោកឈឺបីទៅបួនថ្ងៃក្នុងមួយខែ ដែលទាមទារឱ្យលោកត្រូវចំណាយប្រាក់ច្រើនដល់ទៅ៥០ដុល្លារលើថ្នាំព្យាបាល ដើម្បីអាចវិលមកធ្វើការវិញទាន់ពេល។
លោកបន្ថែមថា កូនស្រីបងអាយុ១៤ឆ្នាំ បានឈប់ពីការសិក្សា ដើម្បីជួយរកចំណូលចូលគ្រួសារ ខណៈកូនស្រីពៅអាយុ១១ឆ្នាំ នៅបន្ត។ លោក រុន លើកឡើងទៀតថា ដោយសារតែលោកមិនបានសិក្សារៀនសូត្រ ទើបលោកមិនដឹងអាចទៅរកការងារណាផ្សេងដែលល្អជាងការងារជាកម្មករប្រមូលសំរាមនេះ។
ផៃ ហ៊ី អាយុ២៧ឆ្នាំ
លោក ផៃ ហ៊ី ដែលមានកូនពីរនាក់ បានឱ្យដឹងថា លោកកម្រមានពេលព្រឹកសម្រាប់ឈប់សម្រាកណាស់ ហើយលោកធ្វើជាកម្មករប្រមូលសំរាមបានរយៈពេលប្រាំឆ្នាំ មុនពេលប្តូរធ្វើជាអ្នកបើកបររថយន្តដឹកសំរាមបានរយៈពេលមួយឆ្នាំកន្លះ។
លោកបន្ថែមថា ការងារជាកម្មករប្រមូលសំរាមប្រឈមបញ្ហាច្រើនណាស់អំឡុងពេលធ្វើការ ជាពិសេសកម្មករវេនយប់។
លោក ហ៊ី និយាយថា៖ «មានវេនយប់វេនថ្ងៃអញ្ចឹងណាបង។ បងឯងដឹងស្រាប់ហើយ ភ្លៀងអញ្ចឹងគាត់ទៅទាំងយប់ទាំងអីហ្នឹង ហើយធ្វើញ័រដូចកូនមាន់អញ្ចឹង បងឯងមើល! គាត់ប្រឈមមុខនឹងគ្រោះថ្នាក់ខ្ពស់ជាងថ្ងៃ»។
លោកបន្តថា បូករួមទាំងប្រាក់បន្ថែមម៉ោង លោកអាចរកប្រាក់ចំណូលបានជាង៣០០ដុល្លារក្នុងមួយខែ ប៉ុន្តែលោកត្រូវរ៉ាប់រងការចំណាយតែម្នាក់ឯង រាប់ទាំងការផ្គត់ផ្គង់កូនប្រុសពីរនាក់ ម្នាក់អាយុ៧ឆ្នាំ និងម្នាក់ទៀតអាយុ៥ខែ។ ភរិយារបស់លោកទើបបាត់បង់ការងាររោងចក្រកាលពីពេលថ្មីៗនេះ ដោយសារឥទ្ធិពលនៃជំងឺឆ្លងដែលនាំឱ្យសេដ្ឋកិច្ចធ្លាក់ចុះ។
លោកបានលើកឡើងថា ការងារនៅក្រុមហ៊ុន ស៊ីនទ្រី គឺជាការងារល្អបំផុតហើយដែលលោកអាចរកបាន ហើយបានសន្យាថា នឹងសម្អាតទីក្រុងឱ្យស្អាតនៅពេលដែលការទាមទារទាំង៥ចំណុចត្រូវបានឆ្លើយតបដោយសមរម្យ។
លោកនិយាយថា៖ «បើបានប៉ុណ្ណឹង! ពួកខ្ញុំចង់និយាយថា សម្រុកឱ្យស្អាតទីក្រុងយើងវិញ វាមានអ្នកខ្លះ២ជើង៣ជើង ធ្វើម៉េចឱ្យវាសម្អាតទាំងអស់។ ស្តារឡើងវិញណាបង»។
អ៊ី រតនា អាយុ៣២ឆ្នាំ
អ៊ី រតនា ឱ្យដឹងថា លោកទើបតែធ្វើការនៅក្រុមហ៊ុន ស៊ីនទ្រី បានកន្លះឆ្នាំ។ លោកថា ការងារនេះ នឿយហត់ខ្លាំងណាស់។
លោកនិយាយថា៖ «ជួនកាលវាត្រូវទឹកភ្លៀងត្រូវអីទៅ វាក្តៅខ្លួនរងារ ក្តៅគ្រាប់ភ្នែក ឡើងលើឡានទៅ ញាក់អញ្ចឹងទៅណា! តែយើងនៅតែទ្រាំធ្វើការដើម្បីការងារ ខ្លាចយើង គេថាឱ្យ! សំរាមផ្ទះគេមិនស្អាត គេបន្ទោសអញ្ចឹងណា ហើយទៅរកថ្នាំលេបទៅ ធ្វើការបែកញើសទៅ បន្តការងារទៀតទៅ»។
លោកបន្ថែមថា នៅពេលផ្តាសាយនិងគ្រុន លោកគ្រាន់តែទិញថ្នាំខ្លះដោយខ្លួនឯង ហើយត្រឡប់មកវិញដើម្បីបន្តធ្វើការវិញទាំងបែកញើស។
ឪពុកមានកូនពីរនាក់មកពីខេត្តក្រចេះផងដែរនោះ បន្តថា លោកធ្លាប់ធ្វើការជាកសិករដាំដំឡូងមីនៅស្រុកកំណើត។ លោកបានលើកឡើងថា ទីផ្សារដំឡូងមិនល្អទេ ដូច្នេះហើយបានជាលោកមកធ្វើការនៅទីក្រុង។ លោកនៅជំពាក់បំណុលគេ ដោយសារលុយដែលខ្ចីសម្រាប់ធ្វើកសិកម្មដាំដំឡូង ទទួលរងការខាតបង់ដោយសារទីផ្សារមានតម្លៃទាប មិនអាចទូរទាត់ជាមួយនឹងថ្លៃចំណាយបាន។
លោក រតនា បានឱ្យដឹងថា កាលពីពេលថ្មីៗនេះ លោកបានមុតអំបែងដប ធ្វើឱ្យឈាមហូរស្រក់ចេញពីដៃប្រឡាក់ពេញផ្លូវ។ របួសនេះធ្វើឱ្យលោកឈប់សម្រាករយៈពេលបីថ្ងៃ បន្ទាប់មកក៏ត្រឡប់ទៅធ្វើការវិញដោយប្រើតែដៃម្ខាង។
លោកបានពោលដូច្នេះថា៖ «បើទាមទារបានប៉ុណ្ណឹង! ខ្ញុំសុខចិត្តរត់ឱ្យលើសហ្នឹងក៏បានដែរ។ រត់ក្នុងមួយថ្ងៃ ដើម្បីឱ្យហើយសំរាមហ្នឹង ជួយគេឱ្យស្អាតភ្លឹងហ្មង»។
សៀក ប៊ុន្នី អាយុ៤០ឆ្នាំ
លោក សៀក ប៊ុន្នី បានឱ្យដឹងថា លោកតែងតែធុំក្លិនខ្លួនខ្លាំង ប៉ុន្តែភរិយារបស់លោកមិនប្រកាន់លោកទេ គ្រាន់តែលោកត្រូវលាងសម្អាតខ្លួនដោយសាប៊ូឱ្យល្អបន្ទាប់ពីចប់ការងារត្រឡប់មកផ្ទះវិញ និងមុនពេលជួបជុំគ្រួសារ។
លោកបាននិយាយថា៖ «ធុំក្លិនស្អុយណាស់! ពេលខ្លះ [យើង] លើក [ថង់] ហើយមានទឹកហូរលើយើងទៀត»។
លោកបន្តថា លោកបោកសម្លៀកបំពាក់របស់លោកដាច់ដោយឡែកពីសម្លៀកបំពាក់របស់សមាជិកគ្រួសារលោក ដើម្បីកុំឱ្យជាប់ក្លិនតគ្នា។ យ៉ាងណា លោកថា លោកសាំនឹងការងារហ្នឹងហើយ ហើយលោកគ្រាន់តែចង់បានប្រាក់អត្ថប្រយោជន៍អតីតភាពការងាររបស់ខ្លួនជាកម្មករប្រមូលសំរាមអស់រយៈពេល២ឆ្នាំមកនេះប៉ុណ្ណោះ។
ឪពុកមានកូនពីរនាក់មកពីខេត្តកំពង់ឆ្នាំងរូបនេះ បានពោលទៀតថា៖ «ធ្លាប់រាល់ថ្ងៃអញ្ចឹង ដឹង កន្លែងណាដែលអាចយកបាន ហើយកន្លែងណាគោលដៅ តែស្អុយហ្មង! លើកពីរនាក់ទៅជួនណាកំពប់ទឹករមាស់ អេះ ចាក់ម្សៅ ដេកយប់ឡើងរមាស់ហ្មង»។
លោក ប៊ុន្នី ដែលជាអតីតអ្នករត់កង់បី បានពោលបន្តថា៖ «ទឹកចិត្តរបស់ខ្ញុំចង់ជួយសម្អាតទីក្រុងមួយ ហើយណាមួយ ស៊ីនទ្រី នេះ ខ្ញុំអាចទៅអញ្ចឹងទៅ ធ្វើការ វាបានប្រាក់ខែមក មិនដឹងរកមុខរបរអីក្រៅពី ស៊ីនទ្រី ហ្នឹង ព្រោះចំណេះដឹងយើង វាអត់មានដូចគេ»។
បកប្រែនិងប្រែសម្រួលពីអត្ថបទដើមភាសាអង់គ្លេស
