លោកស្រី សោម សុផា បានផ្លាស់មករស់នៅទីក្រុងភ្នំពេញ ដោយបានចាប់ផ្តើមមុខរបរជាអ្នកលក់សាំងនៅតាមដងផ្លូវដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារ។ ត្រឡប់ទៅកាន់ឆ្នាំ១៩៩៥ មុខរបរមួយនេះហាក់មានការប្រកួតប្រជែងខ្លាំង ខណៈដែលមនុស្សជាច្រើនព្យាយាមបង្កើតអាជីពនេះឡើងតាមរយៈការបើកតូបតូចៗនៅក្នុងទីក្រុង។
នៅពេលមួយដែលមិត្តម្នាក់របស់លោកស្រី បានណែនាំប្រាប់លោកស្រីថាមានកាស៊ីណូនៅលើកប៉ាល់ទេសចរណ៍ធំមួយដែលផ្ដល់ការងារធ្វើ លោកស្រីក៏បានសម្រេចរៀបចំប្រវត្តិរូបសង្ខេបរបស់លោកស្រីហើយដាក់ទៅកាន់ក្រុមហ៊ុននោះ។
លោកស្រីក៏ត្រូវបានក្រុមហ៊ុនទាក់ទងទៅសម្ភាសន៍ ក្នុងថ្ងៃតែមួយដែលលោកស្រីបានដាក់ឯកសារ ប្រវត្តិរូប ខណៈក្រុមហ៊ុនប្រាប់ថាលោកស្រីអាចចាប់ផ្តើមការងារជាអ្នកអនាម័យក្នុងកាស៊ីណូដែលស្ថិតនៅលើទន្លេនាពេលនោះ បាននៅថ្ងៃបន្ទាប់ដោយទទួលបានប្រាក់បៀវត្សរ៍ចំនួន ៨០ ដុល្លារក្នុងមួយខែ។
លោកស្រី សោម សុផា នៅតែអាចចងចាំបាននូវរូបភាពកម្រាលព្រំក្រហមដែលក្រាលចេញពីកប៉ាល់ណាហ្គាវើលដ៍កម្ពស់៦ជាន់ ដែលចតក្បែរស្ពានមិត្តភាពកម្ពុជា-ជប៉ុន ឬហៅថាស្ពានជ្រោយចង្វារ ក៏ដូចជាអារម្មណ៍ក្នុងការស្វាគមន៍ភ្ញៀវដែលបានមកដល់។
លោកស្រីក៏អាចចងចាំផងដែរ ក្នុងពេលមួយដែលកប៉ាល់ល្បែងមួយនេះដាច់ខ្សែកាប ដែលធ្វើឱ្យដាច់ស្ពានឆ្លងទៅកាន់កប៉ាល់ ហើយនៅពេលនោះ លោកស្រីត្រូវជិះកាណូតឆ្លងទឹកទៅកាន់កប៉ាល់ហើយតោងខ្សែឡើងកប៉ាល់ដើម្បីធ្វើការ។
ស្ថិតក្នុងវ័យ៤៨ឆ្នាំបច្ចុប្បន្ន លោកស្រី សោម សុផា គឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលបានឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលរីកចម្រើនរបស់ក្រុមហ៊ុនដែលអភិវឌ្ឍន៍ដំបូងឡើយចេញពីកប៉ាល់ទេសចរណ៍មួយទៅកាន់អគារកាស៊ីណូណាហ្គាវើលដ៏ធំ។
ទាក់ទងនឹងករណីក្រុមហ៊ុនបញ្ឈប់លោកស្រីចេញពីការងារកាលពីខែឧសភា ឆ្នាំមុន ដោយអះអាងថាដោយសារតែជួបបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុក្នុងអំឡុងពេលមានជំងឺរាតត្បាតកូវីដ-១៩ លោកស្រី សោម សុផា ថ្លែងថាលោកស្រីពុំដែលមានបញ្ហាអ្វីជាមួយក្រុមហ៊ុននោះទេ ខណៈលោកស្រីបច្ចុប្បន្នមានការខកចិត្តដែលក្រុមហ៊ុនមិនបានគោរពលោកស្រីក្នុងនាមជាបុគ្គលិកមួយរូបដែលបម្រើការអស់រយៈពេល ២៦ឆ្នាំ។
លោកស្រី សោម សុផា បានឱ្យដឹងទៀតថា គាត់សប្បាយចិត្តក្នុងការធ្វើការឱ្យក្រុមហ៊ុន ដោយនៅពេលដែលចាប់ផ្តើមធ្វើការឱ្យណាហ្គាវើលដ៍ អ្នកគ្រប់គ្រងបានផ្តល់ការងារមួយឱ្យលោកស្រីជាមួយនឹងប្រាក់ចំណូលកម្រិតមធ្យម ដែលគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់លោកស្រីក្នុងការចំណាយសម្រាប់ប្តី កូនពីរនាក់ និងបន្ទប់ជួលនៅភ្នំពេញ។
លោកស្រីបន្តថា ខ្លួនក៏ទទួលបានការទទួលស្គាល់សម្រាប់ការងារដែលលោកស្រីធ្វើផងដែរ ដោយក្នុងនោះ ប្រាក់ខែ និងអត្ថប្រយោជន៍ផ្សេងៗរបស់លោកស្រីបានកើនឡើង ហើយក្នុងឆ្នាំ ២០១៥ ដែលជាឆ្នាំទី ២០ ជាមួយក្រុមហ៊ុន លោកស្រីក៏ត្រូវបានក្រុមហ៊ុនផ្ដល់ឱកាសឱ្យទៅទស្សនាអចលនទ្រព្យផ្សេងទៀតរបស់លោក Chen Lip Keong ដែលជាស្ថាបនិក និងជាអគ្គនាយកក្រុមហ៊ុនណាហ្កាវើលដ៍នៅប្រទេសម៉ាឡេស៊ី។
បន្ទាប់មកទៀត លោកស្រីក៏ទទួលបានការធ្វើដំណើរមួយផ្សេងទៀតទៅកាន់ប្រទេសម៉ាឡេស៊ីតាមរយៈក្រុមហ៊ុន បូករួមទាំងវិញ្ញាបនបត្រ និងពានរង្វាន់សម្រាប់ការបំពេញការងាររយៈពេលពីរទសវត្សរ៍របស់ខ្លួនផងដែរ។
ទោះជាយ៉ាងណា លោកស្រីក៏បានជួបប្រទះបញ្ហាផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុក្នុងអំឡុងពេលដែលក្រុមហ៊ុនបានផ្លាស់ប្តូរពីកប៉ាល់ទៅកាន់អគារថ្មីនៅលើដងមហាវិថីព្រះសីហនុ។
ក្នុងការរកប្រាក់ចំណូលបន្ថែមទៀត ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ដល់គ្រួសារ លោកស្រី សោម សុផា ថ្លែងថា៖ «ខ្ញុំត្រូវរើសសម្បកកំប៉ុងដើម្បីលក់តាមដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន។ ប្រាក់ខែរបស់ខ្ញុំមានការកើនឡើងបន្តិចបន្តួចតែប៉ុណ្ណោះ»។
លោកស្រីបន្តថា បុគ្គលិកផ្នែកចែកបៀរទាំងឡាយអាចរកចំណូលបានច្រើនជាងការងាររបស់លោកស្រី បើទោះបីជាលោកស្រីជាបុគ្គលិកដែលបម្រើការនៅក្រុមហ៊ុនអស់រយៈពេលជាង ២០ឆ្នាំក៏ដោយ។
លោកស្រីបន្ថែមថា៖ «ខ្ញុំបានធ្វើការនៅទីនោះអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយ ដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំអាចដឹងពីរឿងរ៉ាវជាច្រើននៅក្នុងកាស៊ីណូ។ សម្រាប់ខ្ញុំផ្ទាល់ ខ្ញុំមិនដែលប្រឈមមុខនឹងការរំលោភបំពាន ឬបញ្ហាណាមួយជាមួយអតិថិជននោះទេ។ ប៉ុន្តែបុគ្គលិកមួយចំនួន ជាពិសេសផ្នែកចែកបៀរ គឺពួកគេបានប្រឈមនឹងរឿងដ៏អាក្រក់បែបនេះជាច្រើន។ មានពេលខ្លះ អតិថិជនបានជះទឹកដាក់មុខពួកគេ ស្រែកដាក់ពួកគេ ហើយថែមទាំងគប់សន្លឹកបៀរចំមុខពួកគេទៀតផង។ ពេលខ្លះ ខ្ញុំក៏ឃើញពួកគេយំផងដែរ»។
លោកស្រី សោម សុផា បានឱ្យដឹងទៀតថា លោកស្រីបានចូលរួមជាមួយសហជីពក្នុងនាមជាសមាជិកមួយរូប ដោយសារតែលោកស្រីមើលឃើញពីភាពប្រសើរឡើងនានានៅពេលដែលសហជីពទ្រទ្រង់សិទ្ធិការងារបុគ្គលិកកម្មករខ្មែរនៃក្រុមហ៊ុនណាហ្គាវើលដ៍ (LRSU) ធ្វើសកម្មភាពផ្សេងៗដោយក្នុងនោះកម្មករមានការដំឡើងប្រាក់បៀវត្សរ៍ និងអត្ថប្រយោជន៍នានាកាន់តែប្រសើរ។
នៅពេលដែលកាស៊ីណូផ្អាកប្រតិបត្តិការមុនពេលបិទខ្ទប់កាលពីខែមីនា ឆ្នាំមុន បុគ្គលិកណាហ្គាវើលដ៍រូបនេះថា ខ្លួនមិនត្រូវបានក្រុមហ៊ុនផ្អាកពីការងារនោះទេ ដោយសារតែអ្នកគ្រប់គ្រងចង់រក្សាអនាម័យនៅក្នុងទីតាំងអគារ។ ប៉ុន្តែ ក្នុងរយៈពេលពីរខែបន្ទាប់មក ក្រុមហ៊ុនបានផ្ញើសារមួយដោយជូនជាដំណឹងថា លោកស្រីស្ថិតនៅក្នុងចំណោមបុគ្គលិកចំនួន ១ ៣២៩នាក់ ដែលត្រូវបញ្ឈប់ពីការងារ។
លោកស្រីថា៖ «នៅពេលដែលខ្ញុំឃើញសាររបស់ក្រុមហ៊ុននៅពេលនោះ ខ្ញុំមានការតក់ស្លុតយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំមិននឹកស្មានថាក្រុមហ៊ុនបញ្ឈប់ខ្ញុំក្រោមហេតុផលនៃជំងឺរាតត្បាតកូវីដ–១៩ នោះទេ។ ខ្ញុំបានធ្វើការនៅទីនោះអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយ»។
លោកស្រី សោម សុផា បន្តថាបច្ចុប្បន្ន គាត់ពិតជាចង់ចូលធ្វើការឡើងវិញណាស់ ខណៈលោកស្រីក៏ចូលរួមជាមួយកម្មករជាង ៣០០នាក់ផ្សេងទៀតក្នុងការស្នើសុំការងាររបស់ពួកគេឡើងវិញនៅណាហ្គាវើលដ៍ ជាជាងការទទួលយកកញ្ចប់សំណងដែលផ្ដល់ជូនដោយក្រុមហ៊ុន។
ស្របពេលស្វាមីលោកស្រីជាសន្តិសុខ ដែលអាចរកចំណូលបានត្រឹមតែ ១១០ដុល្លារក្នុងមួយខែ ការបាត់បង់ការងារពីណាហ្កាវើលដ៍របស់ស្ត្រីដែលបម្រើការងារនៅក្រុមហ៊ុនល្បែងរយៈពេល ២៦ឆ្នាំរូបនេះ បានក្លាយជាបញ្ហាដ៏ធំសម្រាប់គ្រួសារដែលមានសមាជិកចំនួន ៤នាក់។
ទាក់ទិននឹងករណីនេះ លោកស្រីក៏បានព្យាយាមស្វែងរកការងារធ្វើនៅកន្លែងផ្សេងទៀតផងដែរ ប៉ុន្តែការងារដែលលោកស្រីអាចទទួលបាន គឺមានត្រឹមតែការងារបណ្ដោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះនៅការដ្ឋានសំណង់ ដោយលោកស្រីត្រូវដឹកជញ្ជូនឥដ្ឋ ហើយធ្វើការពី ៩ ទៅ ១០ម៉ោង ក្នុងមួយថ្ងៃ។
ស្ត្រីវ័យកណ្តាលរូបនេះបន្តថា ការសម្រេចចិត្តរបស់គាត់ក្នុងការចូលរួមធ្វើកូដកម្មក៏ជាប់ពាក់ព័ន្ធទៅនឹងគោលបំណងក្នុងការចង់ឃើញក្រុមហ៊ុនគោរពបុគ្គលិកដែលបម្រើការយូរឆ្នាំដូចជារូបលោកស្រីផងដែរ ស្របពេលលោកស្រីមានការព្រួយបារម្ភពីអាយុរបស់ខ្លួនក្នុងការរកការងារអ្វីផ្សេងក្រៅពីធ្វើសំណង់។
នៅពេលគិតអំពីប្រវត្តិជាមួយណាហ្គាវើលដ៍ និងការបញ្ចប់ពីការងារភ្លាមៗរបស់ខ្លួន លោកស្រីបន្ថែមថា៖ «សម្រាប់ការងារនៅការដ្ឋានសំណង់ គឺពិតជាហត់នឿយខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំត្រូវឡើងទៅកាន់ជាន់ទី ២០។ ពេលខ្លះ ខ្ញុំក៏យំពេលកំពុងធ្វើការផងដែរ។ ខ្ញុំមិនដែលនឹកស្មានថាក្រុមហ៊ុនបញ្ឈប់ខ្ញុំបែបនេះឡើយ»។
ស្របពេលដែលកូដកម្មបានអូសបន្លាយអស់រយៈពេលជាងមួយខែ បុគ្គលិកណាហ្គាវើលដ៍ទាំងឡាយនៅតែប្ដេជ្ញាចិត្តបន្តធ្វើកូដកម្មទៀត បើទោះបីជាពួកគេមួយចំនួនមានការហត់នឿយយ៉ាងណាក៏ដោយ។
បុគ្គលិកកាស៊ីណូណាហ្គាវើលដ៍មួយរូបទៀតលោក ពេជ្រ សំណាង ដែលបានបាត់បង់ការងារផងដែរនោះ បានឱ្យដឹងថារូបលោកមិនប្រាកដថាចង់បន្តធ្វើការឱ្យក្រុមហ៊ុន ឬយ៉ាងណានោះទេ ដោយសារតែតូបតូចមួយដែលលោកបានចាប់ផ្តើមបើកនៅផ្ទះរបស់លោកទទួលបានជោគជ័យហើយ។
ទោះជាយ៉ាងណា លោកបានបង្ហាញជំហរគាំទ្រដល់កូដករទាំងឡាយ ដោយថាលក្ខខណ្ឌការងារនឹងមិនមានភាពប្រសើរឡើងនោះទេ បើគ្មានវត្តមានសហជីព។
លោកថ្លែងថា៖ «ខ្ញុំបានរៀបចំការងារលក់ដូរនៅតូបរបស់ខ្ញុំនៅពេលព្រឹក ហើយមកចូលរួមធ្វើកូដកម្មនៅពេលរសៀល។ «ខ្ញុំធ្វើសកម្មភាពនេះដើម្បីសិទ្ធិការងាររបស់ខ្ញុំ ហើយវាក៏ជាការចាំបាច់សម្រាប់មនុស្សជំនាន់ក្រោយដែលចង់ធ្វើការនៅទីនោះផងដែរ»។
តាមរយៈការធ្វើកូដកម្ម លោក ពេជ្រ សំណាង កត់សម្គាល់ឃើញថា មន្ត្រីក្រសួងការងារតែងតែមានវត្តមានជារៀងរាល់ថ្ងៃជាមួយនឹងឧបករណ៍បំពងសំឡេងក្នុងការស្នើសុំឱ្យបុគ្គលិក កម្មករចូលតុចរចា។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ កូដករនៅតែប្រកាន់ជំហររបស់ពួកគេក្នុងការទាមទារឱ្យមានការដោះលែងមេដឹកនាំសហជីពដែលកំពុងជាប់ឃុំក្នុងពន្ធនាគារ។
លោកបន្ថែមថា បុគ្គលិក កម្មករនឹងមិនផ្លាស់ប្ដូរគំនិតតាមរយៈការផ្សព្វផ្សាយរបស់ក្រសួងនោះទេ។
លោកថា៖ «វាគ្មានប្រយោជន៍ឡើយ មិនថាក្រសួងធ្វើសកម្មភាពនេះយូរប៉ុណ្ណាទៀតនោះទេ»។
ជាការជំរុញឱ្យមានការដោះលែងតំណាងសហជីពរបស់ក្រុមហ៊ុនណាហ្គាវើលដ៍ និងទាមទារដោះស្រាយបញ្ចប់វិវាទការងារនៅក្រុមហ៊ុនមួយនេះ យុវជន៣នាក់ដែលជាសមាជិកខ្មែរថាវរៈក៏បាននាំគ្នាកោរសក់ក្បាល និងធ្វើពិធីបែបសាសនា នៅមុខប្រាសាទអង្គរវត្ត កាលពីថ្ងៃអង្គារកន្លងទៅផងដែរ។
កញ្ញា អេង ម៉ាឡៃ ដែលជាប់ពន្ធនាគារអស់រយៈពេលជាងមួយឆ្នាំ និងត្រូវបានដោះលែងឱ្យមានសេរីភាពឡើងវិញកាលពីខែវិច្ឆិកាឆ្នាំមុនបានថ្លែងឱ្យដឹងថា ពួកគេធ្វើសកម្មភាពនេះឡើងដើម្បីលើកទឹកចិត្តដល់កូដករទាំងឡាយ និងបួងសួងសុំសេចក្ដីសុខចំពោះមេដឹកនាំសហជីពដែលត្រូវបានចាប់ខ្លួនកាលពីដើមខែមករា។
កញ្ញាបន្តថា៖ «ខ្ញុំយល់ពីការលំបាកក្នុងការជាប់ពន្ធនាគារ»។
កញ្ញា អេង ម៉ាឡៃ បន្ថែមទៀតថា៖ «យើងកោរសក់ដើម្បីបង្ហាញដល់ពួកគេថាយើង និងអ្នកដទៃទៀតយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកគេ ហើយយើងក៏ចង់ដាស់តឿនដល់ពលរដ្ឋកម្ពុជាឱ្យហ៊ានចេញជួយគ្នា និងក្រោកឈរតវ៉ាប្រឆាំងការរំលោភសិទ្ធិមនុស្ស សិទ្ធិការងារ និងភាពអយុត្តិធម៌ផ្សេងៗនៅក្នុងសង្គមផងដែរ»។
កញ្ញា អាត ស្រីណែត ជាអ្នកចូលរួមកូដកម្មមួយរូប និងជាបុគ្គលិកផ្នែកចែកបៀរនៅណាហ្គាវើលដ៍ផងដែរនោះបានថ្លែងថា ខ្លួនបានទទួលការព្រមានចុងក្រោយពីផ្នែកគ្រប់គ្រងក្រុមហ៊ុនចំពោះការបញ្ឈប់ពីការងារ ប្រសិនបើកញ្ញានៅតែបន្តធ្វើកូដកម្មទៀតនោះ។
ទោះជាយ៉ាងណា កញ្ញាបន្ថែមថា៖ «ខ្ញុំនឹងមិនត្រឡប់ទៅធ្វើការវិញនោះទេ រហូតទាល់តែមានការដោះលែងថ្នាក់ដឹកនាំសហជីព ហើយផ្ដល់ការងារឱ្យពួកគេឡើងវិញ។ ខ្ញុំបានធ្វើការនៅទីនោះអស់រយៈពេលប្រាំឆ្នាំមកហើយ។ ដូច្នេះខ្ញុំដឹងថាពួកគេនឹងធ្វើអ្វីប្រសិនបើខ្ញុំត្រឡប់ទៅធ្វើការវិញដោយគ្មានសហជីពនៅទីនោះ»៕
បកប្រែនិងសម្រួលពីអត្ថបទដើមជាភាសាអង់គ្លេសដោយលោក ភុន ច័ន្ទឧសភា
