នៅក្នុងខែឧសភា ឆ្នាំ២០២១ ជើងរបស់លោក សេង កុសល ចាប់ផ្ដើមមានភាពឈឺចាប់ជាខ្លាំង។ លោក សេង កុសល រស់នៅក្នុងខេត្តកណ្ដាល នៅក្រៅរាជធានីភ្នំពេញ។ លោកបានបាត់បង់ជើងផ្នែកក្រោមជង្គង់ ដោយសារតែគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ដែលតម្រូវឱ្យលោកត្រូវប្រើប្រាស់ជើងសិប្បនិម្មិតអស់រយៈពេលជាង៤ឆ្នាំកន្លងមក។
ឧបករណ៍មួយនេះបានចាប់ផ្ដើមមានភាពរលុងជារឿយៗ នៅពេលវាកកិតនៅត្រង់កន្លែងដែលជើងរបស់លោកប៉ះនឹងជើងសិប្បនិម្មិត និងបណ្ដាលឱ្យមានខ្ទុះទៀតផង។ វាបានធ្វើឱ្យលោកមានការឈឺចាប់ជាខ្លាំង រហូតដល់លោកមិនអាចដើរឆ្ងាយជាងចម្ងាយពីគ្រែទៅបន្ទប់ទឹកនោះទេ។
លោក កុសល ប្រកបមុខរបរបង្កាត់ និងចិញ្ចឹមសត្វពពែយកកម្រៃ ប៉ុន្តែដោយសារតែជើងរបស់លោកមានភាពឈឺចាប់ជាខ្លាំង លោកត្រូវផ្អាកការងារនេះមួយរយៈសិន។
ភាពធូររលុងនៃឧបករណ៍សិប្បនិម្មិត បន្ទាប់ពីការប្រើប្រាស់អស់រយៈពេលវែង គឺជារឿងធម្មតា ប៉ុន្តែការវះកាត់អវយវៈ បានបណ្ដាលឱ្យបាត់បង់ម៉ាសសាច់ដុំបន្តិចម្ដងៗ ហើយស្រទាប់នៃសិប្បនិមិ្មតដែលធ្វើពីស្នោចាប់ផ្ដើមបង្ហាប់។ កាលពីមុន លោក កុសល មិនដែលខ្វល់ពីរឿងឧបករណ៍សិប្បនិម្មិតរបស់លោកទេ ដោយសារលោកគ្រាន់តែទៅសាលារៀនសិប្បនិម្មិត និងរណប នៅក្នុងសង្កាត់ស្ទឹងមានជ័យទី៣ ភាគខាងត្បូងនៃរាជធានីភ្នំពេញ។ នៅទីនោះ អង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល Exceed បានដំណើរការគ្លីនិក ដើម្បីផ្ដល់សេវាជាមួយនឹងឧបករណ៍សិប្បនិម្មិត កែសម្ផស្ស និងសេវាស្ដារនីតិសម្បទា សម្រាប់អ្នកដែលមានចំណូលទាប។ លោក សេង កុសល បានទទួលបានជើងសិប្បនិម្មិតរបស់លោកពីគ្លីនិកមួយនេះ។
ស្របពេលដែលជើងរបស់លោកកាន់តែមានភាពឈឺចាប់ កម្ពុជាបានឈានដល់កម្រិតកំពូលនៃរលកដំបូងនៃការឆ្លងជំងឺកូវីដ-១៩ ក្នុងសហគមន៍ ដែលបានចាប់ផ្ដើមកាលពីចុងខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២១ ជាពិសេសនៅរាជធានីភ្នំពេញ។ ដើម្បីឆ្លើយតបទៅនឹងការផ្ទុះឡើងនេះ រដ្ឋាភិបាលបានដាក់វិធានការបិទខ្ទប់ជាបន្តបន្ទាប់ចាប់ពីថ្ងៃទី១០ ខែមេសាមក។
សង្កាត់នានាទូទាំងរាជធានីភ្នំពេញ ត្រូវបានដាក់នៅក្រោមការរឹតបន្តឹងយ៉ាងតឹងរ៉ឹង ជាពិសេសគឺតំបន់ “តំបន់ក្រហម” ដែលត្រូវបានបិទខ្ទប់ទាំងស្រុង ក្នុងនោះ នៅពេលយប់ ប៉ូលិសបានដាក់រនាំងបិទខ្ទប់នៅជុំវិញសង្កាត់ដែលមានការរីករាលដាលខ្លាំង ដោយមិនអនុញ្ញាតឱ្យនរណាម្នាក់ចូលឬចេញនោះទេ។
ក្នុងចំណោមសង្កាត់ទាំងនោះ ក៏មានសង្កាត់ស្ទឹងមានជ័យទី៣ផងដែរ ដោយត្រូវបានគេដាក់បញ្ចូលជាតំបន់ក្រហម កាលពីខែមេសា ២០២១។ គ្លីនិករបស់អង្គការ Exceed ត្រូវបានបិទទ្វារទាំងស្រុងអស់មួយរយៈ។
ការកំណត់តំបន់ក្រហមសម្រាប់សង្កាត់ស្ទឹងមានជ័យទី៣ ត្រូវបានបញ្ចប់ជាផ្លូវការនៅថ្ងៃទី២០ ខែឧសភា ២០២១ ដែលអនុញ្ញាតឱ្យគ្លីនិកនេះបើកឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែរហូតដល់ប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ក្រោយមក ទើបលោក កុសល មានទំនុកចិត្តគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការធ្វើដំណើរមកកាន់គ្លីនិកនេះ ដើម្បីទទួលបានការព្យាបាលដែលគាត់ត្រូវការ។ ដល់ពេលនោះ ជើងរបស់គាត់មានការឈឺចាប់ជាខ្លាំង ដែលតម្រូវឱ្យលោកសម្រាកពីការងារជាង៥សប្ដាហ៍។
លោក សេង កុសល ជាជនមានពិការភាពម្នាក់ក្នុងចំណោមជនមានពិការភាពជាច្រើននាក់នៅកម្ពុជា ដែលជួបប្រទះការលំបាកក្នុងការទទួលបានសេវាពាក់ព័ន្ធ ដោយសារតែការឆ្លងរាលដាលនៃជំងឺកូវីដ-១៩ ធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់សុខភាព គុណភាពជីវិត និងជីវភាពរស់នៅរបស់ពួកគេ ខណៈមនុស្សជាច្រើនកំពុងតស៊ូ ដើម្បីស្វែងរកដំណោះស្រាយ។
ឥលូវនេះ ការឆ្លងជំងឺកូវីដ-១៩ថ្មីកំពុងធ្លាក់ចុះ អត្រាចាក់វ៉ាក់សាំងក៏កើនឡើង ហើយកម្ពុជាកំពុងបើកដំណើរការឡើងវិញ។ ប្រជាពលរដ្ឋកំពុងសម្របខ្លួនជាមួយនឹង “ការរស់នៅតាមគន្លងថ្មី“។ ប៉ុន្តែសម្រាប់ជនពិការមួយចំនួនវិញ ផលប៉ះពាល់នៃការមិនអាចទទួលបានការថែទាំ នៅបន្តអូសបន្លាយលើសពីប្រក្រតី។
ការផ្អាកផ្ដល់សេវាពិការភាព
ដើម្បីទទួលបានឧបករណ៍សិប្បនិមិ្មតប្រកបដោយគុណភាព គឺតម្រូវធ្វើទៅតាមសរីរាង្គរបស់មនុស្សម្នាក់ៗដែលមានភាពខុសៗគ្នា។ ជំហានទី១ គឺត្រូវយកពុម្ពនៃផ្នែករាងកាយ ហើយបន្ទាប់មកការបិតម្នាងសិលាឆ្លងកាត់ការកែប្រែជាបន្តបន្ទាប់ មុនពេលវត្ថុធាតុដើមពិសេសអាចត្រូវបានរលាយនិងលាតសន្ធឹងជុំវិញវា ដើម្បីធានាបាននូវភាពសមឥតខ្ចោះ។
ដំណើរការនេះត្រូវចំណាយពេលច្រើនថ្ងៃ ប៉ុន្តែសម្រាប់អតិថិជនរបស់ Exceed ជាច្រើននាក់ ដែលរាប់ចាប់ពីអ្នកមានពិការភាពថ្មីៗដែលត្រូវការឧបករណ៍សិប្បនិម្មិត និងអ្នករស់រានមានជីវិតពីជំងឺស្វិតដៃជើងដែលប្រើដង្កៀបដើម្បីដើរ វាគ្រាន់តែជាការចាប់ផ្ដើមប៉ុណ្ណោះ។ ជារឿយៗ អ្នកជំងឺត្រូវរៀនពីរបៀបឆ្លងកាត់ជីវិតប្រចាំថ្ងៃដោយប្រើឧបករណ៍ជំនួយ។ អ្នកខ្លះថែមទាំងត្រូវរៀនពីរបៀបដើរតាមរយៈកម្មវិធីស្ដារនីតិសម្បទា (Physiotherapy) ដែលត្រូវការជំនួយច្រើន អាចចំណាយពេលច្រើនសប្ដាហ៍ឬរាប់ខែ។
លោកស្រី ខេង ស៊ីសារី នាយិកាប្រចាំប្រទេសនៃអង្គការ Exceed បានប្រាប់ថា ឧបករណ៍ស្ដារនីតិសម្បទា និងធ្វើចលនា បានផ្ដល់ជំនួយជាច្រើនដល់អ្នកជំងឺនៅក្នុងវិបត្តិកូវីដ-១៩មួយនេះ។
លោកស្រីមានប្រសាសន៍ថា៖ «ខ្ញុំបាននិយាយជាមួយអតិថិជនដែលធ្លាប់មកគ្លីនិកមុនពេលមានជំងឺកូវីដ-១៩។ ពួកគាត់ពិតជារីករាយណាស់ ដែលបានត្រលប់មករៀនដើរឡើងវិញ ពីព្រោះពួកគេមិនអាចធ្វើដំណើរទៅណាបាននោះទេនៅក្នុងស្ថានភាពនេះ ដោយសារពួកគេមិនអាចថែទាំខ្លួនឯងបាន។ វាពិតជាលំបាកខ្លាំងណាស់។»
ដោយសារតែការបង្កើតឧបករណ៍សិប្បនិម្មិត និងការបង្រៀនអ្នកប្រើប្រាស់ត្រូវចំណាយពេលយូរនោះ អង្គការ Exceed មានអន្តេវាសិកដ្ឋាន ឬកន្លែងស្នាក់នៅមួយសម្រាប់អតិថិជន ដែលអាចឱ្យអ្នកប្រើប្រាស់មកស្នាក់នៅបានតាមដែលពួកគេត្រូវការ។ ប៉ុន្តែចាប់តាំងពីជំងឺរាតត្បាតបានចាប់ផ្ដើមមក គ្លីនិករបស់ Exceed ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង និងខេត្តព្រះសីហនុ បានដំណើរការមិនជាប់លាប់នោះទេ ដូច្នេះពួកគេមិនអាចទទួលយកអតិថិជនថ្មីបានឡើយ ហើយពួកគេបានសម្រេចចិត្តបិទអន្តេវាសិកដ្ឋាន ដើម្បីការពារបុគ្គលិកនិងអតិថិជនពីការឆ្លងជំងឺមួយនេះ។
ជាលទ្ធផល ចំនួនអ្នកជំងឺដែលគ្លីនិក Exceed អាចជួយបាន បានធ្លាក់ចុះជិត ៣០% តាំងពីជិត៤ ០០០នាក់ក្នុងឆ្នាំ២០១៩ មកនៅត្រឹម២ ៨០០នាក់ ក្នុងឆ្នាំ២០២០។ នៅឆ្នាំ២០២១ ពួកគេរំពឹងថានឹងមានអតិថិជនសរុបប្រហែល២ ០០០នាក់។
លោកស្រី ខេង ស៊ីសារី បានលើកឡើងថា៖ «ការផ្ដល់សេវាត្រូវបានរំខានយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ដោយសារតែកំណើនឡើងនូវការរាលដាលជំងឺកូវីដ-១៩នៅក្នុងសហគមន៍ [កាលពីដើមឆ្នាំ២០២១កន្លងមក]»។
លោក Denver Graham អ្នកគ្រប់គ្រងកម្មវិធីស្ដារនីតិសម្បទានៃគណៈកម្មាធិការអន្តរជាតិនៃកាកបាទក្រហម (ICRC) បានប្រាប់ថា ស្ថានភាពនៅអង្គការលោកនៅកម្ពុជា ក៏មានសភាពដូចគ្នាដែរ។
លោក Graham បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «យើងផ្ដោតសំខាន់ទៅលើការរក្សាមជ្ឈមណ្ឌលស្ដារនីតិសម្បទាទាំងនោះឱ្យបន្តបើកជាចម្បង ដោយសារយើងយល់ថា ជនពិការគឺជាមនុស្សដែលងាយរងគ្រោះបំផុតនៅក្នុងសង្គម។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ជាមួយនឹងជំងឺកូវីដ-១៩ វាកាន់តែលំបាកសម្រាប់ពួកគេ»។
ប៉ុន្តែខណៈមជ្ឈមណ្ឌលដែលគាំទ្រដោយ ICRC នៅតែបន្តមានដំណើរការពេញលេញ ទោះជាមានជំងឺរាតត្បាតក៏ដោយ ក៏មានអ្នកជំងឺជាច្រើនដែលមានទីលំនៅឆ្ងាយ បានពន្យារពេលមកទទួលការព្យាបាល។ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ មុនមានជំងឺរាតត្បាតកូវីដ-១៩ កម្មវិធីរបស់ ICRC នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា បានជួយដល់អ្នកមានពិការភាពរហូតដល់១០ ០០០នាក់។ នៅឆ្នាំ២០២០ ពួកគេទទួលបានត្រឹមតែ ៧០% នៃចំនួន១០ ០០០នាក់។
ទន្ទឹមនឹងនេះផងដែរ ទោះបីជាគ្លីនិក Exceed បានចាប់ផ្ដើមដំណើរការសេវាកម្មឡើងវិញក៏ដោយ បុគ្គលិកនៅទីនោះមានការព្រួយបារម្ភអំពីអតិថិជនប្រចាំរបស់ពួកគេ ដែលភាគច្រើននៅតែមិនទាន់បានមកទទួលសេវាព្យាបាលនៅឡើយនោះទេ។ ពួកគេយល់ថា សម្រាប់ជនមានពិការភាព ការពន្យារពេលឬការខកខានមិនបានមកទទួលសេវាព្យាបាល ដូចជា ការស្ដារនីតិសម្បទា ឬការជំនួសឧបករណ៍សិប្បនិម្មិត អាចមានផលវិបាកធ្ងន់ធ្ងរ។
លោក ហ៊ាង ធារិទ្ធ នាយករងប្រចាំប្រទេសរបស់អង្គការ Exceed បាននិយាយថា ប្រសិនបើអតិថិជនបានវះកាត់អវយវៈដោយសារដំបៅជំងឺទឹកនោមផ្អែម ជាធម្មតា បុគ្គលិកអង្គការនេះត្រូវពិនិត្យមុខរបួសជាមុនសិន ដើម្បីប្រាកដថាដំបៅនោះ និងមុខរបួសបានជាសះស្បើយ និងរុំបង់បានត្រឹមត្រូវ មុនពេលធ្វើឧបករណ៍ថ្មីឱ្យអ្នកជំងឺ។
លោកបន្តថា ប្រសិនបើអ្នកជំងឺមិនអាចមកទទួលការព្យាបាល ឬមិនចង់ធ្វើដំណើរនោះទេ ដំណើរការព្យាបាលនេះអាចមានភាពខុសប្រក្រតី ដែលអាចប៉ះពាល់ដល់សុខភាព និងការធ្វើចលនារបស់ពួកគេនៅពេលអនាគត។
លោក ហ៊ាង ធារិទ្ធ បានឱ្យដឹងទៀតថា ជំងឺកូវីដ-១៩ បានធ្វើឱ្យបណ្ដាញទំនាក់ទំនងពីថ្នាក់មូលដ្ឋាន ការគាំទ្រ និងព័ត៌មានដែលពួកគេទទួលបានពីមន្ត្រីមូលដ្ឋាន មានសារៈសំខាន់ជាងពេលណាៗទាំងអស់។ ប៉ុន្តែជំងឺកូវីដ-១៩ ក៏បានធ្វើឱ្យការងារសហគមន៍ប្រភេទនេះកាន់តែស្មុគស្មាញជាងមុនទៅទៀត។ លោកបន្តថា ភាពភ័យខ្លាចនៃជំងឺមួយនេះបានធ្វើឱ្យអាជ្ញាធរកាន់តែស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការអញ្ជើញគ្លីនិកចល័តរបស់អង្គការ Exceed ឱ្យមកផ្សព្វផ្សាយនៅក្នុងសហគមន៍របស់ពួកគេ ដោយសារការបារម្ភពីការឆ្លងជំងឺកូវីដ-១៩។
លោកបានបន្តទៀតថា៖ «កន្លងមក យើងនិយាយផ្ទាល់ជាមួយអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាន ហើយពួកគេរីករាយក្នុងការសហការ។ ប៉ុន្តែឥលូវនេះ វាអាចជាការលំបាកក្នុងការជួបជុំគ្នាច្រើន»។
ចំណែកករណីផ្សេងទៀតនៃការវះកាត់ អាចនឹងមានភាពបន្ទាន់ ទាំងការព្យាបាល និងការស្ដារនីតិសម្បទា ដែលត្រូវចាប់ផ្ដើមធ្វើមុនពេលធ្វើឧបករណ៍សិប្បនិម្មិត។ លោក សុខ វណ្ណី គឺជាករណីទីមួយសម្រាប់បញ្ហានេះ។
កាលពីដើមឆ្នាំ២០១៩ លោក វណ្ណី កំពុងធ្វើការនៅការដ្ឋានសំណង់ ហើយពេលនោះស្រាប់តែម៉ាស៊ីនខួងធ្លាក់មកលើជើងរបស់គាត់។ គាត់ត្រូវវះកាត់ជើង ហើយត្រូវចំណាយពេលជាងមួយឆ្នាំដើម្បីព្យាបាល។ នៅពេលដែលជើងរបស់គាត់បានជាសះស្បើយនោះ គឺចំពេលដែលកម្ពុជាកំពុងបន្តរងការរាតត្បាតដោយជំងឺកូវីដ-១៩ ហើយវាច្បាស់ណាស់ថា ការបំពាក់ជើងសិប្បនិម្មិតឱ្យគាត់មានការលំបាកខ្លាំងណាស់។
លោក វណ្ណី បាននិយាយថា៖ «ជើងរបស់ខ្ញុំវារាងខុសពីគេ វាអត់ត្រង់ រាងវៀច ហើយឆ្អឹងរាងលៀនចេញមក»។
រយៈពេលកន្លងទៅ ឧបករណ៍សិប្បនិម្មិតដែលអង្គការ Exceed បានផ្ដល់ឱ្យគាត់កាន់តែលែងសូវមានផាសុកភាព។
លោកបានប្រាប់ថា៖ «ជើងខ្ញុំវាកកិតខ្លាំងជាមួយនឹងជើងសិប្បនិម្មិតហ្នឹង ដល់ឥលូវវារលាក ហើយហើម […] ខ្ញុំត្រូវនៅផ្ទះរហូត ទៅណាមកណា វាពិបាក។ បើចេញទៅក្រៅ កូនខ្ញុំត្រូវដឹកខ្ញុំតាមម៉ូតូ ដោយត្រូវមានអ្នកអង្គុយពីក្រោយម្នាក់ទៀត»។
កាលពីដើមឆ្នាំ២០២១ លោក វណ្ណី មិនអាចប្រើប្រាស់ជើងសិប្បនិម្មិតរបស់លោកបានទៀតទេ ដោយសារតែការឈឺចាប់ខ្លាំងពេក។ បុរសមានពិការភាពរូបនេះប្រកបមុខរបររើសអេតចាយជាមួយកូនៗពីរនាក់ ហើយលោកប្រើប្រាស់ឈើច្រត់ដើម្បីធ្វើចលនា។
គាត់បានទៅគ្លីនិក Exceed ដើម្បីទទួលបានជើងសិប្បនិម្មិត ប៉ុន្តែដោយសារតែមុខរបួសរបស់គាត់បានជាសះស្បើយ គាត់ត្រូវធ្វើលំហាត់ចលនាឡើងវិញ មុននឹងគាត់អាចទទួលបានជើងសិប្បនិម្មិតថ្មីមួយទៀត។ ប៉ុន្តែបន្ទាប់មក ក៏មានការបិទខ្ទប់នៅក្នុងខែមេសា។
លោកថា៖ «ដើម្បីទទួលបានឧបករណ៍ថ្មីមួយ ជាទូទៅ ត្រូវធ្វើលំហាត់ស្ដារឡើងវិញ ដូចជា ការពង្រឹងសាច់ដុំ លំហាត់ប្រាណចលនា លំហាត់ប្រាណកន្លែងរបួស ដែលត្រូវតែធ្វើឡើងនៅក្នុងគ្លីនិក។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើគ្លីនិកបិទទ្វារ គាត់មិនអាចធ្វើលំហាត់ប្រាណទាំងនោះបានទេ»។
លោក Carson Harte នាយកប្រតិបត្តិនៃអង្គការ Exceed Worldwide បានមានប្រសាសន៍ថា ការរស់នៅជាមួយពិការភាពអាចនាំមកនូវបញ្ហាជាប្រចាំថ្ងៃ ខណៈរទេះរុញឬឧបករណ៍សិប្បនិម្មិតអាចជួយសម្រួលបានបន្តិច។
លោកបានបន្ថែមទៀតថា៖ «ប៉ុន្តែនៅពេលដែលអ្នកស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាព [ជំងឺរាតត្បាត] ហើយអ្នកមានបញ្ហាជាមួយនឹងមុខរបួសវះកាត់ ឬជាមួយជើងរបស់អ្នក ឬមានបញ្ហាឧបករណ៍សិប្បនិម្មិត ហើយអ្នកមិនអាចទៅរាជធានីភ្នំពេញ ដើម្បីធ្វើការជួសជុល ឬព្យាបាលបាន វាពិតជាត្រូវមានសម្ពាធខ្លាំងណាស់»។
ដោយបារម្ភពីបញ្ហាមួយនេះ គ្លីនិក Exceed បានចាប់ផ្ដើមការផ្សព្វផ្សាយរបស់ពួកគេនៅតាមសហគមន៍យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្នឡើងវិញនៅចុងខែមិថុនា ក្នុងគោលបំណងទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកមានពិការភាពអំពីសេវាកម្មរបស់ពួកគេដោយផ្ទាល់ ទោះបីជាមានការជួបប្រទះឧបសគ្គ ដោយសារការកើនឡើងនៃអត្រាឆ្លងជំងឺកូវីដ-១៩ ក៏ដោយ។
ការស្ដារចល័តភាពឡើងវិញ
អ្នកស្រី សរ ឈន មានអាយុ៦៨ឆ្នាំ ហើយសព្វថ្ងៃរស់នៅជាមួយកូន៥នាក់ ក្នុងចំណោមកូន៨នាក់ នៅស្រុកពញាឮ ខេត្តកណ្ដាល ក៏ជាអ្នកជំងឺម្នាក់ដែលទទួលបានការថែទាំនៅគ្លីនិក Exceed។ គាត់មានបញ្ហាពិការភាពយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ក្នុងរយៈពេល២៥ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ។ អ្នកស្រីបានចាប់ផ្ដើមមានបញ្ហាពិការភាព បន្ទាប់ពីអ្នកស្រីបានសម្រាលកូនទី៦។
អ្នកស្រីនិយាយថា៖ «ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ហើយជើងរបស់ខ្ញុំស្រាប់តែលែងមានកម្លាំងតែម្ដង»។
សុខភាពរបស់គាត់កាន់តែទ្រុឌទ្រោម ហើយនៅឆ្នាំ២០០១ គាត់មិនអាចដើរបានទៀតនោះទេ។ អ្នកស្រីមានរទេះរុញមួយនៅផ្ទះ ប៉ុន្តែវាជាប្រភេទដែលត្រូវមានមនុស្សជួយរុញពីក្រោយ ដូច្នេះ អ្នកស្រីត្រូវពឹងផ្អែកលើអ្នកដទៃស្ទើរតែទាំងស្រុង ដើម្បីធ្វើចលនា ឬធ្វើដំណើរទៅខាងក្រៅឬកន្លែងណាមួយ។
អ្នកស្រីបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំត្រូវនៅផ្ទះរហូត ទៅណាមកណា វាពិបាក។ បើចេញទៅក្រៅ កូនខ្ញុំត្រូវដឹកខ្ញុំតាមម៉ូតូ ដោយត្រូវមានអ្នកអង្គុយពីក្រោយម្នាក់ទៀត»។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ កាលពីខែមិថុនា មន្ត្រីសង្គមកិច្ចរបស់អង្គការ Exceed ដែលធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ភូមិរបស់គាត់ បានចុះសួរសុខទុក្ខ អ្នកស្រី សរ ឈន នៅផ្ទះ បន្ទាប់ពីបានដឹងពីស្ថានភាពរបស់គាត់ពីអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាន។ វាជាលើកដំបូងដែលអ្នកស្រីសង្ឃឹមថា អាចនឹងធ្វើចលនាឡើងវិញបានខ្លះ និងអាចមានឯករាជ្យភាពឡើងវិញបានខ្លះ។
អ្នកស្រី សរ ឈន បន្តថា៖ «នាង [មន្ត្រីសង្គមកិច្ច] បានឃើញថា ស្ថានភាពរបស់ខ្ញុំពិបាកប៉ុនណា ហើយនាងចង់ជួយខ្ញុំ។ [រទេះរុញ] វាមិនដូចជាផលិតផលធម្មតា ដែលយើងអាចផ្ញើពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយនោះទេ។ វាជាសេវាកម្មថែទាំសុខភាពមួយ។ ដូច្នេះ [ត្រូវតែមាន] អ្នកជំនាញដើម្បីផ្ដល់ជំនួយ និងផ្ដល់ការកែតម្រូវខ្លះៗ ហើយណែនាំពួកគេអំពីរបៀបប្រើប្រាស់វាឱ្យបានត្រឹមត្រូវ»។
ក្នុងករណីរបស់អ្នកស្រី សរ ឈន បើទោះបីជាមានរទេះរុញថ្មីសម្រាប់អ្នកស្រីក៏ដោយ ការធ្វើដំណើរទៅយកឧបករណ៍ក៏មានភាពលំបាកសម្រាប់អ្នកស្រីដែរ។
នៅក្នុងខែកក្កដា វាហាក់ដូចជាឱកាសមួយដែលអាចធ្វើការជញ្ជូនរទេះរុញឱ្យអ្នកស្រី សរ ឈន សម្រាប់ប្រើប្រាស់បាន។ ប៉ុន្តែការរីករាលដាលជំងឺកូវីដ-១៩ នាំឱ្យមានវិធានការកាន់តែតឹងរ៉ឹង ដែលធ្វើឱ្យអ្នកស្រីកាន់តែអស់សង្ឃឹម។
បន្ទាប់ពីរយៈពេល៣ខែកន្លងមក តាំងពីអ្នកស្រីបានធ្វើការទំនាក់ទំនងជាមួយអង្គការ Exceed ដំបូង អ្នកស្រីទទួលបានរទេះរុញនៅចុងខែសីហា។ អ្នកមានពិការភាពចំនួន១០នាក់ផ្សេងទៀតនៅក្នុងសហគមន៍របស់អ្នកស្រី ក៏បានទទួលជំនួយពីគ្លីនិកចល័តក្នុងអំឡុងពេលនោះផងដែរ។
សម្រាប់អ្នកស្រី សរ ឈន រទេះរុញថ្មីដែលគាត់អាចធ្វើចលនាដោយខ្លួនឯង បានផ្លាស់ប្ដូរជីវិតរបស់អ្នកស្រីតាំងពីពេលនោះមក។ វាជាលើកដំបូងក្នុងរយៈពេលរាប់ទសវត្សរ៍មកហើយដែលអ្នកស្រីអាចចាកចេញពីផ្ទះដោយខ្លួនឯងបាន។
អ្នកស្រីថា៖ «ខ្ញុំអាចធ្វើដំណើរទៅខាងក្រៅដោយខ្លួនឯង។ ខ្ញុំអាចទៅលេងផ្ទះកូនៗបាន។ ខ្ញុំនិយាយតាមត្រង់ថា ខ្ញុំមិនបានរំពឹងថាខ្ញុំនឹងទទួលបានរទេះរុញមួយនេះទេ។ ខ្ញុំពិតជាអរគុណណាស់»។
ផលពិបាកក្នុងរយៈពេលយូរ
បន្ទាប់ពីការឈឺចាប់ និងមិនអាចធ្វើការងារបានអស់រយៈពេលជាង១ខែ ទីបំផុត លោក សេង កុសល អាចធ្វើដំណើរទៅគ្លីនិករបស់ Exceed បានឡើងវិញកាលពីខែមិថុនា ឆ្នាំមុន។
ក្នុងដំណើរពិនិត្យសុខភាពមួយនេះ លោក គី ប៊ូ ជាអ្នកជំនាញផ្នែកវះកាត់ និងពិនិត្យមុខរបួសរបស់លោក កុសល បានជួសជុលឧបករណ៍ស្រទាប់ខាងក្នុងនៃជើងសិប្បនិមិ្មតនោះយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ដើម្បីឱ្យវាអាចដំណើរការបានត្រឹមត្រូវ។ លោកត្រូវជួសជុលឧបករណ៍នេះបន្ថែម៣ដងទៀត ទើបលោកពេញចិត្តនឹងការងាររបស់ខ្លួន។
នៅពេលដែលលោក កុសល បានពាក់ជើងសិប្បនិម្មិតរបស់ខ្លួនឯងឡើងវិញ អារម្មណ៍របស់គាត់បានផ្លាស់ប្ដូរទាំងស្រុង។ លោកបានក្រោកឈរត្រង់ ហើយចាប់ដើរយ៉ាងរហ័សនិងស្រួល។ លោក កុសល បានដើរទៅកាន់ទីធ្លាសាកល្បង (Testing Centre) នៅក្នុងគ្លីនិក ហើយបានបោះជំហានដើរយ៉ាងមានទំនុកចិត្ត និងឡើងកាំជណ្ដើរជាលើកដំបូងក្នុងរយៈពេលច្រើនសប្ដាហ៍បន្ទាប់ពីខកខាន។ គាត់ពិតជាចង់ត្រលប់ទៅធ្វើការវិញ។
ប៉ុន្តែទោះបីជាមានករណីជោគជ័យមួយចំនួនដូចអ្នកស្រី សរ ឈន និងលោក សេង កុសល ក៏ដោយ ការរីករាលដាលនៃជំងឺកូវីដ-១៩ នៅបន្តនាំមកនូវភាពលំបាកដល់អ្នករស់នៅជាមួយពិការភាពនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។
ចំណែកលោក វណ្ណី វិញ គឺត្រូវចាប់ផ្ដើមការហាត់ស្ដារសម្បទាឡើងវិញកាលពីខែធ្នូ ក្រោមការណែនាំរបស់អ្នកជំនាញនៅគ្លីនិក Exceed។ លោកបានចាប់ផ្ដើមរុំបង់នៅជុំវិញមុខរបួស ដើម្បីរក្សាលំហូរឈាមឱ្យបានល្អ ហើយការប្រើប្រាស់ជើងសិប្បនិម្មិតរបស់លោកហាក់ដូចជាប្រសើរជាងមុន។ ប៉ុន្តែដោយសារលោកបានប្រើប្រាស់ឈើច្រត់ជំនួយអស់រយៈពេលជាច្រើនខែ លោក វណ្ណី ត្រូវធ្វើលំហាត់ប្រាណពង្រឹងកម្លាំងនិងលំនឹងរយៈពេល២សប្ដាហ៍ ទើបរូបលោកអាចដើរបានធម្មតាវិញ។
ដោយសារតែការព្យាបាលនិងធ្វើលំហាត់ប្រាណត្រូវចំណាយពេលមួយថ្ងៃពេញ ហើយចំណូលរបស់លោកត្រូវបានធ្លាក់ចុះដោយសារតែការរីករាលដាលនៃជំងឺកូវីដ-១៩នោះ វាអាចជាការពិបាកមួយក្នុងការអនុវត្ត។ លោកមិនអាចទៅរកចំណូលបាននោះទេ ប្រសិនជាលោកត្រូវចំណាយពេលព្យាបាលក្នុងគ្លីនិក។
លោកបានប្រាប់ថា៖ «ឥលូវនេះ ខ្ញុំអត់មានមុខរបរអីទេ គ្រាន់តែដើររើសអេតចាយជាមួយកូនៗ មួយថ្ងៃបានប្រហែល៨ ០០០រៀលប៉ុណ្ណោះ»។
ប៉ុន្តែលោក ហ៊ាង ធារិទ្ធ នាយករងប្រចាំប្រទេសរបស់អង្គការ Exceed បានប្រាប់ថា ប្រសិនបើលោក វណ្ណី មិនអាចធ្វើលំហាត់ប្រាណបានដោយខ្ជាប់ខ្ជួននោះទេ គ្លីនិកនឹងមិនអាចជួយលោកឱ្យធ្វើចលនាបានដោយពេញលេញនោះដែរ។
លោកបានប្រាប់បន្ថែមទៀតថា៖ «គាត់ [លោក វណ្ណី] ហាក់ដូចជាមានភាពស្ទាក់ស្ទើរ ប៉ុន្តែខាងក្រុមការងារបានពន្យល់ប្រាប់គាត់ពីភាពចាំបាច់នៃឧបករណ៍សិប្បនិម្មិត។ ប្រសិនបើមិនមានការថែទាំនិងហ្វឹកហាត់ឱ្យបានទៀងទាត់នោះទេ ពិតជាពិបាកក្នុងការផ្ដល់ឧបករណ៍ឱ្យ»៕
បកប្រែមកពីអត្ថបទជាភាសាអង់គ្លេស៖ For Cambodians With Disabilities, Lockdowns Leave Lingering Pain
