បងស្រីជនរងគ្រោះដែលស្លាប់អំឡុងពេលសមត្ថកិច្ចស្រុកសង្កែចាប់ឃាត់ខ្លួនយកទៅសួរចម្លើយ ស្នើដល់ឧត្តមស្នងការអង្គការសហប្រជាជាតិទទួលបន្ទុកសិទ្ធិមនុស្សប្រចាំនៅកម្ពុជា ជួយជំរុញទៅរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាពន្លឿនការស្វែងរកយុត្តិធម៌ដល់ប្អូនប្រុសរបស់ខ្លួន ក្រោយស្ត្រីរូបនោះប្រើពេលជាង១ឆ្នាំរកកិច្ចអន្តរាគមន៍ពីស្ថាប័នរដ្ឋមិនទទួលបានជោគជ័យ។
កាលពីថ្ងៃទី៣ ខែមេសា ឆ្នាំ២០២១ មន្ត្រីនគរបាលស្រុកសង្កែ ខេត្តបាត់ដំបង បានចាប់ខ្លួនលោក ពេជ្រ ធារ៉េត អាយុ៣១ឆ្នាំ រស់នៅក្នុងភូមិបោះពោធិ៍ ឃុំអូរដំបង១ ស្រុកសង្កែ ក្រោយពីមានតម្រុយថា គាត់ជាអ្នករៀបចំគម្រោងសម្លាប់ប្រពន្ធដោយឆក់ខ្សែភ្លើង។ ប៉ុន្តែជនសង្ស័យរូបនោះបានស្លាប់នៅថ្ងៃដដែល ក្រោយពីបញ្ជូនចេញពីអធិការដ្ឋាននគរបាលស្រុកសង្កែ យកទៅសង្គ្រោះនៅមន្ទីរពេទ្យ។
បន្ទាប់ពីហេតុការណ៍នេះ អ្នកស្រី ពេជ្រ លីណា ជាបងស្រីបង្កើតរបស់លោក ពេជ្រ ធារ៉េត បានប្ដឹងចោទមន្ត្រីនគរបាលស្រុក ទៅក្រសួងមហាផ្ទៃ ដើម្បីរកយុត្តិធម៌ដល់ប្អូនប្រុសរបស់ខ្លួន ក្នុងនោះគណៈកម្មាធិការជាតិប្រឆាំងទារុណកម្មនៃក្រសួងមហាផ្ទៃ និងអគ្គស្នងការនគរបាលជាតិ បានចុះស៊ើបអង្កេត និងបានវាយតម្លៃជំហានដំបូងថា ការស្លាប់របស់ជនសង្ស័យ ពេជ្រ ធារ៉េត អំឡុងពេលឃុំខ្លួននៅអធិការដ្ឋាននគរបាលស្រុកសង្កែនោះ អាចជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងការធ្វើទារុណកម្មពីមន្ត្រីនៅទីនោះ។
អ្នកស្រី ពេជ្រ លីណា បានប្រាប់វីអូឌីនៅថ្ងៃព្រហស្បតិ៍នេះថា មូលហេតុដែលគាត់ទៅរកកិច្ចអន្តរាគមន៍ពីការិយាល័យឧត្តមស្នងការអង្គការសហប្រជាជាតិទទួលបន្ទុកសិទ្ធិមនុស្សប្រចាំកម្ពុជានៅពេលនេះ ដោយសារតែរយៈពេល១៧ខែមកហើយ ស្ថាប័នជំនាញរបស់ក្រសួងមហាផ្ទៃនៅមិនទាន់ចាត់វិធានការលើមន្ត្រីនគរបាលនៅស្រុកសង្កែណាម្នាក់ដែលថាបានធ្វើទារុណកម្មប្អូនគាត់ឈ្មោះ ពេជ្រ ធារ៉េត រហូតស្លាប់ អំឡុងពេលឃាត់ខ្លួនយកទៅសួរចម្លើយនៅឡើយទេ។
ស្តី្រវ័យ៣៥ឆ្នាំរូបនេះបារម្ភថា ការពន្យារពេលយូរបែបនេះ សំណុំរឿងព្រហ្មទណ្ឌនោះនឹងត្រូវគេបំបិទចោល មិនចាត់ការ ដែលធ្វើឱ្យប្អូនរបស់គាត់ស្លាប់ទាំងអយុត្តិធម៌។
អ្នកស្រីថា៖ «ពេលប្រជាពលរដ្ឋ ប្អូនខ្ញុំ ជាប់សង្ស័យ ហេតុអីចាប់ដាក់ខ្នោះលឿនម៉េះ? ដល់ពេលសមត្ថកិច្ចហ្នឹងជាប់សង្ស័យ ចាប់ឱ្យលឿនដូចគ្នាមក បានផ្តល់យុត្តិធម៌ស្មើភាព។ ហើយដល់ពេលអត់ចាប់ឃាត់ខ្លួនអីទាំងអស់ ពន្យារៗរហូតដល់ឥលូវ ស៊ើបអង្កេតៗ តែលទ្ធផលអត់មានចេញ» ។
បញ្ហានេះ អ្នកស្រីបានអំពាវនាវទៅក្រុមអង្គការសង្គមស៊ីវិលជាតិ និងអន្តរជាតិ ជួយជំរុញករណីនេះទៅក្រសួងពាក់ព័ន្ធរបស់រដ្ឋាភិបាល ធ្វើយ៉ាងណាជួយរកយុត្តិធម៌ឱ្យប្អូនប្រុសរបស់គាត់ រួមទាំងទប់ស្កាត់កុំឱ្យមន្ត្រីខិលខូចប្រើអំពើបែបនេះទៅលើជនរងគ្រោះដទៃទៀត។
អ្នកស្រីថា៖ «ខ្ញុំអត់ដឹងថាធ្វើម៉េចទៀតទេ ពេលខ្ញុំទៅសួរនាំគេៗថាឱ្យខ្ញុំចាំសិនទៅ ព្រោះថារឿងគេធ្វើតាមលំដាប់លំដោយ ហើយខ្ញុំជាប្រជាជនអត់ដឹងលំដាប់លំដោយគេនោះតាមរបៀបណាទេ។ ព្រោះមួយឆ្នាំជាងហើយ ខ្ញុំអត់យល់ថាតាមលំដាប់លំដោយហ្នឹងយ៉ាងម៉េចទៀតទេ»។
បើតាមស្ត្រីជាដើមបណ្តឹងរូបនេះ ចាប់តាំងពីប្អូនគាត់ស្លាប់មក គាត់បានឡើងមកជួបមន្ត្រីនៅក្រសួងមហាផ្ទៃ ទាំងនៅនាយកដ្ឋានព្រហ្មទណ្ឌ និងគណៈកម្មាធិការជាតិប្រឆាំងទារុណកម្ម ប្រមាណជា២០លើករួចមកហើយ ដើម្បីចង់ដឹងពីចំណាត់ការលើបណ្តឹងរបស់គាត់នេះ បើទោះបីគណៈកម្មាធិការជាតិធ្លាប់ចុះអង្កេតរកឃើញថា ករណីស្លាប់ប្អូនរបស់គាត់ជាប់ពាក់ព័ន្ធការធ្វើទារុណកម្មពីមន្ត្រីក្ដី។
ប្រធានផ្នែកនីតិកម្ម និងជំនួយផ្នែកច្បាប់ នៃគណៈកម្មាធិការជាតិប្រឆាំងទារុណកម្ម លោក តុប សំភី មានប្រសាសន៍ថា ករណីនេះបានផុតពីដៃគណៈកម្មាធិការជាតិប្រឆាំងទារុណកម្មហើយ។
លោកថា៖ «សម្រាប់ការងារនេះ នៅខាងនាយកដ្ឋានគរបាលព្រហ្មទណ្ឌ គាត់បានធ្វើរបាយការណ៍ជូនទៅតាមឋានានុក្រមគាត់រួចរាល់អស់ហើយ បងអាចទាក់ទងទៅខាងគេទៅ»។
លោក មុំ ចេក នាយសេនាធិការនៃនាយកដ្ឋានព្រហ្មទណ្ឌក្រសួងមហាផ្ទៃ ដែលទទួលបន្ទុកកិច្ចការនេះ អះអាងថា លោកកំពុងជាប់ប្រជុំ មិនអាចបញ្ជាក់ពីបញ្ហានេះបានទេ។
អ្នកសម្របសម្រួលសមាគមការពារសិទ្ធិមនុស្សអាដហុកប្រចាំខេត្តបាត់ដំបង លោក យិន ម៉េងលី បង្ហាញការខកចិត្តលើចំណាត់ការយឺតយ៉ាវនេះ។ លោកបានជំរុញទៅក្រសួងពាក់ព័ន្ធគួរបង្ហាញតម្លាភាព ក្នុងការផ្ដល់សេវាយុត្តិធម៌ជូនពលរដ្ឋដោយមិនលម្អៀង ដើម្បីឱ្យពលរដ្ឋមានជំនឿលើប្រព័ន្ធច្បាប់។
លោកថា៖ «បើធ្វើរបៀបហ្នឹងមិនមែនជាការលើកទឹកចិត្តឱ្យជនរងគ្រោះដាក់ពាក្យបណ្តឹងទេ គឺធ្វើឱ្យជនរងគ្រោះលែងទុកចិត្តដល់ស្ថាប័នរដ្ឋថែមទៀត។ ហើយបើយើងអត់ព្រមចេញរបាយការណ៍ចេញអី វាស្មើនឹងលើកទឹកចិត្តឱ្យអ្នកប្រព្រឹត្តរឹតតែប្រព្រឹត្តថែមទៀត»។
មាត្រា៣៨ នៃរដ្ឋធម្មនុញ្ញកម្ពុជា ចែងថា ការបង្ខិតបង្ខំ ការធ្វើបាបលើរូបរាងកាយ ត្រូវហាមឃាត់ និងត្រូវផ្ដន្ទាទោសតាមច្បាប់។ ចំណែកមាត្រា២១០ នៃក្រមព្រហ្មទណ្ឌចែងថា «ទារុណកម្ម ឬអំពើឃោរឃៅដែលប្រព្រឹត្តទៅលើបុគ្គលណាមួយ ត្រូវផ្ដន្ទាទោសដាក់ពន្ធនាគារពី៧ឆ្នាំទៅ១៥ឆ្នាំ»៕
