ស្ត្រីជាម្តាយម្នាក់ រស់នៅក្នុងខេត្តព្រៃវែង ដែលមិនចេះអក្សរ មិនដឹងពីដំណើរច្បាប់ បានប្តេជ្ញារកយុត្តិធម៌ឱ្យកូនស្ត្រីដែលមានអាយុទើប៦ឆ្នាំ ដែលត្រូវបានបុរសជាអ្នកជិតខាងរំលោភ។ អ្នកស្រីបញ្ជាក់ថា ហេតុការណ៍នេះបានកើតឡើងប្រមាណ ៤ខែមកហើយ ប៉ុន្តែកូនស្រីរបស់គាត់នៅតែទ្រហោយំជាបន្តបន្ទាប់ ដែលសំឡេងនេះធ្វើឱ្យគាត់មានការឈឺចាប់ខ្លាំងហើយយល់ថា ខ្លួនឯងមានកំហុសដែលមើលថែកូនមិនបានល្អ។
អ្នកស្រី ព្រាប សាម៉ុន ម្ដាយកុមារីរូបនេះ បានព្យាយាមរកយុត្តិធម៌ឱ្យកូនស្រីរបស់គាត់៤ខែមកហើយ ដោយបានទាក់ទងមន្ត្រីមូលដ្ឋាន មន្ត្រីអង្គការសង្គមស៊ីវិល និងជួបមន្ត្រីតុលាការ ខណៈអ្នកស្រី ក៏ត្រូវនាំកូនរកការព្យាបាលសុខភាពផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្តពីពេទ្យ និងស្ថានប័នអង្គការមួយចំនួនទៀតនៅរាជធានីភ្នំពេញផងដែរ។
ស្ត្រីជាម្តាយរូបនេះ រៀបរាប់ថា កូនរបស់គាត់ត្រូវបុរសនៅក្នុងភូមិរំលោភកាលពីថ្ងៃទី២១ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២១ ហើយគាត់បានដាក់ពាក្យប្តឹងទៅមន្ត្រីប៉ុស្តិ៍នគរបាល នៅក្នុងឃុំដែលអ្នកស្រីរស់នៅ។
មន្ត្រីមូលដ្ឋានបានរៀបចំពាក្យបណ្តឹងបញ្ជូនទៅថ្នាក់លើជាបន្តបន្ទាប់ រហូតដល់ដើមឆ្នាំ២០២២នេះ ដោយគាត់បានជួបតុលាការម្តងរួចមកហើយ ដើម្បីរៀបរាប់ប្រាប់រឿងហេតុ។
ស្ត្រីជាម្តាយវ័យ៣៥ឆ្នាំរូបនេះ បញ្ជាក់ថា៖ «ខ្ញុំត្រូវតែរកយុត្តិធម៌ឱ្យកូនខ្ញុំ ខ្ញុំមិនសុខចិត្តទេ។ ជាម្ដាយគេឃើញកូនយំ កូនឈឺ ខ្ញុំមិនអាចទ្រាំបានទេ»។
នៅរសៀលថ្ងៃកើតហេតុ កាលពីថ្ងៃទី២១ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២១ អ្នកស្រីអះអាងថា បានបាត់កូនស្រីរបស់គាត់ និងព្យាយាមរកតែរកមិនឃើញ។ លុះម៉ោងប្រហែល ២រសៀល បុរសជាជនសង្ស័យអាយុ២៤ឆ្នាំ ក៏បានដឹកកូនស្រីគាត់ត្រឡប់មកវិញ ដោយកូនស្រីគាត់ស្រែកទ្រហោយំ និងមានឈាមលើរាងកាយ។ ដោយការភ័យខ្លាចកូនមានគ្រោះថ្នាក់ និងទទួលបានការបញ្ចុះបញ្ចូលពីអ្នកនៅជុំវិញខ្លួន អ្នកស្រីបានទទួលយកលុយសំណងពីគ្រួសារជនសង្ស័យចំនួន ១លានរៀល ទុកជាការបញ្ចប់រឿង និងដើម្បីបានលុយនោះយកកូនទៅព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យមួយកន្លែង នៅក្នុងស្រុកកំចាយមារ។
ប៉ុន្តែអ្នកស្រីថា ដោយសារកូននៅក្មេងពេកទើបពេទ្យនៅក្នុងស្រុកនោះមិនហ៊ានព្យាបាល។
អ្នកស្រីបន្ដថា៖ «ដោយសារតែកូនខ្ញុំនៅក្មេងពេក ទើបខាងមន្ទីរពេទ្យនៅក្នុងស្រុកកំចាយមារមិនហ៊ានព្យាបាលទេ។ ក្រុមគ្រូពេទ្យបានឱ្យខ្ញុំយកកូនទៅព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យកុមារគន្ធបុប្ផានៅភ្នំពេញ»។
ក្រោយពេលកូនបានរងនូវការរំលោភចំនួន ២ថ្ងៃ ពោលគឺនៅថ្ងៃទី២៥ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០២១ អ្នកស្រីបាននាំកូនរកការព្យាបាលនៅរាជធានីភ្នំពេញ ក្រោយកូនរបស់អ្នកស្រីមានរបួស និងមានការឈឺចាប់កាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ។ អ្នកស្រីរៀបរាប់ថា បានជាគាត់ដូរចិត្តបន្តប្តឹងក្រោយទទួលសំណងហើយនោះព្រោះឃើញកូនស្រីរងគ្រោះធ្ងន់ធ្ងរ ហើយប៉ះពាល់ដល់ស្មារតីមិនដឹងអនាគតទៅជាយ៉ាងណា។
អ្នកស្រី ព្រាប សាម៉ុន គឺជាម្ដាយម្នាក់ដែលត្រូវរ៉ាប់រងចិញ្ចឹមកូនតូចៗចំនួន ៤នាក់ ក្នុងនោះក្មេងស្រីរងគ្រោះជាកូនច្បងអាយុ៦ឆ្នាំ ខណៈកូនទី២អាយុ៥ឆ្នាំ កូនទី៣អាយុ៣ឆ្នាំ និងកូនពៅអាយុ១ឆ្នាំ។ បន្ថែមលើបន្ទុកកូនទាំង៤នាក់ អ្នកស្រីត្រូវមើលថែឳពុកចាស់ពិការភ្នែក ដោយសារគ្រាប់បែកនៅក្នុងសម័យសង្រ្គាមទៀតផង។
អ្នកស្រីមានជីវភាពខ្វះខាត ដោយពឹងលើប្រាក់ចូលនិវត្តន៍របស់ឪពុកពិការភ្នែកចំនួន ៦៣ម៉ឺនរៀលក្នុង១ខែ ខណៈប្តីចេញទៅរកការងារធ្វើនៅឆ្ងាយពីផ្ទះ មិនបានផ្តល់លុយដល់គ្រួសារ ឬជួយស្វែងរកយុត្តិធម៌ឱ្យកូនស្រីទេ។
បើទោះជាស្ថិតនៅក្នុងជីវភាពក្រលំបាក ក៏អ្នកស្រីមិនហ៊ានចេញទៅរកស៊ីឈ្នួលគេនៅឆ្ងាយពីផ្ទះដែរ ព្រោះបារម្ភខ្លាចកូនជួបរឿងរបៀបនេះម្តងទៀត។
បន្ទាប់ពីមានហេតុការណ៍បែបនេះកើតឡើង អ្នកស្រីសង្កេតឃើញថា កូនរបស់អ្នកស្រីចាប់ផ្ដើមមានអាកប្បកិរិយា និងអត្តចរិតខុសពីមុន។ អ្នកស្រីបន្តថា កូនរបស់អ្នកស្រីចាប់ផ្ដើមខ្លាចមនុស្ស ជាពិសេសមនុស្សប្រុស ហើយគាត់ចូលចិត្តសម្ងំនៅម្នាក់ឯង មិនព្រមចេញទៅលេងជាមួយក្មេងៗដទៃទៀតឡើយ។ អ្នកស្រីថា យប់ខ្លះកូនរបស់អ្នកស្រីក្រោកឡើងទាំងកណ្ដាលយប់ ព្រមទាំងនិយាយម្នាក់ឯងមិនព្រមដេកពួនឡើយ ធ្វើឱ្យរូបគាត់បារម្ភកាន់តែខ្លាំង។
អ្នកស្រីនិយាយថា៖ «វានិយាយស្ដីអីខុសមុនឆ្ងាយណាស់ មិនសូវលេងជាមួយក្មេងៗ ច្រើនតែដើរម្នាក់ឯង ជួនកាលយប់ជ្រៅក្រោកឡើងមកនិយាយម្នាក់ឯងក៏មាន។ […] អង្គុយគិត ចេះតែខ្លាចវាកើតសរសៃប្រសាទ ខ្លាចកូនឆ្កួត។ ខ្ញុំជាម្ដាយនេះ គិតច្រើនណាស់ គិតស្ទើរតែចង់បែកទ្រូង រកអីមកប្រៀបមិនបានទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដឹងជួយកូនយ៉ាងម៉េច»។
អ្នកឃ្លាំមើលសិទ្ធិមនុស្សនៃសមាគមការពារសិទ្ធិមនុស្សអាដហុកប្រចាំនៅខេត្តព្រៃវែង លោក ព្រីង សុគន្ធ ដែលបានចុះកត់កំណត់ហេតុ និងសង្កេតផ្ទាល់ ឃើញថា ក្មេងស្រីម្នាក់នេះពិតជាមានការប្រែប្រួលគួរឱ្យព្រួយបារម្ភដូច អ្នកស្រី ព្រាប សាម៉ុន លើកឡើងមែន។
លោកថា៖ «សភាពរបស់គាត់គឺមានការស្លេកខ្លាំង ចង់និយាយថា ចាប់តាំងពីមានរឿងហ្នឹងមក គឺមានការចុះស្គម អត់ឡើងគីឡូ ហើយមួយទៀតគឺគាត់ខ្លាច អាចថាខ្លាចខ្លាំងតាំងពីខ្ញុំចុះទៅប៉ុន្មានដងហ្នឹង។ ខ្ញុំសួរម្ដាយគាត់ថាកូនគាត់ធ្លាប់បែបហ្នឹងអត់ គាត់ថាមិនដែលចឹងទេ»។
លោកបន្ថែមថា ខាងសមាគមនឹងស្វែងរកអង្គការឬដៃគូនានាដែលពាក់ព័ន្ធ ដើម្បីយកកុមារីម្នាក់នេះទៅចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សា និងព្យាបាលជំងឺផ្លូវចិត្តរបស់គេ ប្រសិនបើស្ត្រីជាម្ដាយមានបំណងចង់ឱ្យកូនទៅនៅកន្លែងមជ្ឈមណ្ឌលឬអង្គការ។
គ្រូចិត្តវិទ្យា និងជាអតីតមន្ត្រីបណ្ដាញការពារកុមារនៃអង្គការទស្សនៈពិភពលោក លោក តែ ប៊ុនប៉ោ ប្រាប់វីអូឌីថា ការទុកកុមារដែលទទួលរងការរំលោភសេពសន្ថវៈនៅផ្ទះ ដោយមិនបានទទួលនូវការព្យាបាលផ្លូវចិត្ត នឹងបណ្ដាលឱ្យកុមារនោះទទួលរងនូវការខូចខាត ឬបាត់បង់សតិនៅថ្ងៃអនាគត ដែលអាចបង្កជាផលប៉ះពាល់ដល់សុខភាព រហូតឈានដល់ការបាត់បង់អាយុជីវិតទៀតផង។
លោកនិយាយថា៖ «ប៉ះពាល់មួយទំហឹងតែម្ដង ហើយបើយើងមិនបានព្យាបាលនូវជំងឺផ្លូវកាយផ្លូវចិត្តគាត់ទេ គាត់នឹងក្លាយជាមនុស្សខូចសតិហើយអាចនឹងស្លាប់ទៀតផង ដោយសារតែគាត់អាចសម្លាប់ខ្លួនឯងតាមរូបភាពផ្សេងៗ។ វាជាការចាំបាច់ណាស់ដែលយើងជួយគាត់ បើឱ្យគាត់ធ្វើគាត់មិនដឹងធ្វើម៉េចទេ»។
លោកស្នើដល់អាណាព្យាបាលប្រញាប់បញ្ជូនកុមារីរូបនេះ ទៅទទួលការព្យាបាលផ្លូវចិត្តពីអង្គការពាក់ព័ន្ធនានា ដូចជា អង្គការម្លប់ទឹកដូង ម្លប់បៃតង ឱ្យបានរួសរាន់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។
លោកបន្ថែមថា ការព្យបាលផ្លូវចិត្តរបស់កុមាររងគ្រោះគឺជាការងារលំបាកមួយដែលតម្រូវឱ្យមានការអត់ធ្មត់ និងការចំណាយពេលវេលាយូរ អាចចន្លោះពី ៦ខែ រហូតដល់មួយឆ្នាំ។
មន្ត្រីសមាគមការពារសិទ្ធិមនុស្សអាដហុកទទួលបន្ទុកស្ត្រី និងកុមារ លោកស្រី ម៉ៅ ម៉ាប់ លើកឡើងថា ជនរងគ្រោះអាចទទួលសំណងរដ្ឋប្បវេណីដើម្បីសងជំងឺចិត្ត ប៉ុន្តែមិនមែនមានន័យថាដំណើរការបណ្តឹងចប់ត្រឹមនេះនោះទេ ខណៈនៅមានបណ្ដឹងអាជ្ញាមួយទៀតដែលខាងតុលាការត្រូវបន្ត។
អ្នកស្រីបន្ថែមថា៖ «ជាពិសេសរឿងនេះគឺជារឿងដែលមានស្ថានទម្ងន់ទោស ព្រោះជនរងគ្រោះគឺជាអនីតិជន ដែលតម្រូវឱ្យមានការយកចិត្តទុកដាក់ និងអនុវត្តឱ្យបានតឹងរ៉ឹងបំផុត ដើម្បីលុបបំបាត់និទណ្ឌភាព និងការប៉ះពាល់ទៅលើកុមារ ព្រោះថាមានផលប៉ះពាល់ច្រើនសម្រាប់គាត់ ទាំងនៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន និងនៅថ្ងៃខាងមុខទៀតសម្រាប់កុមារ»។
តាមទិន្នន័យរបស់សមាគមការពារសិទ្ធិមនុស្សអាដហុក នៅក្នុងឆ្នាំ២០២១ មានករណីរំលោភបានកើតឡើងទៅលើកុមារក្រោមអាយុ១៨ឆ្នាំ មានចំនួន ៩៨ករណី ខណៈកាលពីឆ្នាំ២០២០ មានរហូតដល់ទៅ ១៤៥ករណី។
របាយការណ៍របស់អង្គការសិទ្ធិមនុស្សលីកាដូ ចេញផ្សាយកាលពីខែធ្នូ ឆ្នាំ២០២០ បានឱ្យដឹងថា ក្នុងរយៈពេលជិត៣ឆ្នាំ គឺចាប់ពីខែមករា ឆ្នាំ២០១៧ ដល់ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០១៩ អង្គការលីកាដូ បានសិក្សាស្រាវជ្រាវករណីរំលោភសេពសន្ថវៈ ឬបទប៉ុនប៉ងរំលោភសេពសន្ថវៈ សរុបចំនួន ៤៤៦ករណី ក្នុងនោះមាន ៣៥៨ករណី ឬស្មើនឹង៨០% ជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងកុមារអាយុក្រោម១៨ឆ្នាំ។
បច្ចុប្បន្នកុមារីរងគ្រោះ មានអាយុ៦ឆ្នាំនៅរស់នៅជាមួយម្តាយដដែល មិនទាន់បានបញ្ជូនឱ្យទៅរៀនឬ រស់នៅជាមួយអង្គការណាមួយទេ ខណៈអ្នកស្រី ព្រាប សាម៉ុន ធ្លាប់បញ្ជូនឱ្យទៅរៀនសាលាក្បែរផ្ទះម្តងដែរ ក្រោយកើតហេតុ ប៉ុន្តែកុមារីនោះបានឈប់វិញ ដោយសារស្មារតីមិនប្រក្រតី៕
