ក្រុមយុវជនស្ម័គ្រចិត្តសម្រាប់កុមារ និងយុវជន ចាត់ទុកថា អំពើហិង្សាលើស្ត្រី និងកុមារ នៅតែបន្តកើតមានក្នុងសហគមន៍ ទោះបីស្ថិតក្នុងទម្រង់មិនវាយដំរូបរាងកាយ តែជាសញ្ញាមួយគួរឱ្យព្រួយបារម្ភ ដែលចាំបាច់ត្រូវរួមគ្នាទប់ស្កាត់ និងដោះស្រាយ។
យុវតី យ៉ាត់ ស៊ីឡូ អាយុ១៦ឆ្នាំ ជាសិស្សរៀនថ្នាក់ទី១១ រស់នៅក្នុងឃុំគោល ស្រុកអង្គរជុំ ខេត្តសៀមរាប បានឱ្យដឹងថា តាមការសង្កេតមើលឃើញថា អំពើហិង្សាលើស្ត្រី និងកុមារ នៅតែបន្តកើតមានក្នុងភូមិឃុំដែលខ្លួនរស់នៅ។ ប្រភពបន្តថា អំពើហិង្សាភាគច្រើន គឺជាទម្រង់ហិង្សាផ្លូវចិត្ត និងការស្តីបន្ទោស ច្រើនជាងការវាយដំលើរូបរាងកាយ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ក្រោយពេលកើតមានអំពើហិង្សា ពួកគេមិនមានភាពក្លាហានរាយការណ៍ ដើម្បីឱ្យមានកិច្ចអន្តរាគមន៍ពីអាជ្ញាធរ ឬអង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាលបានដឹងទេ ព្រោះខ្មាសអៀន និងមិនចង់ឱ្យដឹងរឿងអាស្រូវនៅក្នុងគ្រួសារផង។
កញ្ញាបន្តថា៖ «គួរតែមានផែនការមួយក្នុងការទប់ស្កាត់វា ដូចជា ការបង្កើតក្លឹបកុមារ ហើយនិងការផ្សព្វផ្សាយ ទី១ នៅពេលយើងផ្តល់វគ្គបណ្តុះបណ្តាល កុមារអាចយកចំណេះដឹងទៅចែករំលែកតាមសហគមន៍បន្ត ទី២ គឺការផ្សព្វផ្សាយឱ្យអាណាព្យាបាលបានដឹងពីគុណវិបត្តិនៃការប្រើអំពើហិង្សាថាវាមានផលប៉ះពាល់អីខ្លះ»។
លោក ឃុន មិញ វ័យប្រមាណ១៧ឆ្នាំ និងជាតំណាងក្រុមកុមារ និងយុវជន នៅក្នុងឃុំតាសោម ស្រុកអង្គរជុំ ទទួលស្គាល់ថា អំពើហិង្សាពិតនៅតែបន្តកើតឡើងនៅក្នុងសហគមន៍ពិតប្រាកដមែន។ លោកបន្តថា សកម្មភាពភាគច្រើនកើតចេញពីបុរសជាមេគ្រួសារ តាមរូបភាពការប្រមាថមាក់ងាយផ្លូវចិត្តទៅលើស្រ្តី និងកុមារ។ លើសពីនេះទៀត ផលជះពីអំពើហិង្សានេះបង្កឱ្យពួកគេបាត់បង់កិត្តិយស បាក់ទំនុកចិត្ត ចំណែកកុមារត្រូវធ្លាក់ទឹកចិត្ត បាត់បង់ឱកាសក្នុងការរៀនសូត្រ និងគ្មានភាពក្លាហាន ជាពិសេសការចូលរួមនៅក្នុងកិច្ចការងារសង្គម។
លោកបន្តថា៖ «ពេលខ្លះគាត់តែងតែជួយដោះស្រាយបញ្ហារបស់ស្ត្រី ក៏ដូចជាប្រជាពលរដ្ឋផ្សេងៗ ប៉ុន្តែភាគច្រើនគាត់អត់ដឹងពីបញ្ហាទេ ទាល់តែស្ត្រី និងកុមារ គាត់លើកបញ្ហារបស់គាត់ទៅ បានគាត់ដោះស្រាយជូន។ ពេលខ្លះក៏មានប្រសិទ្ធភាព ពេលខ្លះក៏អត់មានប្រសិទ្ធភាព ពេលខ្លះវាមានអំពើពុករលួយតិចតួចទៅ ពេលខ្លះវារលូន ពេលខ្លះវាអត់រលូន »។
ការប្ដេជ្ញាចិត្តរបស់រដ្ឋាភិបាលក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងអំពើហិង្សាលើកុមារ ដែលត្រូវបានចុះផ្សាយដោយអង្គការ យូនីសេហ្វ (UNICEF) កាលពីខែតុលា ឆ្នាំ២០២១ បង្ហាញថា ការការពារកុមារ និងយុវជនពីអំពើហិង្សា គឺជាការចាំបាច់ មិនត្រឹមតែដើម្បីសុខុមាលភាព និងការអភិវឌ្ឍរយៈពេលវែងរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏ចាំបាច់ដែរសម្រាប់ការអភិវឌ្ឍរបស់ជាតិ។
ការបញ្ជាក់ជំហរជាថ្មីទៀតដែលធ្វើឡើងនៅក្នុង «កិច្ចពិភាក្សាគោលនយោបាយថ្នាក់ជាតិ ស្តីពីការស្វែងរកដំណោះស្រាយដើម្បីបញ្ចប់អំពើហិង្សាលើកុមារ» នេះ គឺរដ្ឋាភិបាលបានដាក់ចេញនូវផែនការជាយុទ្ធសាស្រ្ត ធ្វើយ៉ាងណាឈានទៅលុបបំបាត់អំពើប្រឆាំងលើកុមារ និងយុវជន ឱ្យបាននៅឆ្នាំ២០៣០។
ចំណែកអង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាល ដែលធ្វើកិច្ចការប្រយុទ្ធប្រឆាំងអំពើហិង្សាលើស្រ្តី និងកុមារ បង្ហាញនិយមន័យថា អំពើហិង្សាសំដៅដល់ការរំលាភបំពាន ឬបង្ខិតបង្ខំផ្លូវចិត្ត ផ្លូវកាយ ផ្លូវភេទ ផ្លូវសេដ្ឋកិច្ច រួមបញ្ចូលទាំងការប្រមាថមាក់ងាយ ការគំរាមកំហែង ការដាក់ឱ្យនៅឯកោដាច់ពីគេឯង និងការរំលោភបំពានផ្នែកជីវភាពសេដ្ឋកិច្ចពីសំណាក់បុគ្គលម្នាក់ឬច្រើន ដើម្បីត្រួតត្រាទៅលើបុគ្គលផ្សេងៗទៀត។
ដោយឡែក ច្បាប់ស្ដីពីការទប់ស្កាត់អំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ និងកិច្ចការពារជនរងគ្រោះ ដែលរដ្ឋសភាបានអនុម័ត កាលពីថ្ងៃទី១៦ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០០៥ បង្ហាញថា ច្បាប់នេះមានគោលបំណងទប់ស្កាត់អំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ ការពារជនរងគ្រោះ និងពង្រឹងវប្បធម៌អហិង្សា រួមទាំងភាពសុខដុមរមនាក្នុងគ្រួសារ ក្នុងសង្គម នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។
ជាមួយបញ្ហានេះ លោកស្រី វណ្ណ ចាន់ណា អនុប្រធានមន្ទីរកិច្ចការនារីខេត្តសៀមរាប មានប្រសាសន៍ដែរថា រដ្ឋាភិបាលបានបើកទូលាយសិទ្ធិចូលរួមរបស់ស្រ្តី ទាំងក្នុងវិស័យសង្គម និងនយោបាយ។ នៅចំពោះមុខនេះ តួនាទីរបស់ស្រ្តីត្រូវបានផ្តល់ដូចនឹងបុរសដែរ ក្នុងការបំពេញការងារនៅក្នុងសង្គម។ លោកស្រីបន្តថា ជាក់ស្តែង បច្ចុប្បន្ននេះ នៅតាមមន្ទីរ អង្គភាព និងស្ថាប័នរដ្ឋ ស្រ្តីត្រូវបានផ្តល់ឋានៈជាប្រធាន និងអនុប្រធាន ទាំងនៅថ្នាក់ជាតិ និងថ្នាក់ក្រោមជាតិ ជាបន្តបន្ទាប់។
លោកស្រីបន្តថា៖ «អ្វីក៏ដោយត្រូវការរួបរួម ដូច្នេះបានខ្ញុំនិយាយថា ក្រសួងកិច្ចការនារី លើកប្រធានបទ ១៦ថ្ងៃ រួមគ្នាធ្វើសកម្មភាពបញ្ឈប់អំពើហិង្សា។ អ៊ីចឹងការធ្វើសកម្មភាពមានច្រើនណាស់ តាមសកម្មភាពពេលយើងរងគ្រោះ យើងផ្តល់ព័ត៌មានទៅអាជ្ញាធរ យើងស្វែងរកសេវា ក្នុងនោះ តួយ៉ាងមន្ទីរកិច្ចការនារី អត់មានសិទ្ធិទៅចាប់ចងបុគ្គលអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើហិង្សាទេ ប៉ុន្តែមន្ទីរកិច្ចការនារីមានសិទ្ធិសម្របសម្រួលសហការជាមួយអាជ្ញាធរ ដើម្បីឱ្យស្ត្រីទទួលបានសេវាផ្លូវច្បាប់ សេវាសុខាភិបាល សេវាផ្សេងៗដែលស្ត្រីចង់បាន»។
អនុប្រធានមន្ទីរកិច្ចការនារីរូបនេះ ឱ្យដឹងទៀតថា ការផ្តល់សិទ្ធិ និងតម្លៃចំពោះស្រ្តី មិនមែនសម្រាប់តែថ្ងៃ១០ ខែធ្នូ ដែលជាថ្ងៃបញ្ចប់យុទ្ធនាការបំពាក់បូពណ៌ស សម្រាប់និមិត្តរូបនៃថ្ងៃបញ្ចប់អំពើហិង្សាលើស្ត្រី និងក្មេងស្រីប៉ុណ្ណោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែសកម្មភាពដែលរដ្ឋាភិបាល និងអង្គការដៃគូ កំពុងតែធ្វើនេះ គឺត្រូវអនុវត្តជាប្រចាំ ប្រឆាំងការធ្វើទារុណកម្ម និងហិង្សាដោយកាយវិការ និងពាក្យសម្ដីមកលើស្រ្តី និងកុមារ។
ចំណែកលោកស្រី ស្ដើង ភារ៉ុង នាយិកាប្រតិបត្តិ នៃអង្គការបន្ទាយស្រីប្រចាំខេត្តសៀមរាប លើកឡើងថា មកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ យុទ្ធនាការពាក់បូពណ៌ស ដើម្បីបញ្ឈប់អំពើហិង្សាលើស្ត្រី និងកុមារ គឺស្ថាប័នក្រៅរដ្ឋាភិបាលមួយនេះបានដើរតួនាទីក្នុងការលើកកម្ពស់ និងអប់រំផ្សព្វផ្សាយពីតម្លៃស្រ្តីក្នុងវិស័យសង្គម។ ថ្លែងនៅក្នុងទិវា យុទ្ធនាការ ១៦ថ្ងៃពាក់បូពណ៌ស និង ទិវាសិទ្ធិមនុស្ស ១០ធ្នូ ក្នុងឆ្នាំ២០២២នេះ លោកស្រីលើកឡើងថា បើទោះបីបច្ចុប្បន្ននេះនៅមិនទាន់មានទិន្នន័យពិតប្រាកដថា ករណីអំពើហិង្សាបានកើនឡើងឬថយចុះ ប៉ុន្តែករណីរំលោភបំពានទៅលើក្មេងស្រីបានកើតឡើងជាហូរហែ នៅតាមខេត្តគោលដៅដែលអង្គការបន្ទាយស្រីបានធ្វើការជាមួយ។
លោកស្រីបន្តថា៖ «ទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពដែលយើងចង់ឱ្យមិនមានហិង្សាលើស្រ្តី មកទីនេះសុទ្ធតែមានឆន្ទៈខ្ពស់ៗក្នុងការចូលរួមលុបបំបាត់ទាំងអស់គ្នា។ ខ្ញុំតាំងនាមឱ្យអង្គការបន្ទាយស្រី សង្ឃឹមយ៉ាងមុតមាំថា វេទិការនៅថ្ងៃនេះនឹងអាចបញ្ជ្រាបនូវសារសំខាន់ៗ ក៏ដូចជាចំណេះដឹងខ្លះៗបន្ថែមទៀតដល់ពុកម៉ែបងប្អូនចូលរួមនៅទីនេះ។ ហើយអ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះ ពុកម៉ែបងប្អូននឹងត្រលប់ទៅសហគមន៍វិញ ហើយបញ្ជ្រាបសារទាំងអស់នេះទៅដល់បងប្អូននិងឪពុកម្តាយ»។
មាត្រា៣ នៃច្បាប់ស្តីពី ការទប់ស្កាត់អំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ និងកិច្ចការពារជនរងគ្រោះ ចែងថា អំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារទាមទារឱ្យមានការទប់ស្កាត់ទាន់ពេលវេលា និងប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព ហើយតម្រូវឱ្យចាត់ចែងវិធានការសមស្របបំផុត ដើម្បីការពារជនរងគ្រោះ ឬជនអាចនឹងងាយរងគ្រោះ។
បើទោះជាបីជាកម្ពុជាមានច្បាប់ស្តីពីការទប់ស្កាត់អំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារយ៉ាងណាក៏ដោយ គេសង្កេតឃើញថា ជារឿយៗ អំពើហិង្សានៅតែបន្តកើតមានពីសំណាក់បុរសជាមេគ្រួសារ។ មួយចំនួនធំនៃអំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ គេចាត់ទុកថា អាចដោយសារកត្តាជីវភាពក្រីក្រ និងខ្វះចំណេះដឹង ជាមូលហេតុចម្បងមួយក្នុងចំណោមហេតុផលផ្សេងទៀត ដែលជំរុញឱ្យមានអំពើហិង្សាចេះតែបន្តកើតមាន៕
អត្ថបទដោយ កញ្ញា យូ រស្មី
